The bitcoin standard

The bitcoin standard, the decentralized alternative to central banking is een boek van Saifedean Ammous geschreven in 2018. Ik las (eerst) de samenvatting op blinkist en zag toen dat de auteur econoom was en les geeft in Libanon. Libanon... Vervolgens zag ik dat het voorwoord geschreven was door Nassim Nicholas Taleb. Maar ook verder in het boek zag ik een referentie naar Taleb, in hoofdstuk tien (bitcoin questions), over Antifragility. De invloed van Taleb heeft de commercie van dit boek goed gedaan meen ik. Taleb schrijft in het voorwoord over zijn inmiddels wel bekende visie dat de bureaucratische overheid niet te vertrouwen is en dat daarom ook goud in de toekomst niet opnieuw aan geld gekoppeld kan worden, puur omdat goudhandel gecleared moet worden en daarbij zijn altijd banken nodig die werken in een centraal systeem en gedomineerd worden door de overheden. De bitcoin als technologie, een uitvinding van een decentraal concept is dus een goed idee. Beiden houden een slag om de arm of de Bitcoin in deze vorm ook een succes wordt. Het boek is dan zeker geen beleggingsadvies.

Zowel de schrijver als Taleb zijn voorstanders van de Oostenrijkse school vertegenwoordigd door Hayek omdat deze school tegen overheidsinmenging in het algemeen is, en specifiek tegen het verdwijnen van de goudstandaard.

Het boek volgt een seriële opbouw zonder een andere structuur en begint met de beschrijving van de functie van geld. Geld was een medium of exchange en de functie van de Yap stenen uit de negentiende eeuw in Micronesia worden als voorbeeld gebruikt. Het grote voordeel van die stenen werd duidelijk: hun salability - verkoop of verhandelbaarheid. Vervolgens kwamen er metalen zoals goud. Dat metaal nam een bijzondere plaats in in de munten uit die tijd (pre-christelijke beschavingen) omdat het zeldzaam was. Geld kreeg zo een opslagfunctie. Door de introductie van technologie kwam papiergeld in omloop, en om handelaren gerust te stellen werd dat geld door goud of andere metalen ondersteund. In Engeland kwam zo in 1717 de goudstandaard tot stand, met de introductie van de eerste kluizen. Door de voering van oorlogen werd echter de ondersteuning van metalen in geld verlaagd om zo tot de nodige overheidsfinanciering te komen. Dit leidde echter tot inflatie en uiteindelijk zoals in het geval van het romeinse rijk tot verval van de hele samenleving.

De gouden standaard had een gebrek: de opslag van het goud moest centraal gebeuren. De eerste wereldoorlog zorgde wederom voor het opgeven van de converteerbaarheid en dit zorgde ervoor dat valuta in vrije val terecht kwamen. 

Daarna werd fiatgeld uitgevonden, geld dat niet langer door goud ondersteund werd, maar puur door vertrouwen van de staat bestond. In 1944 werd het Bretton Woods systeem uitgevonden, waar "hoe ongelooflijk het ook leek," al het goud naar de VS getransporteerd moest worden. Dit systeem, weten we nu wel, eindigde in 1971 bij Nixon.
Hard Geld (Sound money) geld dat te vertrouwen is, verzorgt een belangrijke economische functie, namelijk die waarin de - natuurlijke en positieve - tijdpreferentie van mensen kan faciliteren. Mensen verkiezen onmiddellijke gratificatie over toekomstige beloning en de zekerheid dat geld in de toekomst zijn waarde behoud kan mensen aanzetten tot sparen. Hierdoor kan er kapitaal opgebouwd worden en de economie op lange termijn groeien. Unsound money, kan dit niet. En leidt tot een verstoring van de kapitaalmarkt. Stelt de theorie van Hayek. Het leidt tot recessies en schuld.
Allereerst komen recessies tot stand omdat overheden de centrale planningsfunctie overnemen, maar niet alle benodigde informatie bezitten om dit goed te kunnen doen. Dit gaat dus fout. De overheid (Centrale banken) nemen foutieve beslissingen en zijn te vroeg of te laat in het bijsturen van rentes (zeg ik even eenvoudig).
Schuld daarnaast komt tot stand wanneer goedkoop geld in de economie gestopt wordt en tot een toename van uitgaven leidt (Keynes). Omdat niet tegelijkertijd de belasting verhoogd wordt leidt dit tot extra schuld voor de overheid. De geldhoeveelheid neemt toe en sparen wordt minder aantrekkelijk, terwijl (enkel) onverantwoord beleggen de uitkomst biedt...

Het antwoord hierop is de bitcoin (of een andere, alt coin). Deze is namelijk uniek in schaarste. Bitcoins worden gemijnd door het oplossen van moeilijke algoritmes die veel energie vragen. En omdat het steeds moeilijker wordt om munten te mijnen zal het aanbod steeds minder snel toenemen totdat (geschat rond 2040) er geen nieuwe coins meer gedolven worden. Dit maakt de bitcoin uniek.
Daarnaast is de bitcoin uniek in haar veiligheid. En dit wordt tot stand gebracht door de boekhouding, de blockchain waarin alle bitcoin transacties decentraal in opgeslagen worden. Die entree moet door iedere gebruiker goedgekeurd worden en dus is het moeilijk om dit proces te beïnvloeden. Het verifiëren van transacties vraagt veel minder energie dan het proberen vals te spelen.

Zodoende dus, ... lijkt de bitcoin een goed alternatief om een nieuwe standaard te worden, ook al weten we dat er vele kwesties zijn die opgelost moeten worden...

Wat mij aan het boek en idee opvalt en interesseert is dat de link naar een economische school wordt gelegd, dat is nieuw m.i. En daarmee wordt de bitcoin als concept bij een denkrichting gezet die tegen bepaalde politiek is, namelijk die van de centrale banken.
Als veranderingsidee ben ik veel minder enthousiast. Want economie is veelal ook politiek. De macht van de centrale banken in het algemeen en de gewone banken specifiek is zo groot (gebleken) dat ik weinig geloof hecht dat dat systeem ooit opgegeven zal worden. Misschien wanneer we in een nieuwe crisis komen. De bitcoin is "uitgevonden" gedurende de eerste financiële crisis in 2009. Misschien dat de vervolgstap in de volgende financiële crisis tot stand komt...

--
2011/07/de-bitcoin