The Moscow (in hard) Times
Ik heb ooit journalist willen zijn. Ik dacht toen, "als ik nu begin te reizen dan volgen de journalistieke aanbiedingen wel vanzelf." Zo kwam ik op een bepaald moment bij The Herald aan in Buenos Aires.
Dat journalistieke bedrijf werd ooit door een Schot opgericht. later werd het overgenomen. Wikipedia schrijft vervolgens dit over de jaren van de dictatuur:
During the military dictatorship in Argentina (1976–1983) The Buenos Aires Herald, under the direction of the British journalist Robert Cox, was the only local media that told the story of the forced disappearances of people from the opposition to the regime. Due to this, Cox was detained for a while and his family received threats, and an attempt was made to kidnap his wife. This forced him to leave the country with his family in 1979. Following these departures, the threats continued against Cox's replacement, James Neilson and against Dan Newland as the newspaper's main editorial writers.
Maar goed, dat was Argentinië en een dictatuur, onder westerse waarden, want in Spanje was er nog een dictatuur tot eind jaren 70. Zo vreemd is dat dus niet. Of toch wel? Want, Dat is het natuurlijk wel, Spanje was uitzonderlijk, en blijft dat een onbegrijpelijk land, dat haar burgers in oorlog verleid heeft, door zo'n dictator. Weinigen kennen een dergelijke ervaring. Wij Nederlanders kennen oorlog in de zin van Duitsers die ons land binnenvielen, of hooguit de politionele acties in Indië waar tegenwoordig en langzamerhand vrijuit over gesproken mag worden.
Maar vechten tegen je eigen maten, in je eigen land?
Dan Rusland. IK ben er geweest, net zoals ik in Minsk ben geweest. Laten we zeggen dat ik iets meer dan de gemiddelde Nederlander weet wat Rusland is, en hoe Russen zijn. Maar dan is dat nog niks. IK begrijp russen evenmin als bijna alle andere niet-Russen, Russen begrijpen.
De taal is anders, het cyrillisch schrift, ok dat hebben de Oekraïners ook, maar daarom staan die beiden ver van ons af.
Wanneer ik lees, in een tweet op die van Derk Sauer, wanneer stopt deze oorlog nu eindelijk, dan is dat een wezenloze vraag van een ondernemer die geen enkele invloed heeft in het proces daar.
In Rusland is net als in het Argentinië van 1977 en Spanje van 1974, geen vrije meningsuiting. Mensen hebben dus in hun cultuur geborgd dat ze niet zeggen wat ze denken.
Dan komt er zo'n journalist, die denkt dat hij een echte krant heeft opgericht. Dat geloof ik dus niet. Hij en zijn club zijn net zo min journalisten dan coaches coaches zijn die een denksysteem verkopen.
The Moscow Times zal misschien iets voor het westen informeren over wat Russische zaken. Maar journalistiek is het niet. De professie journalist bestaat niet in het Russisch. Dat heeft niks met Poetin te maken, maar met die maatschappij.
Dat hardop gezegd hebben, wat is dan sociale media, nieuws en informatie in deze tijd? Als je het even weer vergelijkt met de vorige eeuw in landen zoals Spanje en Argentinië, dan moetje denk ik erkennen dat we nu net zoals toen op dezelfde manier niet goed geïnformeerd zijn. We weten niet wat er gebeurt in de wereld, maar er is verspreiding van nieuws en berichten, kennis en informatie, meningen en opinies. The Moscow Times (TMT) is een van de zenders in dat proces, maar staat er net ver van de feiten en werkelijkheid af als een ieder ander die erop toekijkt.
Russen mogen niet demonstreren en doen dat ook niet. Maar heel moeilijk is het verhaal ook niet, want ik denk dat de mensen op de wereld ondanks alle technische vernieuwingen niet zo heel veel veranderen.
De dictatuur in Spanje en Argentinië kan decennia aanhouden, omdat het volk het wel prima vond. Los van wie dat volk precies was. Ook Pinochet vond men in het algemeen - en ik denk The Moscow Times destijds - een geweldige leider.
Nu is er poetin en Rusland, in oorlog met Oekraïne dat misschien een kort rokje droeg.
Ik schrijf kort rokje, omdat iemand in Minsk ongeveer deze vergelijking poneerde: "als je met een kort rokje loopt, moet je niet gek opkijken wanneer je verkracht wordt."
Zo denken mensen in Minsk en in Moscow zal het niet anders zijn. Oekraïne wil geen Russische kleding aan, en daarvoor moeten ze nu boeten.
Ongetwijfeld gebeurt er van alles achter de schermen. Maar de Russen vinden het wel prima zo. Stalin heeft XXL miljoen mensen vermoord. Die samenleving is wel wat gewend als er mensen naar het front gestuurd moeten worden...
The Moscow Times? Tja wat moet je daar mee? als Rus zijnde niks. Als westerse goed geïnformeerde burger, is het een van de bronnen in dit complexe gebeuren. Maar The Moscow Times heeft geen decennia lange geschiedenis, of track-record zoals The Herald het had. The Times is van 1992... Net toen die wereld daar een beetje open ging. Een beetje bedrijf moet om te overleven een flinke crisis meemaken. The Moscow Times rapporteert uit Utrecht en omstreken. Niet erg geloofwaardig als actor in een veranderingsproces lijkt me. 
De Herald heeft me natuurlijk nooit aangenomen, ik weet ook niet meer wat ik ze geschreven had. Ik heb wel de directeur gesproken in een prachtige kamer met leren stoelen. Ik wist toen van niks. En nu heb ik veel geleerd, maar voel me nog steeds dat jochie, tussen wat er nu allemaal in de wereld gebeurt. Ik weet nog niks. Alleen dat je die Moscow Times misschien niet al te serieus moet nemen.
Journalistiek = handel. Twitter is niet anders dan TMT. En het bedrijf begon als onderneming voor buitenlanders in Rusland. Niet veel anders dan het twitter van Musk, is het een platform van vragers en aanbieders, maar probeer er geen waarheid te vinden. Daarvoor is de journalistiek te oppervlakkig.
-- Google informeert me dat het niet de bedoeling is om de oorlog van Rusland voor financiele doeleinden te gebruiken. Ik geloof zelfs dat na het eerste artikel over Oekraïne de advertenties al gestopt werden. Hetgeen ik alleen maar toejuich. Maar hoe zit het dan met TMT?
--
Reacties