Emoties in cultuur
Wie het boek "De logica van het gevoel," kent - van Arnold Cornelis - weet hoe belangrijk emoties zijn in onze cultuur. De filosoof heeft drie emoties geselecteerd als primaire drijfveren van onze cultuur. Het gaat om angst, boosheid en verdriet. Via een ingenieus systeem verbindt de schrijver deze emoties met organisatiesystemen: het natuurlijk systeem, het sociale regelsysteem en het zelfsturingssysteem of communicatieve zelfsturing. De drie systemen werken op elkaar in, maar kennen ook een bepaalde gelaagdheid. De primaire emoties van geborgenheid of veiligheid zit geworteld in het natuurlijke systeem. Wanneer dat systeem niet goed werkt ontstaat angst.
Die angst probeert men via een sociaal regelsysteem te ondervangen, maar ook dat systeem is niet perfect en een nieuwe emotie kan de bewoner ontstemmen. Boosheid is in deze filosofie duidelijk een hogere emotie. Wanneer de regels niet werken of niet rechtvaardig overkomen ontstaat boosheid. Hoe realistisch deze filosofie is wordt duidelijk wanneer we om ons heen kijken. De derde emotie ligt nog hoger in de hiërarchie en ontstaat wanneer het individu zich weet te bevrijden van het sociale regelsysteem. In de huidige tijd denk ik aan de ZZP'er die zijn eigen weg vindt, geholpen door een sociaal vangnet en een natuurlijke capaciteit om te overleven.
Misschien is bovenstaande interpretatie niet precies conform de theorie, maar dat men emoties zichtbaar kan maken in cultuurprocessen is wel duidelijk. Angst, boosheid en verdriet zijn elementaire emoties, maar als het gaat om cultuur is er meer.
Een van de belangrijkste emoties als het gaat om cultuurprocessen is : verlangen. Afgeleiden hiervan zijn jaloezie, afgunst of wedijver. Het zijn voornamelijk marketingprocessen waar verlangen of "verleiding" gebruikt wordt als mechanisme om onze aandacht te vragen. Dit betekent waarschijnlijk ook dat vooral bedrijven onze cultuur sturen, via producten die we wel verlangen, maar niet echt nodig hebben. De financiële crisis is hier ook deels op terug te leiden: we kopen producten die we verlangen, maar niet echt nodig hebben (gehad), of niet in gelijke mate met onze mogelijkheden. We verlangen meer dan we kunnen.
Ook dat is cultuur: altijd meer willen (kunnen) dan mogelijk. Per definitie is dat waar samenlevingen op gebaseerd zijn; de natuurlijke omgeving zo vormen naar ideeën die aanvankelijk niet mogelijk lijken. Conservatieven - als politieke stroming - zullen deze maakbaarheid of deze "pioneering" in toom willen houden via tradities (geen homohuwelijk, geen abortus, geen clonen, etc.)
Door verlangen en afgunst komt een groep in beweging; de persoonlijke motivatie van een professional heeft direct te maken met zijn buurman of de groep waar hij zich in "beweegt."
...
Andere voorbeelden waar emoties productiviteit sturen:
-- april 2016
Volgens Dominique Moïsi (la geopolitique de l'émotion, geopolitiek van emoties) zijn er drie primaire emoties te vinden waaronder naties (cultureel gezien) te groeperen zijn, dit zijn:
Die angst probeert men via een sociaal regelsysteem te ondervangen, maar ook dat systeem is niet perfect en een nieuwe emotie kan de bewoner ontstemmen. Boosheid is in deze filosofie duidelijk een hogere emotie. Wanneer de regels niet werken of niet rechtvaardig overkomen ontstaat boosheid. Hoe realistisch deze filosofie is wordt duidelijk wanneer we om ons heen kijken. De derde emotie ligt nog hoger in de hiërarchie en ontstaat wanneer het individu zich weet te bevrijden van het sociale regelsysteem. In de huidige tijd denk ik aan de ZZP'er die zijn eigen weg vindt, geholpen door een sociaal vangnet en een natuurlijke capaciteit om te overleven.
Misschien is bovenstaande interpretatie niet precies conform de theorie, maar dat men emoties zichtbaar kan maken in cultuurprocessen is wel duidelijk. Angst, boosheid en verdriet zijn elementaire emoties, maar als het gaat om cultuur is er meer.
Een van de belangrijkste emoties als het gaat om cultuurprocessen is : verlangen. Afgeleiden hiervan zijn jaloezie, afgunst of wedijver. Het zijn voornamelijk marketingprocessen waar verlangen of "verleiding" gebruikt wordt als mechanisme om onze aandacht te vragen. Dit betekent waarschijnlijk ook dat vooral bedrijven onze cultuur sturen, via producten die we wel verlangen, maar niet echt nodig hebben. De financiële crisis is hier ook deels op terug te leiden: we kopen producten die we verlangen, maar niet echt nodig hebben (gehad), of niet in gelijke mate met onze mogelijkheden. We verlangen meer dan we kunnen.
Ook dat is cultuur: altijd meer willen (kunnen) dan mogelijk. Per definitie is dat waar samenlevingen op gebaseerd zijn; de natuurlijke omgeving zo vormen naar ideeën die aanvankelijk niet mogelijk lijken. Conservatieven - als politieke stroming - zullen deze maakbaarheid of deze "pioneering" in toom willen houden via tradities (geen homohuwelijk, geen abortus, geen clonen, etc.)
Door verlangen en afgunst komt een groep in beweging; de persoonlijke motivatie van een professional heeft direct te maken met zijn buurman of de groep waar hij zich in "beweegt."
...
Andere voorbeelden waar emoties productiviteit sturen:
- Voorkeuren (nieuwbouw boven onderhoud)
- Recent voorbeeld. Slordig denken. Men waardeert (de emotie) van entertainment meer dan de droge rationele kennis en redeneringen.
- Wanneer komt een bedrijf in problemen
- U moet meer lachen
- ...
-- april 2016
Volgens Dominique Moïsi (la geopolitique de l'émotion, geopolitiek van emoties) zijn er drie primaire emoties te vinden waaronder naties (cultureel gezien) te groeperen zijn, dit zijn:
- hoop (China en India)
- vernedering (moslimlanden)
- angst (westerse landen)
Reacties