Opvoeden kost meer tijd dan je lief is
Gisteren brachten we onze dochter naar De Grote Stad, daar waar ze gaat studeren. Die stad is te bereiken met het openbaar vervoer en kost dan twee of drie uur reistijd per dag. Soms kon ze ook met iemand anders meerijden en dan was ze heen-en-terug een uur reistijd kwijt.
Of het op kamer wonen nu juist wel of niet bij het opvoeden hoort is niet precies het onderdeel van dit schrijven, maar die vraag mag wel even gesteld worden. Ik denk dat het erbij hoort, al brengt het de netto opvoedtijd naar beneden. Door iemand op kamers te sturen zijn studenten eerder uit huis en dat geeft ruimte voor de ouders. Het kost ook ruimte wanneer - zoals hier - een studiebeurs niet vanzelfsprekend is.
De essentie van opvoeden is dat je een service geeft aan je kind; je besteedt tijd en geld, en draag rationele en emotionele kennis over. Je geeft kinderen waarden mee, al gebeurt dat laatste zo impliciet dat niemand precies weet hoe het werkt en wat het netto effect is.
De essentie van bovenstaande service is dat aan het einde van de opvoeding er een overdracht plaatsvindt, met daaraan gekoppeld een evaluatie: Jij als ouder geeft de service, het kind maakt de balans op en dan kan het resultaat hard aankomen voor een ouder.
Net zoals bij en klantgerichte onderneming (Wij van WC-eend) mag de klant dan bepalen hoe het product of beter gezegd de service ontvangen is. Heeft u als ouder voldoende geluisterd naar de wensen van uw kind of heeft u uw eigen taktiek gevolgd ongeacht de interesses van uw nageslacht. Zo kunt u denken, "ik lees graag een boek, dan zal ik mijn zoon daar ook wel een plezier mee doen." Maar vaak liggende de interesses van de ouder en kind niet in het verlengde van elkaar. Ook kan een zoon wel iets aprecieren wat een dochter verafschuwd. niet alleen met cadeaus maar in het algemeen, het optreden van een ouder.
Ouders die de bui al voelen hangen, doen er wijs aan om de evaluatietermijn zo strak mogelijk te communiceren. Voor je het weet komt de zoon "oude koeien uit de sloot halen." Kinderen mogen klagen over de opvoeding, maar net als bij de koop van een product is de garantieperiode beperkt. vergeet ook de bon niet.
Het grote verschil in deze absurde vergelijking zit natuurlijk in de hygiene factor. Kenners van de Herzberg duale theorie zullen beamen dat voor opvoeding geld dat een goede opvoeding pure hygiene is: wanneer het ontbreekt dan is de gehele opvoedkundige onderneming mislukt met alle consekwenties van dien. Een positief "ontvangen" opvoeding is derhalve niet meer dan "gewoon" en normaal. Het hoort erbij net als een infrastructuur waarop de autos rijden en de (virtuele) kabels waarop internet "draait." pas bij een kink in die kabel, en wanneer het internet hapert begint een mogelijke crisis.
Zo ook bij de opvoeding. Als alles goed is worden we bedankt.
En zo hoort het denk ik ook. We moeten dus extra moeite doen om de opvoeding zo goed mogelijk af te leveren. Die extra moeite wordt later door onze kinderen als gewoon ervaren. Maar dat is altijd nog beter dan wanneer het aan die extra moeite ontbroken heeft. Dan worden we voor eeuwig gestraft voor onze zonde.
--
Vier opvoeding stijlen, "Parenting styles," en hun effect op kinderen. Baumrind, 1996:
Of het op kamer wonen nu juist wel of niet bij het opvoeden hoort is niet precies het onderdeel van dit schrijven, maar die vraag mag wel even gesteld worden. Ik denk dat het erbij hoort, al brengt het de netto opvoedtijd naar beneden. Door iemand op kamers te sturen zijn studenten eerder uit huis en dat geeft ruimte voor de ouders. Het kost ook ruimte wanneer - zoals hier - een studiebeurs niet vanzelfsprekend is.
De essentie van opvoeden is dat je een service geeft aan je kind; je besteedt tijd en geld, en draag rationele en emotionele kennis over. Je geeft kinderen waarden mee, al gebeurt dat laatste zo impliciet dat niemand precies weet hoe het werkt en wat het netto effect is.
De essentie van bovenstaande service is dat aan het einde van de opvoeding er een overdracht plaatsvindt, met daaraan gekoppeld een evaluatie: Jij als ouder geeft de service, het kind maakt de balans op en dan kan het resultaat hard aankomen voor een ouder.
Net zoals bij en klantgerichte onderneming (Wij van WC-eend) mag de klant dan bepalen hoe het product of beter gezegd de service ontvangen is. Heeft u als ouder voldoende geluisterd naar de wensen van uw kind of heeft u uw eigen taktiek gevolgd ongeacht de interesses van uw nageslacht. Zo kunt u denken, "ik lees graag een boek, dan zal ik mijn zoon daar ook wel een plezier mee doen." Maar vaak liggende de interesses van de ouder en kind niet in het verlengde van elkaar. Ook kan een zoon wel iets aprecieren wat een dochter verafschuwd. niet alleen met cadeaus maar in het algemeen, het optreden van een ouder.
Ouders die de bui al voelen hangen, doen er wijs aan om de evaluatietermijn zo strak mogelijk te communiceren. Voor je het weet komt de zoon "oude koeien uit de sloot halen." Kinderen mogen klagen over de opvoeding, maar net als bij de koop van een product is de garantieperiode beperkt. vergeet ook de bon niet.
Het grote verschil in deze absurde vergelijking zit natuurlijk in de hygiene factor. Kenners van de Herzberg duale theorie zullen beamen dat voor opvoeding geld dat een goede opvoeding pure hygiene is: wanneer het ontbreekt dan is de gehele opvoedkundige onderneming mislukt met alle consekwenties van dien. Een positief "ontvangen" opvoeding is derhalve niet meer dan "gewoon" en normaal. Het hoort erbij net als een infrastructuur waarop de autos rijden en de (virtuele) kabels waarop internet "draait." pas bij een kink in die kabel, en wanneer het internet hapert begint een mogelijke crisis.
Zo ook bij de opvoeding. Als alles goed is worden we bedankt.
En zo hoort het denk ik ook. We moeten dus extra moeite doen om de opvoeding zo goed mogelijk af te leveren. Die extra moeite wordt later door onze kinderen als gewoon ervaren. Maar dat is altijd nog beter dan wanneer het aan die extra moeite ontbroken heeft. Dan worden we voor eeuwig gestraft voor onze zonde.
--
Vier opvoeding stijlen, "Parenting styles," en hun effect op kinderen. Baumrind, 1996:
Reacties