Geluk gekwantificeerd

Hapiness Quantified. A Satisfaction Calculus Approach. Geschreven door Bernard van Praag en Ada Ferrer-i-Carbonell. 

Na een inleidend hoofdstuk gaat hoofdstuk twee in op de analyse van tevredenheid over inkomen en haar afhankelijk van familiyomstandigheden (zoals gezinsomvang). De conclusie hier is o.a. (1). We found that income satisfaction can be explained by objective factors. This yields trade-off coefficients between family size, income, adults, and children.

In het volgende hoofdstuk komen de domeinen van geluk aan bod, dus zaken als gezondheid, werktevredenheid, inkomen, huisvesting, vrije tijd, omgeving en milieu, etc.  Deze domein worden gebruikt bij de analyse om vervolgens de aggregatie te realiseren voor geluk als geheel.

In hoofdstuk vier staat de kern van het boek uitgelegd:

... The main thesis is that satisfaction with life as a whole may be seen as a weighted aggregate of the domain satisfactions. This result, which is empirically confirmed on both data sets, indicates that satisfactions in different domains of life are commensurable. It then becomes possible to compute trade-offs between domains. Since all the domains in their turn depend on objectively measurable variables like income, age, etc., it is also possible to find the effect of additional income on all domains and to aggregate those effects into one effect with respect to life as a whole. It will be seen that this model does not depend on a specific cardinalization. The satisfaction model becomes a two-layered model, as pictured on the cover of this book.

De conclusie is, zo schrijven ze:

In dit boek zijn we begonnen aan een systematische verkenning van zogenaamde tevredenheid vragen. Tevredenheidsvragen onderzoeken gevoelens van tevredenheid met verschillende domeinen van het leven. Ze verwijzen naar onze gezondheid, ons werk, onze financiële situatie, enz.

Soortgelijke vragen kunnen worden gesteld met betrekking tot zaken die niet zo direct zijn gerelateerd aan onze eigen situatie. We kunnen bijvoorbeeld vragen om een ​​evaluatie van:overheids beleid. Daar kunnen we onderscheid maken tussen hoe overheidsbeleid onze eigen situatie beïnvloedt en hoe het beleid de situatie van de land. Het kan ook zijn dat we mensen vragen om een ​​evaluatie van een fictieve situatie, zoals hoe ze een inkomen zouden beoordelen dat 20 procent lager ligt dan hun werkelijke inkomen. In het laatste geval proberen we, als we een evaluatie vragen van de heersende en/of fictieve situaties etc., inzicht te krijgen in de individuele normen van individuen. We kunnen ook vragen om evaluaties van evenementen zoals een concert, een voetbalwedstrijd, enz. Dergelijke vragen geven informatie over persoonlijke gevoelens, het karakter van de respondent en, last but not least, over de waardering door de respondent van het item dat beoordeeld moet worden, zeg maar het evaluandum.

Er bestaat al een lange traditie in de psychologie en sociologie met betrekking tot dit soort vragen. Afgezien van de primaire analyse, hebben de antwoorden ook geanalyseerd door middel van multivariate modellen zoals factoranalyse en belangrijkste componenten, maar economen hebben altijd de geldigheid en de informatiewaarde van dergelijke vragen. Als gevolg hiervan zijn de typische instrumenten van econometrie, namelijk de modellen van het regressietype waarin afhankelijke variabelen worden uitgekozen en 'verklaard' door een reeks verklarende variabelen, zijn gewoon sinds de laatste tien jaar systematisch worden toegepast voor de analyse van tevredenheidsvragen. Deze vragen zijn net begonnen systematisch te worden geanalyseerd door middel van modellen in de zin die economen aan dit woord geven. In de jaren sinds de eerste editie van deze monografie in 2004 honderden kranten zijn geschreven waar 'geluksvergelijkingen' worden geschat. echter, de 'tweelagenmodel', zoals geïntroduceerd in hoofdstuk 4, is nog steeds een nieuwe benadering. 

In dit boek hebben we geprobeerd een methodologie te ontwikkelen en toe te passen waarmee we kunnen analyseren tevredenheid langs lijnen die vergelijkbaar zijn met die waarmee econometristen nu analyseren routinematig allerlei 'objectieve' variabelen. We denken dat dit boek bewijst dat deze poging is geslaagd. Het bleek inderdaad mogelijk om omgaan met tevredenheidsvariabelen op een manier die niet veel verschilde van gewone econometrische praktijk.

Het bleek dat er nog twee moeilijkheden waren. De eerste is dat de antwoorden op dergelijke vragen zijn voornamelijk in termen van geordende numerieke of verbale categorieën. Traditioneel pakken economen dit aan door gebruik te maken van de geordende probit (of logit) model. Hoe nuttig dit model ook is voor modellen met één vergelijking, het is is niet erg handelbaar voor complexere multi-vergelijkingsmodellen. In hoofdstuk 2 hebben we ontwikkelde de POLS- en COLS-methodologie om ons te bevrijden van het traditionele methodologische keurslijf. Het blijkt dat deze methoden, hoewel niet zo algemeen als geordende probit, levert in de praktijk bijna altijd zeer vergelijkbare resultaten op in onze context. Dit wordt zeker ook geholpen door het relatief grote aantal gebruikte categorieën, meestal zeven of elf. De tweede moeilijkere noot om te kraken is de ordinaliteit/kardinaliteit kwestie. We willen de hele discussie niet opnieuw herhalen. 

Laat het voldoende zijn om te zeggen dat we de weg van de natuurkunde volgden, waar veel concepten werden pas meetbaar nadat onderzoekers de eenheid hadden gedefinieerd en de meetprocedure op een enigszins willekeurige manier. De enige vereisten waren dat de uitkomsten van de meetprocedure niet beïnvloed door de waarnemer, dat de procedure kan worden herhaald met in het algemeen een gelijkaardig resultaat, behalve voor meetfouten, en ten slotte dat de meetresultaten kunnen worden ingepast in empirische relaties met andere variabelen, ook wel empirische 'wetten' genoemd. Beroemde voorbeelden in de natuurkunde zijn: de wetten van Ohm of van Boyle-Gay Lussac. In ons vakgebied zijn dergelijke wetten: duidelijk veel minder exact en veel meer gereden met tussenliggende variabelen dan in de natuurkunde. Toch zien we dat deze fysieke benadering van de kardinaliteitskwestie wonderen doet. We vinden dat de meting kan worden gerealiseerd zonder waarnemereffecten, dat deze kan worden herhaald, en ten slotte dat empirische wetten zoals de voorkeursdrift (en hedonistische tredmolen) kan worden afgeleid. Het volgt dat er is geen kardinaliteitsprobleem meer. Het is slechts een schijnbare, maar geen echte belemmering.

En inderdaad, we hebben empirische wetten gevonden en waren in staat om nieuwe concepten te definiëren op basis van onze empirische metingen, zoals de ongelijkheidsmetingen die we gedefinieerd in de hoofdstukken 13, 14, 15 en 16. Vanaf 1968/1971 werkte Van Praag met de inkomenstoetsingvraag en de resulterende inkomensevaluatiefunctie, ook wel de 'Welfare' Functie van Inkomen'. Deze onderzoekslijn staat bekend als de Leidse School. Omhoog tot nu het verschil en de overeenkomst tussen deze eerdere Leidse aanpak en de tevredenheidsvraag-benadering, in de economie geïnitieerd door Oswald en Clark, zijn onduidelijk gebleven. In dit boek hebben we de kloof gedicht, en we vinden: dat er een verband en complementariteit is tussen beide benaderingen.