My Life, Bill Clinton (3)
OP de universiteit geniet Clinton van de vakken, mede omdat bij al de zes vakken "het kundige" professoren zijn die hem onderwijzen. Een vreemde taal werd verplicht en Clinton koos voor Duits, "omdat hij geïnteresseerd was in dat land [competentie van de VS] en omdat hij onder de indruk was van de duidelijkheid en precisie van de taal. Veel vraagtekens, "duidelijkheid en precisie van de Duitse taal," en dan moet hij die taal nog beginnen te leren??
Hij vertelt dat hij met een meisje uitging, schrijft dan dat ze uit elkaar gaan, en dat ze vrienden bleven. Verder geen commentaar. wel over een incident met zijn dronken stiefvader, met een schaar in zijn hand.... Wederom. Dit incident heeft meer effect op zijn broer dan op Clinton zelf, schrijft hij. Hij steunt op dat moment President Johnson die hij als een voorbeeld ziet voor burgerrechten, stemrecht en armoedebestrijding...
Een professor took interest in de Jonge Clinton, Walter Giles, die zijn studenten in zijn huis uitnodigde. Hij interpreteert zijn interesse omdat Clinton uit een aanliggende staat van de prof komt. Het zijn vaak van dit soort oppervlakkige commentaren die de biografie doorspekken. We komen allerlei interessante figuren tegen (zoals Wintrop Rockefeller, een van de zes kinderen van ...) maar de diepgang blijft achterwege.
Connecties zijn erg belangrijk, dat schrijft hij wel, en sommige zijn beter in netwerken dan hij. Of waren beter. Een skill waaraan hij ging werken. Blijvend. Er zijn anderen wiens interesse hij ontvangt o.a. bij het vinden van een baan, Jack Holt (voor senator Fulbright). Netwerken is alles. Politiek is contacten leggen.
Het land was verdeeld over Vietnam, hij legt de situatie van het land uit en komt dan bij een andere inspirator voor zijn carrière: Bobby- hij schrijf Robert - Kennedy in 1965. "He radiated raw energy."
Hij ontvangt een gesigneerde kopie van het boek The Arrogance of power, dat de senator (Fulbright) schrijft over de situatie van die tijd (Vietnam). To the Vietnam Hawks of the late sixties, Fulbright was the poster boy of gullible naívité. Hij schrijft hier over goede bedoelingen, "but hardheadedness has its own perils..."
I had decided to run for president of the student council, schrijft hij in de tweede zin, daar aan vooraf gaand vertelt hij dat het weer verkiezingstijd is. Uit dit soort subtiele associaties kan je opmaken dat hij een behoorlijke planner was in zijn jeugd. Zijn eerste blootstelling aan serieuze anti-oorlog activisme komt in de zomer van 67 in de Liberal National Student Association (NSA).
In zijn senior jaar schrijft hij een paper of Joseph Schumpeter's Capitalism, Socialism and democracy. het is een tijd van persoonlijke groei, politieke gebeurtenissen en studentenleven. Zijn Arkansas achtergrond komt hem voor werk goed uit, want de kleine staat heeft meer kans op afgevaardigden doordat er minder competitie is dan bij grote staten. Hij schrijft als politieke gebeurtenissen over de doo van MLK die volgde op die van Kennedy 4 jaar eerder. Clinton is bewust van de brute geweldadigheid in Arkansas, als deel van de Zuidelijke staten, maar hij is tegen de selfrighteous sanctionomy van zowel links als rechts. Het land zit cultureel in een spagaat. persoonlijk ontmoet hij daneen politieke protege van Lyndon Johnson, en later vertelt hij over zijn tijd in Oxford (And ancient and beutyful city). Dromend hoe 1968 andes zou kunnen zijn wanneer zowel MLK als JFK geleefd zouden hebben: regardless, those of us who believed that the good in the 1960s outweighted the bad would fight on, still fired by the heroes and dreams of our youth. [Clinton was kind van de tijd van idealisme]. Nixon komt aan de macht en probeert te reconciliëren en Clinton "vecht" met zijn diensttijd (iets later in het verhaal volgt de passage dat hij geen piloot kan worden door zijn slehte zicht), en vertelt het respect dat hij heeft voor (echte) soldaten. In Oxford houdt hij van de eenzaamheid en leest "The People, Yes." van Carl Sandburgh.
De depressiejaren wekten in Sandburg een diep verlangen op om 'de mensen op aarde, de familie van de mens' te troosten en de hoop van de mensen op te wekken. Sandburg deed in 1932 afstand van zijn baan bij Chicago Daily News om zich volledig te wijden aan het schrijven van biografieën en poëzie; hij begon een "omweg" te maken van het werk aan de laatste fasen van Abraham Lincoln: The War Years om een lang, innovatief gedicht te schrijven, gedeeltelijk gebaseerd op de lessen die hij had geleerd van Lincoln en de Amerikaanse geschiedenis.
The People, Yes, een episch prozagedicht, is in veel opzichten het hoogtepunt van Sandburgs werk als dichter en wordt door Lilian Sandburg beschouwd als zijn favoriete werk. Hij maakte het gedurende een periode van acht jaar, waarbij hij de Amerikaanse volkstaal vermengde met de details van de geschiedenis en hedendaagse gebeurtenissen. Sandburgs onderdompeling in het Lincoln-tijdperk had hem een goed geïnformeerd gevoel voor geschiedenis gegeven, en hij zag opvallende parallellen tussen de tijd van Lincoln en de depressiejaren. In de overtuiging dat economische ongelijkheid aan de basis lag van alle sociale onrechtvaardigheid, van arbeidsconflicten tot raciale en burgeroorlog, reageerde hij op de economische en sociale omwentelingen van de jaren dertig met The People, Yes.
- De mensen zijn de grote kloof van de mensheid en vele kilometers breed.
- De mensen zijn een doos van Pandora, humpty dumpty, een onheilsklok en een lawine als die losbarst.
- De mensen rusten op land en weer, op tijd en de wisselende winden.
- De mensen zijn ver gekomen en kunnen terugkijken en zeggen: 'We gaan nog verder'.
Carl Sandburg, The People, Yes, 97The People, Yes was Sandburgs laatste grote dichtbundel. Na de depressie schreef Sandburg meestal af en toe poëzie en bracht hij zijn tijd door met lezingen. Tijdens zijn reizen ontmoette hij er echter veel die zijn geloof in het volk opnieuw zouden bevestigen . (bron: https://www.nps.gov/carl/learn/historyculture/the-people-yes.htm)
Vietnam laat haar sporen na, "ook voor diegenen die er niet heen gingen werden er door getekend."
terug in Oxford is de koude oorlog in de stelling, en leest hij Khrushchev Remembers als ook het boek over die tijd (later): Horns, Hogs and Nixon Coming van Terry Frei dat de context van die tijd beschrijft.
Zijn ideologische wortels worden duidelijk wanneer hij naar Moscow afreist. They envied our freedom and assumed we were all rich [schrijft hij over die tijd en nu zal de Rus zich niet anders voelen. Echter nu bezoekt niemand meer het land] De republikeinen willen deze reis tegen hem gebruiken, Dat hij de "comunists in Moscow consorted." het is een vruchtbare periode waar hij ook Hobbes Leviathan leest. Een politiek belangrijk boek. Of een belangrijk boek voor elke aspirant politicus.
Dan wanneer school en zijn politieke carrière een vlucht neemt, is het op persoonlijk vlak. Ellende. Toch ontmoet hij dan juist Hillary. De ambience, kunstmuseum en Rothko. HIllary was anders (ook uit het Noorden, New Jersey) dan Clinton juist geswitcht van Republikein naar Democraat. En hier ga ik met grote stappen door het verhaal heen: de conclusie is dan: ze hebben elkaar hard nodig, want ze zijn beiden even ambitieus. Het plan is: eerst hij (Hillary is erg slim).
Wanneer ze beiden Rechten afmaken, neemt hij haar mee oversea, naar Oxford. Zij slaat jobs bij prestigieuze lawfirms af en hij gaat als professor aan de slag. Ze verhuizen naar Fayetteville en hij komt in de Ozark-regio terecht [waar ik niet eerder van gehoord had zonder Netflix.]
Speeches zijn een belangrijk vehicle als succesfactor en daar werkt hij hard aan. Hij heeft een campaign-schuld van 40 duizend dollar. Ze trouwen in 1975. Ze reizen nar Haïti (ten tijden van Baby Doc) en later stelt hij zich kandidaat als gouverneur. We zitten dan op hoofdstuk 22 van de 55. Hij is dan 32 en wordt Gourvenour-elect.
Clinton noemt zichzelf selfsufficient. Hij wordt tot gouverneur gekozen in 1978 war hij geholpen werd door de stem van de HIll people (Hillbillies). In het volgende hoofdstuk geeft hij al een flash forward als president waarin hij beschrijft dat hij kan begrijpen hoe moeilijk president Carter het gehad moet hebben in die tijd: rampant inflation and stagnant economy.
Wederom wordt hij door netwerken voorzitter van de democratische gouverneurs. Geen onbelangrijke stap, die hij terloops even vermeldt.
Dan beschrijft hij de tegenvallers, die er dus ook wel komen. Hij wordt b.v. niet herkozen. Iets dat bijna niet gebeurt. Maar anders zou hij zeker geen president geworden zijn reflecteert hij even later. In 1983 wordt hij toch verkozen. Na een intermezzo dus. De economie draait nog "poorly." Toch gaat het snel beter, de werkloosheid neemt af maar er is een probleem met de industrialisering en de eerste tekenen van globalisering: de japanners zijn beter, en pikken het werk in. De VS is dan nog teveel industrieel en agronomisch gefocust [slordig gezegd]. vanuit deze positie moeuvreert hij zich in de nationale politiek. Hij sorteert zich voor. Het is de tijd van Governeur Dukakis. En Reagan vertrekt mede door het Iran-contra-affaire. In 1989 denkt hij na wat te doen met de rest van zijn leven.
Een mooie zin...
En passant laat hij zijn mentorschap zien, het belang van mentors: W.O. Vaught in zijn geval. Nelson Mandela vormt de nodige inspiratie om zijn gevecht naar presidentschap door te zetten. Mandela staat symbool voor: perseverance.
NRA, Bilderberg, etc komt langs en laat ik voor wat het is en dan een ander boek: Why Americans hate politics (Dionne Jr.). In 1987 komt de clou voor veel ambitieuze profs: Clinton was ready. Zorg dat je klaar bent voor de job die zich kan aandienen. Al die tijd krijgt hij de steun van HIllary en vergeet niet te vermelden dat "all couple have problems..."
Succesvolle politieke campagnes volgen een driedelig patroon: mensen moeten je zien als president, je moet voldoende geld (middelen) hebben en dan is er de boodschap, de strijd om ideeën en kwesties.
Voeg er aan toe dat je in free-fall kan komen, wat gebeurde en dat je de veerkracht moet bezitten om wederom op te staan. In politiek is er niets dat zich meet met de New York verkiezing (H27).
Naarmate de tijd voortgaat komen er nieuwe grote namen op het toneel, zoals die van Arafat, uit die tijd van Rabin. Grotheden, maar ook later bekende zoals Colin Powell krijgt een rol in het verhaal. En natuurlijk Helmut Kohl. Of Castro, en Marquez met de anekdote dat deze laatste de enige was die zowel vriend was van Castro als van Clinton.
Politieke kwesties zijn de Nato-uitbreiding en Rusland heeft er weinig problemen mee. In die tijd.
Naarmate het verhaal politieker van karakter wordt schrijf ik er minder over. Monica Lewinsky komt aan bod als ook Paula Jones, en natuurlijk Kenneth Star. Maar weinig veel zeggend. Na 55 hoofdstukken weet je het wel. Het stramien is steeds hetzelfde. In het verhaal komt steeds meer een president aan het woord.
De epiloog dan: die gaat over het tweepartijensysteem, the turning points en zijn visie op de verandering van de economie die vanaf 1993 vanuit de industriële tijd naar de informatietijdperk werd getrokken. Hij evalueert zijn eigen presidentschap (het impact wat ik gehad heb op mensen, en overschat zijn eigen rol) Maar zegt wel iets grappigs over de toekomst: de wereld zal meer afhankelijk van elkaar worden. Minder geïsoleerd en we hebben meer coöperatie nodig.
- de oorlog van Rusland met Europa verandert veel in de tussentijd. Specifiek over dat laatste, Rusland schrijft hij:
Ik denk niet dat vijf mensen de titel van Strobe [Talbott, editor van Yale News die een biografie van Khruschev schreef, en de adviseur van Clinton werd omtrent Rusland] zouden kunnen herhalen, maar iedereen wist wat hij deed: hij was onze "go to" man in Rusland. Acht jaar lang stond hij aan mijn zijde bij al mijn ontmoetingen met de presidenten Jeltsin en Vladimir Poetin, achttien jaar met Jeltsin alleen. Aangezien Strobe vloeiend Russisch sprak en uitgebreid aantekeningen maakte, garandeerde zijn deelname aan mij en zijn eigen interacties met de Russen een precisie en nauwkeurigheid in ons werk die van onschatbare waarde zou blijken te zijn. Strobe beschrijft onze achtjarige odyssee in zijn boek The Russia Hand, dat niet alleen opmerkelijk is vanwege zijn inzichten, maar ook vanwege de letterlijke verslagen van de kleurrijke gesprekken die ik met Jeltsin had. In tegenstelling tot wat er in de meeste boeken van het genre gebeurt, zijn de citaten geen reconstructies; ze zijn, ten goede of ten kwade, wat we eigenlijk zeiden. Het belangrijkste punt van Strobe is dat ik mijn eigen 'Russische hand' werd omdat ik, hoewel ik geen expert op het gebied van Rusland was, 'één belangrijk ding wist: over de dubbele kwesties die de casus belli van de koude oorlog hadden gevormd - democratie versus dictatuur thuis en samenwerking versus concurrentie in het buitenland” – Jeltsin en ik stonden “in principe aan dezelfde kant.
Er zijn vele invalshoeken op de productieve focus van deze president te onderzoeken. Hij heeft het meer over business en "businesspeople," dan over ondernemers (entrepreneurs)... Ook binnen de partij merk je dat verschil: Democraten steunen meer concurrentie, vooral op lokaal en lange afstand telefonie. Met Al Gore die de leiding neemt voor het Witte Huis en Spreker Gingrich in zijn positieve ondernemersmodus bereikten we wat ik dacht dat een beurs was compromis, en uiteindelijk werd het wetsvoorstel vrijwel unaniem aangenomen...
Reacties