John Milton. Dichter, Pamfleteer en Patriot

Dit is een literaire uitstap, die ik begon na de vergelijking van drie schrijvers, waarvan ik het werk van deze derde, John Milton niet kende.

Terwijl ik dit schrijf heb ik al heel wat gelezen van de biografie van Anna Beer over Milton, maar ben er nog niet uit (wel vond ik daarin een aardige passage over de ontmoeting tussen de Engelsman en de "Nederlander," Hugo de Groot. Grotius. [Die ontmoeting = in Parijs niet in Italië zoals ik reageerde in een tweet = , merk ik na het uitlezen van het boek, is niet onbelangrijk voor de context van het verhaal, de renaissance die een wenteling in het denken teweegbrengt. Overigens schrijft Beer erbij dat die term renaissance pas in de negentiende eeuw bedacht werd. Grappig genoeg had ik niet verwacht dat die vernieuwing zolang door zou duren... ]. "Grotius is an eloquent commentator on the tragedy of religious conflict..." Aan het eind van zijn leven schrijft Beer over De Groot.. : His final words were, allegedly, of dillusion: "by understanding many things, I have accomplished nothing."

Op het internet vind je een woestijn aan informatie over deze figuur, waar verschillende atrributen langskomen, hij was natuurlijk auteur (schrijver), maar ook Pamphleteer en Poet (Volgens Beer) maar ook andere professies komen voor.

Op CliffNotes vond ik een korte samenvatting van zijn leven, van Paradise Lost en zelfs een quiz over dit werk:

https://www.cliffsnotes.com/literature/p/paradise-lost/study-help/quiz

Via een andere website vond ik zijn integrale werk, waaronder dit gedicht, over de tijd, On Time getiteld.

Ook de Brittanica heeft een uitgebreid verhaal.

Ik vond de biografie van Niel Forsyth, uit 2008 (maar het boek zelf is uit 1988, meen ik).

En dan is er nog de Nederlandse Wikipedia waar een samenvatting van de persoon is te vinden. Het overnemen van die al beschikbare informatie lijkt me niet handig...

...

Het boek van Anna Beer bestaat uit drie delen, en ik geef dit keer geen samenvatting maar een paar kantelpunten in het leven van Milton, in ieder geval zoals deze biograaf het verwoordt.

Dat eerste kantelpunt valt samen met het eerste deel dat The Making of John Milton heet, en dat strekt zich uit van 1608 tot 1640. In dat laatste hoofdstuk beschrijft hij de impact van de dood van zijn beste vriend, maar daar gaat vooral zijn reis naar Italië. Italië is het land dat niet zijn energie verspilt (mijn woorden) aan (religieuze) oorlogen zoals Spanje en Frankrijk, maar door de autonome stadstaten de vrijheid heeft om zich wetenschappelijk en cultureel te ontwikkelen. De ene paus was voorstander van de Fransen (Barberini), terwijl Borgia de Spanjaarden steunde. Italië had dus een streepje voor op het Engeland uit die tij, in sociaal en cultuureel opzicht. Zelf Luther was onder de indruk van het italie uit die tijd. 

In Italië komt ook de contra-revolutie op onder leiding van de katholieken, en omdat het het land was van machiavelli, en zijn "realpolitek." Maar Italië werd ok een asielcentrum voor criminelen en andere voortvluchtigen als promised land, the lodging place of humanitas, and all the arts of civilization.

Italië was voor Engelsen, maar ook voor alle anderen een gevaarlijk gebied, to be english was to court danger. [over De opkomst van de Italiaanse academies, wijd ik dan even niet meer uit...]. De tocht naar Italië vormt Milton en de reis (en de stad van Dante) is terug te vinden in zijn latere Paradise Lost. 

Milton "did at last fly the nest," in Italië. Een glorieuze ervaring, en een reis die zijn ambitie als dichter affirmeer, en.. Zijn eigen gevoel van Engels-zijn (en protestant). Dus in mijn verklaring en fantasie over het werk misschien, de uiteindelijke keuze voor een van de twee kampen. Is groeien niet kiezen?

De dichter is zodoende "gemaakt," maar niet voordat hij dus een treurdicht over zijn overleden vriend schreef.

Dan volgt deel twee: John Milton, Englishman (1641 - 1659). De pamfleteer wordt hierin uitgewerkt en dat is een job die veel minder bekend is. Er bestaat wel het pamflet, maar dat een dichter een activistische houding aanneemt, is nieuw zeker in die tijd. Politiek invloed, satire is wel eerder gebruikt, maar dat een dichter een tweede natuur ontwikkelt is (volgens mij) nieuw. Dat heeft alles met die tijd en tijdgeest te maken. Het is de tijd van religieuze problemen, die invloed hebben op de maatschappij die in ontwikkeling is (door eerdergenoemde renaissance en uitlopers), en dan komt een thema als echtscheiding war Milton zelf last van heeft, en waartegen hij gaat ageren. Politiek is het een tijd van instabiliteit en revoluties en zo krijgt de pamfleteer vorm... (dit is te weinig voor een samenvatting, mar in het kader van #MCenV relevant: hoe komt (personal) change tot stand.)

Deel drie , Dichter en Profeet, heeft 5 hoofdstukken, Defeat (1669), Epic (1667), Revelation (1667), Resurgence (1671) en The City (1674)... die samenvatting sla  ik over.

Nog een belangrijk detail. Milton was schrijver, en daarmee in relatie staat misschien wel het opvallendste detail dat hij polyglot was, naast Grieks en Latijn beheerste hij het Hebreeuws, naast ook Fans, Spaans, Italiaans, als ook nog een aantal exotische talen. Hebreeuws zit natuurlijk verbonden aan zijn christelijke focus.

Als dichter zijnde moet je je afvragen of beheersing van vreemde talen "nodig" is, Nee is dan denk ik het antwoord. Een prozaschrijver en vooral zijn activistische kant heeft lijkt daar beter bij te passen. ...

---

Bloemlezend, belangrijke paragraaf over Paradise lost:

- As such, Paradise lost offers a new conception of heroism. At first, Satan walks and talks like a hero, but the poem as a whole interrogates and satires his form of leadership.

 -- dan is er dus nog die eerdergenoemde biografie van Neil Forsyth (Oxford: Lion Hudson, 2008) ... wordt vervolgd

Het voorblad van Neil Forsyths nieuw boek over Milton bestaat uit twee schilderijen. Een daarvan is een portret van de volwassene dichter, met lange, krullende lokken en een karakteristieke blik van zelfvertrouwen en trots. De andere vanwege zijn grootte en
plaatsing lijkt enigszins op een achtergrond voor het portret, is een burger
Oorlogsgevechtsscène, met Oliver Cromwell in het midden. Milton en
Cromwell staat tegenover elkaar, dus eerst oogopslag lijkt het een lilliputterleger te zijn
verwikkeld in een hopeloos gevecht tegen een Gigantische, onoverwinnelijke Milton. Est
dekking is zinvol in meer dan één manier; in feite lijkt het de ars te impliceren
poëzie van het boek. Door middel van een gedetailleerd verslag van Miltons leven (en
werkt), tegelijkertijd gevuld met als zoveel mogelijk achtergrondinformatie ontvouwt zich daar een constante strijd in voor de ogen van de lezers, een strijd tussen Forsyth en het onderwerp dat
benadrukt de grenzen van de korte boeken tot het uiterste. Het denkbeeldige
strijd wordt uiteindelijk gewonnen door de auteur; echter, zoals vaak het geval is in gevechten,
er zijn opmerkelijke toevalligheden. De bescheiden titel van het boek is enigszins misleidend, aangezien wij dat niet alleen doen krijg een duidelijke biografie van Milton, maar
de meeste van zijn werken worden ook geïntroduceerd in een meeslepende manier, met veel voorzichtigheid geselecteerde offerte. Toon is meteen
gekalibreerd door het kleine voorwoord, dat is een rare maar eerlijke verontschuldiging van de auteur. De grappige stem valt meteen op, eerst in de bekentenis van schuldige dromen
over unieke handtekeningen van Milton, en dan, wanneer het doel van het boek is
expliciet gedeclareerd: verzenden naar als een zo groot mogelijk lezerspubliek de resultaten
van de wetenschappelijke onderzoeken van anderen, samen met wat van mijn eigen mening. Geen illusies hier: in plaats van lang lijsten met voetnoten en gedetailleerde bibliografieën (hoewel de primaire schulden aan Gordon Campbell, en aan Barbara K.
Lewalski worden treffend herkend), wij moet anticiperen op een goede lezing bedoeld
voor de algemene lezer. Het 230 pagina's tellende boek is verdeeld in vierentwintig genummerde hoofdstukken, plus Voorwoord, Inleiding en Epiloog. Het hoofdstuk Inleiding: Blind Liefde is vergelijkbaar met de promotie trailers populair in de filmwereld. Het begint met twee regels uit Sonnet 23, waarin Forsyth eerst de nadruk legt op de emotionele intensiteit, identificeert vervolgens de talrijke klassieke auteurs ingeroepen. Daarna belicht hij de moeilijkheid om de overvloed te relateren historische gegevens beschikbaar over Milton aan de ingewikkelde emotionele achtergrond. Hij verwijst kort naar de problematische aard van Miltons houding tegenover vrouwen, en houdt zich zelfs bezig met historischeoverpeinzingen. Het lijkt erop dat er geen tekst over Milton kan zich dat tegenwoordig veroorloven
negeer het onderwerp seks volledig verschijnt al in dit voorhoofdstuk, en doordringt gelukkig het hele boek niet op overdreven wijze. Milton de erce pamfletschrijver en Milton de beheersing van de taal ook kort makenoptredens op het podium. Daarnaast interesse wekken bij de lezer, vertelt de inleiding ook veel over de hoofdrol aandachtspunten van het boek en de chef zorgen van de auteur.
De eerste twee hoofdstukken geven er wat van informatie over het gezin waarin
Milton groeide op, maar het belangrijkste onderwerp hier is de opvoeding van de dichter in wording. milton begon zijn studies aan St Pauls en Forsyth benadrukt de hoge achting voor oude auteurs op de school, evenals het feit dat, tegen de tijd dat Milton was daar, de grootste van de Engelse dichters
was ook opgenomen in de cv. De vroegste werken van Milton worden genoemd, en de belangrijkste onderwerpen (massa slachting, intense vriendschap) worden hier ook opgemerkt. Hoofdstuk 2 biedt aan goed geschreven samenvatting van de chaos sfeer van de jaren 1620 in Cambridge,
en Forsyth tekent een dubbel portret van de universiteitsstudent Milton. Op de ene
hand, verschijnt hij als een uitzondering geestige student, bezig met al het gebruikelijke
Vrolijkheden van het universitaire leven; op de andere, zelfs in momenten van grote opgewektheid, kan hij serieus serieus zijn, bezorgd om de zaak van nationale en internationaal protestantisme. vooruit sporen vroege tekenen van Miltons Protestant en anti-royalistische neigingen in sommige van
zijn vroege werken, waaronder zijn vaak Onvermelde vroege traktaten, de Prolusions, worden ook onderzocht.
Samen met enkele andere vroege gedichten stelt het derde hoofdstuk een aandachtige lezing voor van On Shakespeare and LAllegro/Il Penseroso. De eerste is
slechts gedeeltelijk als eerbetoon beschouwd; volgens Forsyth, in het gedicht Milton
onderscheidt zich ook van de
poëzie vertegenwoordigd door de grote voorganger. Dualiteit wordt ook ontdekt in het beroemde verspaar, zoals in Forsyths het lezen van de twee gedichten correspondeert met
de vrolijke en de serieuze spanningen van Milton. Het vierde hoofdstuk gaat over de
geweldig eenzaam leesprogramma van Milton, over de mogelijkheid van debatten tussen vader en zoon (in verband met Ad Patrem), en offeren een vrij gedetailleerde analyse van de eerste belangrijke opdracht van Milton, de kauw Comus. Forsyth laat zien hoe Milton hervormde het genre door te putten
veel meer gewicht op het poëziegedeelte van het, en hij verkent de gevoelige aard van de onderneming, afkomstig uit de schandalen rond de ingebruikname Familie. Naast een diepgaande analyse van de taal van het masker, Forsyth wijst op het ontbreken van het gebruikelijke puriteinse zorgen over deze aristocraat genre, en hij ontdekt zelfs enkele expliciet anti-puriteinse passages. Dit en enkele andere opmerkingen van Forsyth vraag de vroege aanwezigheid van vroom puritanisme in Milton. Het is geen toeval dat de enige kort gedicht bezetten een apart hoofdstuk is Lycidas. Volgens Forsyth was dit het geval Miltons kaartje voor de hall of fame, de eerste van zijn gedichten die een werd onvermijdelijk referentiepunt voor later dichters die zich bezighouden met iets soortgelijks. 
Kenmerkend genoeg, uit de honderden die op een gegeven moment schreven iets over Lycidas, het is Samuel Johnson, een van de meest bekende en meer beruchte haters van het gedicht, die uitgebreid wordt besproken. Johnson is groot misser wordt door Forsyth aan het feit toegeschreven dat hij niet accepteerde of in ieder geval lees over die pastorale conventies (50) die al zo waren kunstmatig in de tijd van Johnson. De talrijke ingeroepen klassieke auteurs worden opgesomd volgende, terwijl een nauwkeurige lezing van de eerste lijn onthult de complexiteit van Miltons taal. De echte nieuwigheid in Forsyths lezen komt wanneer hij probeert te verkennen de houding van het gedicht ten opzichte van de persoon daarin herdacht, Edward King. Uitgaande van de etymologie van de woord Lycidas, vindt Forsyth een nieuwe verklaring voor de aanwezigheid van de meeste opdringerige passage van het gedicht (het intermezzo van kerkkritiek met de beroemde kruipende wolven). Het Griekse woord kan worden gelezen als wolvenwelp, en zo wordt duidelijk dat het intermezzo een zeer is zorgvuldig opgebouwde kritiek op King, die al in een royalistische Laudiaanse richting waren vertrokken. Hoofdstuk 6 biedt een levendige beschrijving van Miltons Europese reis, gericht op de hoog aangeschreven prominente Italianen hem in, evenals op invloedrijk persoonlijk ontmoetingen, misschien wel het belangrijkste met Galileo Galilei. stelt Forsyth voor dat Milton zelfs in het nest van het rooms-katholicisme streng vasthield aan zijn opvattingen, wat de zaken minder gemakkelijk maakte
soms. Het volgende hoofdstuk beschrijft de Engeland vindt hij bij zijn terugkeer. Met zijn vaderland gekrompen in de Burgeroorlog, Milton verhuist naar Londen en met al zijn kracht tuimelt in het pamflet oorlogen, waarvan een informatief maar levendig rekening wordt gegeven. Miltons satirische stem wordt geprezen, in tegenstelling tot de manier waarop de grote dichter wordt soms te ver persoonlijk (aanpassen aan zijn vijanden toon). Miltons intellectueel volgen ontwikkeling, vindt Forsyth dat hierdoor keer dat hij niet alleen een presbyteriaanse positie had bereikt, maar deze al had overtroffen en tot een soort onafhankelijk standpunt was gekomen. verwarring van de tijden wordt goed weerspiegeld door het ingewikkelde verhaal van Miltons eerste huwelijk (met Mary Powell), verteld in een gevoelige manier in hoofdstuk 8.
Hoofdstuk 9 keert terug naar het stadium van landelijke politiek, waar Milton verschillende besproken acts uitvoerde. vooruit biedt subtiele observaties over Milton's echtscheidingsakten, terwijl in de
analyse van Areopagitica, hoewel hij noemt het een van de grootste van alle werken van het Engelse proza ​​(89) onderdrukt hij de gesignaleerde inconsistenties (zoals papisten uitsluiten van universele tolerantie). Al met al ontstaat het portret van een strijdlustige pamfletschrijver, die bij hem is het beste als persoonlijke belangen dat ook zijn betrokken, zoals zijn eigen huwelijk of het zijne ijdelheid als schrijver en als mens. Daarnaast deze geeft het hoofdstuk ook een atmosferische beschrijving van het turbulente keer. Hoofdstuk 10 verschuift weer terug naar de familie is belangrijk voor een korte tijd, om
verbeelden de reconstructie van het onderbroken Powell-huwelijk, en de weg Dit nieuwe gezinsleven maakte Milton druk en moe. Ondertussen voorbereiding van de Gedichtenbundel van 1645 was ondergronds, verteld door Forsyth met een interessante verhaal over het mistportret op de titelpagina van het boek.
Hoofdstukken 11 en 12 traceren Miltons activiteit tijdens de meest dubieuze fase van de burgeroorlog: het proces en de executie van de koning. De beschrijving van de gebeurtenissen is soms zo uitgebreid dat we verliezen Milton al een tijdje te zien. dus er is een lange passage over de executie van de koning en over het propagandistische boek (Eikon Basiliké) dat geest was namens hem geschreven. Dit is natuurlijk nodig om uit te leggen hoe de voormalige strijd tussen Milton, schrijver van een antwoord op
dat werk, en degenen die veroordeelden de uitvoering ontwikkeld. Een beschrijving
van de algemene verwarring is ook nodig om te begrijpen hoe Milton, eerst verdedigen
van de persvrijheid, wordt een censor. Forsyth probeert de dichter vrij te stellen
hier zoveel mogelijk uit: hij suggereert dat de baan ook niet is aangenomen
serieus door de dichter. De commissies
van de rekening van het Parlement voor het totaal
blindheid van Milton, die wordt besproken in
hoofdstuk 13. Dat hoofdstuk volgt ook
de vaak lelijke strijd tussen
Milton en de royalisten.
Hoofdstuk 14 onderzoekt de vreemde relatie tussen Milton en Cromwell
in de gedetailleerde context van een land dat zorgwekkend rommelig aan het worden is
de opkomende sekten wordt kort besproken,
met enkele van de meer extreme voorbeelden (Anna Trapnel, James Nayler) die als illustraties dienen. Forsyth is er niet van overtuigd dat Milton echt voorstander was van de
Lord Protector, maar dacht dat hij kon het buitenlands beleid van Cromwell effectief vormgeven door zijn belangrijke positie als secretaris van vreemde talen.
Hoofdstuk 15 is een glimp van vroege plannen voor Paradise Lost, en bij enkele van de theologische kwesties die in De Doctrina voorkomen Christina. De centrale thema's van de
epische vrije wil, de aard van Christus, schepping worden geïnspecteerd in de theologische verhandeling, en Forsyth trekt een parallel tussen deze meditaties en de psychologische diepgang van Miltons karakters. 

Het boek gaat vervolgens in op Miltons ontgoocheling over het regime (hoofdstuk 16). In de werken eromheen geschreven tijd, politieke vrijheid en vrijheid van geweten zijn even dringend, en Milton twijfelt zelfs aan de noodzaak van een scheiding tussen geestelijken en leken. evenementen
versnelde, en Milton kreeg al snel te maken met nieuwe
gevaren toen de goede oude zaak was uiteindelijk verloren. Zijn korte gevangenschap en
de omringende gebeurtenissen worden besproken in
hoofdstuk 17, en Forsyth vestigt de aandacht
naar de consistentie van Milton, die dat wel deed
geen jas aan, zoals John Dryden, voor voorbeeld. Daarna volgt een hoofdstuk
bij de voltooiing van Paradise Lost (hoofdstuk 18) in de landelijke retraite. nog steeds
interessant idee wordt gesuggereerd over de structuur van de eerste druk: volgens boven Forsyth gaven de Republikeinen de voorkeur aan de model van tien boeken van Lucans Pharsalia, terwijl royalisten financier waren van Virgilius en het model van de Aeneis.
Hoofdstuk 19 begint met een korte beschrijving van de Grote Brand van Londen is opwindend en indrukwekkend, zelfs als dat zo is weinig met de biografie zelf te maken. De
hoofdstuk hervat dan zijn focus en spreekt over de materiële omstandigheden van
de eerste editie van Paradise Lost. Hoofdstukken 20 en 21 bieden uitgebreide inzichten
in Paradise Lost, natuurlijk niet in een uitgebreide manier, maar volgt eerder de trailerachtige manier van de introductie. Naast het benadrukken van het liefdesverhaal van het grote gedicht, Forsyth
leidt de lezer ook in het doolhof van Milton's taal, die wat steun geeft
met de eerste stapjes, om ze vervolgens volledig aan hun lot over te laten. Hoofdstuk 22
behandelt de laatste werken, het meest uitgebreid met Samson Agonistes. vooruit
bespreekt de parallellen met die van Milton
leven, evenals de kwestie van na 9/11 interpretaties van het drama. de tekst
werd duidelijk problematisch na de aanslagen, daar het in feite een monument voor is
een zelfmoordterroristische daad. Forsyth vraagt ​​om
Walter Benjamins hulp: Er is geen werk van de beschaving dat niet ook een
monument voor barbaarsheid (199). Zelfs als
zo'n verklaring lijkt kunstmatig, het
illustreert perfect hoe Miltons tijd
en denken zijn zowel dichtbij als ver weg
tegelijkertijd van ons. Hoofdstuk 23 is
eigenlijk een lange catalogus van de redenen
waarom Paradise Regained niet kon evenaren
tot aan zijn prequel. Hoofdstuk 24 gaat over
enkele late aanvallen tegen Milton, en,
naast een bespreking van zijn laatste
publicaties, is er een gedetailleerde analyse van het effect van de structurele
veranderingen in de tweede editie van Paradise Lost. De rijmende versie van Dryden
(The State of Innocence) wordt ook genoemd. De epiloog bespreekt de
receptie van Milton en zijn werken in
enig detail, met een focus op T.S.
Eliots afkeer van Milton.
De algemene structuur van het boek is
meer bepaald door chronologie dan
door de populariteit van Miltons werken.
Minder bekende geschriften en het magnum opus krijgen dus een vergelijkbare behandeling, die meer draagbaar is in de
geval van de kleine werken. Het arrangement stelt nooit de bijzondere positie van Paradise Lost all information in vraag
Forsyth biedt zijn volledige winst
betekenis door zijn relatie tot het grote
werk. Zo'n benadering wordt vreemd
alleen als het Forsyth ertoe aanzet om uit te spreken
twijfelachtige waardeoordelen, zoals in
hoofdstuk 7, schrijven over de vroege, historisch georiënteerde epische plannen van Milton:
We mogen blij zijn dat hij dat nu niet deed
ga aan de slag met het project voor het epos: het
ging misschien over historische helden als Alfred of, over een jaar of twee,
Oliver Cromwell (75).
De auteur vervult de taak van
de buitensporige hoeveelheid informatie met uitzonderlijke zorg wijzigen, en dat is hij ook
blijkbaar bedreven in het creëren van
arresteren openingen. vooral sympathiek
zijn hoofdstuk 5 (een persoonlijke herinnering aan a
2008 London ceremonie ter herdenking van de 400ste verjaardag van Miltons
geboorte), en de beknopte geschiedenis van de
Great Fire of London in hoofdstuk 19, als evenals de onderdelen die een gedetailleerd aanbod bieden
beeld van de wereld die zich om ons heen ontvouwt
Milton. Hoofdstuk 7 is buitengewoon goed geschreven: het biedt niet alleen een begrijpelijke samenvatting van het begin van de burgeroorlog doet het dat op een spannende manier
manier. Bij het omgaan met gevoelige zaken, Forsyth heeft altijd de neiging om de
evenwicht tussen de uitersten van meningen. Bijvoorbeeld over de kwestie van Miltons vrouwenhaat, eerst Forsyth laat zien hoe inconsistent Milton
was, en in plaats van de inconsistentie op te lossen, brengt hij de complexiteit van de
kwestie bij de hand, en zet de lezer aan tot vragen Had Milton consequent kunnen zijn
deze kwestie überhaupt? 
De enige kwaliteit van het boek die dat wel doet waarschijnlijk niet door al zijn bewonderd
lezers vindt zijn oorsprong in de veronderstelde breedte
publiek. Omdat er een constante is behoefte aan uitleg, in sommige gevallen worden ze vermoeiend, of in in het ergste geval zijn ze veel te triviaal. van
natuurlijk in een werk dat zichzelf beschuldigt haute vulgarisation (7) dit zijn oneerlijke beschuldigingen, maar sola scriptura op de volgende manier afwijzen is dat niet
elegant: Alleen de Bijbel voldoet als een autoriteit, een doctrine die de meeste protestanten delen en die bekend staat als sola Schrift (72). We krijgen ook licht
definitie van imitatio Christi: In de imitatie Christi-traditie dat is zo
belangrijk binnen het christendom, en zo dit gedicht [Paradise Regained] duurt
omhoog en strekt zich uit, men probeert te zijn zoals
Christus (201). Een ander probleem doet zich voor
op dezelfde gronden, is een gebrek aan diepte in bepaalde gevallen. Hoewel in vergelijking met de lengte van het boek, sommige kwesties worden relatief gedetailleerd besproken (bijvoorbeeld de hoofdstukken over het uitbreken van de burgeroorlog) nee
ruimte zou kunnen worden besteed aan de uitwerking
bespreken van uitdagende vraagstukken. dus
de lezer kan dat ten onrechte aannemen vragen over het 17e-eeuwse Engelse radicalisme, of de Engelse sekten van het tijdperk van de burgeroorlog, zijn geregeld, terwijl, op
integendeel, dit zijn de velden erin
waarop veel nieuwe resultaten beschikbaar zijn, waarvan de verwerking hierin
klein volume zou gewoon niet hebben mogelijk geweest, en zou het ook niet zijn geweest
nodig.  
Wat betreft de verwijzingen in het boek, er zijn niet veel. Elk hoofdstuk bevat geen tot twaalf voetnoten, maar wij vaak moeten maken zonder specifiek bronnen van informatie. Vermeld moet worden gemaakt van het hoge aantal internet referenties: veel websites worden vermeld, een ander teken dat het boek probeert te bereiken degenen die net vertrouwd raken met Milton (maar zijn niet geobsedeerd nog genoeg om naar de bibliotheek te gaan). De Index is nuttig, zo niet altijd consistent.
Bijvoorbeeld de naam van John Dury verschijnt twee keer in het boek, en dienovereenkomstig zijn er twee verwijzingen in de Index, terwijl Samuel Hartlib, wie is minstens zeven keer genoemd in de boek (altijd als vriend van Milton, een punt waar sommige mensen aan zouden twijfelen), is dat niet het geval opgenomen in de Index, en die zijn er ook andere omissies: Jean Bodin,
Robert Boyle, Ephraim Pagitt om te noemen maar een paar.
Al met al is het boek van Forsyth iets dat over Milton geschreven moest worden:
korte, gemakkelijk te volgen, toegankelijke gids voor
de man en zijn werken. In zijn tweehonderddertig pagina's levert het alles wat het kan, en meer. Het boek is vol vol informatie, maar ook vol humor. De auteur is luchtig van
de eerste tot de laatste zin, en bij de
aan het einde van de dag realiseert men zich dat hij dat niet is
lezen voor Milton, maar voor het boek
zelf. Veel van de hierboven genoemde problemen
voortvloeien uit de oneerlijke positie van de recensent. Dit boek moet niet worden gelezen bij een
bureau, met volledig onderzoek, gaande van hoofdstuk naar hoofdstuk, regel naar regel, kijkend
voor alle fouten en weglatingen. Item moet gelezen worden bij een lekker kopje thee
een leunstoel. En als we het zo lezen, wij kom om dat uit de strijd te realiseren ondanks alles in het begin genoemd de verliezen, niet alleen de auteur komt naar voren als een overwinnaar hij deed het met een
wetende glimlach op zijn gezicht. 
(bron: Csaba Maczelka, https://www.academia.edu/37935058/Portraits_for_Milton_Neil_Forsyth_John_Milton_A_Biography_Oxford_Lion_Hudson_2008_) / vertaling: Google Translate.