Mijn derde crisis? Vrijheid en profileren
Blijkbaar had ik al een keer over mijn tweede crisis geschreven. De eerste kon ik niet direct vinden. Dan zou ik nu in een derde crisis zitten.
Het is geen echte crisis, maar er gebeuren wel dingen met me die anders zijn. Ik meen dat in het boek Gatapardo de uitdrukking valt van Alles verandert en alles blijft bij hetzelfde, of om vervolgens hetzelfde te blijven. Dat gevoel heb ik, dat ik alles overhoop haal, of gehaald heb, ik ben nog bezig, ... en dat ik me afvraag of niet alles gewoon bij hetzelfde blijft.
Mijn probleem is op dit moment of ik me actief moet profileren, of juist niet. Ik las het boek, Daarom Ik! en ja daar zit wel wat in. De auteur, marketingexpert, doet daar o.a. de uitspraak dat wanneer je een blog schrijft dat niemand leest je geen schrijver bent. Of wanneer je een boek schrijft, dat niemand leest...
En daar sta ik, op dat punt. Ik heb een boek geschreven en de marketing-wetten van Daarom Ik, dicteren dat je je moet profileren.
Ook ben ik actiever aan het netwerken dan vroeger. Daarin ben ik wel veranderd. Ik ben meer geïnteresseerd in wat anderen doen, maar ik merk ook dat iedereen zo zijn eigen leven heeft. Netwerken moet wel doelgericht zijn. Of toch niet? Daar zit het crisiselement.
Zelf ben ik jaren geleden afgestapt - na een natuurlijke allergie voor alles wat met profileren te maken heeft, om actief mijn gezicht te laten zien. Ik leid soms misschien wat een teruggetrokken bestaan, maar ik ben daar ook gelukkig mee. Want dan kan ik doen wat ik leuk vind. O.a. schrijven.
In het boek waar ik nu mee bezig ben, de Ondernemende Belegger, ga ik in op productieve rollen, voor dit blog een oud verhaal en specifiek over de traders-rol. Het aardige daarvan - te vergelijken met professies zoals, Rechter, Jurist, Scheidsrechter, Agent, Bemiddelaar, maar natuurlijk ook de trader op de beurs - is dat de persoon in deze rol zijn mening thuis moet laten. Dat is voor veel mensen moeilijk. Om neutraal naar een probleem te kijken. Zonder positie te nemen. Maar dat wordt steeds moeilijker in deze wereld waarin netwerken steeds belangrijker wordt. Dan wordt je haast dagelijks gedwongen om positie te nemen, en "ja" te zeggen...
Ik denk sinds enige tijd na over (financiële) vrijheid, en wat ik dan vooral denk ik, gewone vrijheid. Het gevoel van vrijheid is onbeschrijfelijk. Maar als ik dan zie wat iemand moet doen voor die vrijheid, dan denk ik dat ik zelf meer vrijheid heb. Juist omdat vrijheid een gevoel is, kan dat. Overigens zonder precies te weten wat het echt is.
Ideologisch heeft vrijheid met wilsoplegging te maken, de wil van anderen, waar de gevangenis het ultieme vrijheidsberovende situatie is. Om in het gevang terecht te komen moet je echt iets gedaan hebben wat tegen de norm en wet ingaat. Maar vrijheid heeft ook met moed te maken. Denk maar aan de vrijheid nemen om, of zich vrijheden veroorloven, riskeren...
Het vergt moet om afscheid te nemen van je werk, zonder uitzicht op iets nieuws. Of een relatie te beëindigen, zonder dat je een nieuwe partner hebt. Andersom gebeurt wel. Standaard haast, men vind iets nieuws, en daarmee moet een andere relatie maar eindigen. Maar echt de vrijheid nemen om vaarwel te zeggen tegen je partner. Wie durft dat? Los van wat er in je hoofd speelt om een relatie te verbreken, zonder duidelijke aanleiding.
Wel, misschien om vrij te zijn. Want iedereen is gebonden. Behalve singles, maar die voelen zich niet vrij, omdat ze geen relatie hebben, terwijl dat weer de norm is. Zo is niemand nooit behalve de literaire schrijver die al zijn relaties verbreekt en er vervolgens een boek over schrijft. Dat zou ik ook willen, denkt de lezer dan. Als ideaal.
Maar daar ging het niet over. Ik zit in een crisis. En ik denk al dat ik weet hoe ik hier uitkomt. Met een boek dat niet verkoopt, met minder schijnwerpers en licht, stap ik op mijn fiets en rijd ik de bergen in. Natuurlijk wel op zoek naar nieuwe contacten en relaties. Zakelijk. En ook hoop ik dat mijn boek iets heeft waar mensen toch wat aan hebben. Het is geen bestseller. Maar daar kunnen er maar een paar van zijn. Anders bestaat het fenomeen niet.
Dit keer zit ik in een crisis zonder dat ik het voel. Ik ben niet moe, ik heb voldoende energie, ik ben wat uit balans, maar geniet er ook een beetje van. Ik heb me in het verleden te weinig kwetsbaar opgesteld. Ik voel dit als kwetsbaarheid. Dat ik merk dat ik me geen houding kan vinden. En daar vind ik niks mis mee. Ik heb de antwoorden niet. Meer profileren of minder, het zelfde blijven of toch uit de grot ontsnappen en met een grote teug lucht vol het leven inademen. Met alles onzekerheden die daarbij horen...
het heeft geen eens een mooi einde. maar hier stopt het gewoon. Ik ga even naar muziek luisteren.
Op youtube zocht ik Romeo en Julia, en vond in plaats van een opera, een musical. Een intrigerende voorstelling. Het werk van Shakespeare is o.a. uitgevoerd als Opera en dus ook als Musical. Dat is in feite hetzelfde, alleen dan voor een groter publiek...
--
Reacties