4 Mei, 20:35, gesprek met mijn moeder

 - Heb je nog aan de herdenking gedacht?

"Nee!"

...

- Ach, wat jammer

"Nee, sorry, ik heb ... geen excuus, ja ik heb het druk gehad. "

"Hoe was het?"

- met je werk?

"Ja, het is op zich niks, maar... emoties, mensen." Gewoon gedoe, dacht ik, niet echt iets om haar mee lastig te vallen. dan ben je bijna zestig en dat zit je je zorgen te maken om gedoe met werk. Pure onzin, Om 18:00 kan de computer best uit.

"Hoe was het?"

- Ja het is toch altijd bijzonder.

"was het emotioneel?"

- Ja het raakt me toch altijd nog.

"Denk je dan aan het kamp? Voel je weer hoe het was?" Voor ons blijft het toch een ver van je bed show. Ik heb al die boeken over het kamp en persoonlijke herinneringen. En steeds denk ik dan aan mijn oom die moeite had met mijn reis naar Japan.

- Maak je nu maar geen zorgen, het is niet zo erg dat je het vergeten bent

"Ik vind het heel vervelend." Ik vond het vooral vervelend dat ik geen ja had kunnen zeggen, dat ik die zeven minuten aan de telefoon op een diepere manier met haar had kunnen doorbrengen. Ze is natuurlijk veranderd. Vroeger zou ze zeggen: "jullie weten niet wat oorlog is."

Ze had het dit keer niet over haar moeder. Gisteren vertelde nog dat "moeder" bij haar op bezoek was geweest. Maar nu niks. Ook niet van "moeder is het ook vergeten..." Of, vader was er ook niet."

"Nou ga lekker slapen zo, ik bel je morgen weer."

- is goed... dag