In gesprek met een trainer

 Laat ik hem even Anders noemen. dat past bij zijn Scandinavische achtergrond. Ik kwam bij hem op bezoek op zijn werk. Ik zocht wat afleiding, of in feite had ik beloofd om eerder langs te komen, maar door drukte kwam het er maar niet van. En toen kwam het moment dat ik dacht, nu moet ik echt stoppen met werken.

Hij was alleen op de afdeling. Normaal zouden we wel een kop koffie kunnen drinken, maar dat was nu dus niet mogelijk. Ik ging zitten op de blauwe stoel voor zijn bureau. Hij was nog aan de telefoon hetgeen later een vervelende opening bleek te zijn toen hij ophing. Dingen die gebeuren maar voor wanneer je het meemaakt zwaar is. 

foto: huffpost.com

Hij vertelde over zijn trainingen nadat ik een beetje uitgelegd had hoe het met ons ging: in feite weinig nieuws. Ik voegde er inderdaad aan toe dat ik me een beetje overwerkt voelde. "Uiteindelijk is het een vorm van stress, wanneer je niet weet te stoppen." 

- positieve stress, probeerde ik nog

Anders traint jongen en meisjes van adolescente leeftijd, en ook wel oudere jongeren die mee willen doen. Er is maar een regel: geen competitie.

Een van de jongens had hoogtevrees en die had hij geholpen met klimmen. "Het is een kwestie van stapje voor stapje omhoog gaan en vooral niet naar beneden kijken."

Hij vertelde wat je dan leert, vertrouwen in eigen kunnen in zowel het stijgen als het afdalen. Later kwam het woord Empathie voor het eerst naar boven. Zonder dat dit gepland werd, liet hij zich gaan en ik voelde dat ik een les kreeg in de context van trainen. 

- Het lijkt op coachen, maar dat is het niet, toch?

"Veel heeft te maken met zelfvertrouwen. Wanneer je dat hebt, dan gaat alles beter, van schoolresultaten tot sportprestaties."

- Maar hoe komen die kinderen bij je?

"Tja, ik doe niet aan marketing. Er is natuurlijk mond-op-mond reclame. Die gasten vertellen het aan elkaar." En wat mij opviel is dat het juist werkt - hij heeft steeds meer kinderen die aankloppen - ondanks dat er geen competitie element is.

"Niemand houdt ervan om te verliezen," dat speelt mee, en wanneer je het competitie-element eruit houdt, kan iedereen zijn best doen, dat blijft.

Hij liet me een foto zien van een van de groepen, ca. 25 man groot, in drie of vier rijen en allemaal, de jongens vooral gespierd en, atletisch.

Conditie, is belangrijk. begreep ik en probeerde ik te bedenken. Maar ik merkte dat er ook een andere vraag in me opkwam.

- maar niet iedereen houdt van sport.

"Iedereen doet aan sport, wanneer je wandelt doe je al aan beweging, maar het hoeft niet competitie te zijn.

- er zijn er die muziek spelen.

"Dan nog is bewegen belangrijk."

Op een moment kwamen we op het effect van sport en conditie. Een soort geaggregeerd niveau dat ik altijd opzoek. Wat doet een gezond lichaam met de mens in de maatschappij? En waarom heeft of maakt niet iedereen hier tijd voor?

De druk op de maatschappij is veel groter en waar we het beiden over eens waren, is er ten opzichte van onze tijd toen men nog minder individualistisch was, meer druk om te presteren. En men is minder bekend met groepsleven en dat kan hebben geleid dat ook emoties minder aandacht krijgen. Wanneer je in een groep omgaat, moet je anderen leren kennen, ontwikkel je empathie.

Empathie wordt ondergesneeuwd in onze maatschappij. Een product van overdreven individualisme. Waarvan we nu misschien wel het toppunt hebben bereikt.

Zelf denk ik dan aan de VS die onze culturele voortrekker is geweest, en dat stokje - zo zegt iedereen - wordt overgenomen door China waar de groep veel belangrijker is. En daarmee zou die culturele invloed van samenwerken, teams en groepsleven misschien weer wat terugkomen. Maar die gedachte sprak ik niet uit.

...