Zonder reden
Ziektes en ziekteverschijnselen zijn vaak nuttige spiegels voor onze samenleving. Ook als metafoor kom je ziektes tegen, zoals het gezwel in een samenleving of borderline-samenleving (Dirk de Wachter, psychiater).
Zelf zie ik mijn zus als voorbeeld hoe haar ziekte als een spiegel werkt voor hoe onze samenleving werkt. Mijn zus is tegengesteld aan een psychopaat. Deze laatste heeft wel verstand maar kan niet voelen, mijn zus heeft geen verstand en enkel gevoel. Wanneer ze dit zou lezen zou ze het er niet mee eens zijn. We zijn continue in conflict over haar en mijn bestaan. Mijn argument is dat ik haar wel begrijp, maar zij mij niet, en zij zegt, met andere woorden hetzelfde: je weet niet hoe het is om ziek te zijn.
Hoe is het om alleen maar te voelen en geen verstand te hebben om dat gevoel een plek te geven? dat is natuurlijk niet iets dat je zo maar overkomt, dar groei je langzaam in. Het begint met een enkele pil, een geneesmiddel, lithium en dan geleidelijk na een eenzame opsluiting en verblijven in psychiatrische instellingen gaat het contact met de normale wereld langzaam verloren en blijft enkel nog je eigen leven over, je eigen wereldje waarin je opgesloten zit.
Voor hoeveel mensen geldt dit niet, dat ze alleen nog maar hun eigen wereld zien, alles van uit hun eigen ervaringen opschrijven en niet begrijpen dat er een wereld is buiten hun eigen wereld. Hoe is het dat je in een boerderij zou leven en nooit de stad zal zien. Of alleen binnen een gevangenis leeft en niet de natuur kan voelen. Het gras en bomen?
Inleven in de situatie van de ander is altijd lastig. Artsen mogen niet teveel empathie tonen, omdat ze ook neutraal en afstand moeten nemen om hun werk te kunnen doen. Iemand die nooit getrouwd (of elke andere relatie heeft) is, weet niet hoe het leven in een relatie is en andersom. Een dochter weet niet hoe het is om moeder te zijn, tot ze het zelf is.
Maar het gaat in dit geval om gevoel, om enkel te voelen en niets te kunnen relativeren. Elk gevoel is even groot, van woede tot verdriet en de afwezigheid van de werkelijkheid buiten een eigen gevoelswereld is tegelijkertijd een nieuwe werkelijkheid.
Een moreel psycholoog schrijft dat de mens 10% rationeel is en 90% gevoel. Dat de mens de bestuurder is van een olifant, intuïtie domineert reden. Maar die bestuurder gaat ergens heen. Iemand die helemaal niet kan denken draait in cirkels rond en heeft geen doel.
Is dat het?
Reacties