Odes (David van ReyBrouck)
En dan is er opeens een boek vol met Odes. Na het lezen blijkt de verzameling tussen 2015 en 2018 geschreven zijn in De Correspondent.
Ik ben gek op de Ode, niet in de laatste plaats omdat ik de vorm zelf ook gebruik, en "gelukkig" al sinds 2011. Wat is er mooier dan een lofzang op het leven, of op een detail daarvan. Van ReyBrouck schrijft in het nawoord dat vele Odes het niet gehaald hadden, zoals die op linkshandigheid. Maar er blijven nog velen over. Te beginnen met, Ode aan de ex. Daarin haalt hij een gezegde van Antoine de Saint-Exupéry naar boven, dat liefhebben, niet naar elkaar kijken is, maar dezelfde richting uit kijken. twee geliefde zitten naast elkaar in Brussel, net als vroeger...
Ode aan het offline zijn, of aan de naamloze plek, of wat te denken aan de lofzang op jaloezie? "De meest verdrukte aller emoties... Afgunst heeft altijd iets Tsjetsjeens gehad..., en dus verboden. Maar waarom eigenlijk?"
Ode aan de moed, of aan het liften, of aan de mislukking zijn stuk voor stuk schetsen van een stukje leven.
Onlangs las ik over het boek Transcend, van Barry Scott Kaufman, die de theorie van en na Maslov uitlegt aan een breder publiek. Hij schrijft o.a. over peak experiences. Die ervaringen die lang in je geheugen blijven hangen.
Bij Odes krijgt een ervaring of een beeld ook zo'n piek ervaring.
Joost Zwagerman krijgt ook een schets, die begint met het werk over zijn vader. De ode lijkt goed te komen, alsof Joost op een andere gedachte is gekomen. Maar helaas, "een week later was hij dood... tegen al zijn principes en argumenten in... Welke herfst sijpelde zijn borstkas in? Joost, toch." Op deze ode volgt wat ongemakkelijk, de ode aan de mislukking.
David Bowie volgt later en Fatma Aydemir, de schrijfster van Ellebogen, kende ik niet. En daarin word ik aangezet om haar boek toch maar eens te lezen. Het nadeel van deze ode is dat het een soort advies meegeeft, de schrijver plaats het boek op een lijn met Tirza, en ... En dat is een wat rationele oefening, in een meer schilderachtige verzameling van schetsen.
De verzameling eindigt met Ode aan het leven. Het mooiste fragment echter, vond ik Ode aan de achteloosheid. Dat begint met de beschrijving van een schilderij, het tuinbankje van Max Liebermann. Na het lezen wil je niets liever dan alles over het schilderij te weten komen. En de achteloosheid van die ene witte streep verf, bijna recht uit de tube...
--
Reacties