Waar was ik zonder een crisis?
In ongeveer vijfentwintig procent van dit blog komt het woord crisis voor. Dat is niet verwonderlijk omdat ik begon te bloggen in 2007, en dacht dat het anders moest. Dat was vlak voor de financiële crisis die ik zelf niet aan zag komen. Het - dit kan zo niet langer - inzicht ontbrak me maar net, anders was ik de crisis wel voor geweest.
Of een crisis een puur kapitalistisch concept is weet ik niet, maar wel dat we niet zonder een crisis kunnen. Op persoonlijk vlak niet en ook niet in het werkzame- bedrijfsleven. Crises zijn nodig om na hard lopen tot stilstand te komen en na te denken waar we mee bezig zijn. Geweest.
In het normale leven gebruik ik 90% mijn rationele verstand en tien procent mijn gevoel (schatting) en na een inzinking is dat andersom. Mijn verstand wordt weggeduwd door mijn gevoel. Hoe meer ruimte dat gevoel inneemt hoe moeilijker het is om verstandelijk te redeneren.
Gevoel heeft zo zijn tijd nodig. In een recent bericht schreef ik over iemand die een Pauze neemt in haar werk. Dat was na een burnout. Een burnout is denk ik ook een traag verlopend proces waarin je in je dagelijkse leven te weinig tijd neemt voor je gevoel.
Tijd voor mindfulness past bij deze tijd waarin zoveel mensen in een crisis-situatie moeten zien te overleven.
Als je erin zit is de rationele gedachte: waar was ik zonder een crisis? nauwelijks een hulp. Maar terugkijkend op al die crises in je leven moet je toch maar dankbaar zijn. Waar zou je zijn zonder die perioden waarin alles stagneert? Waar er geen vooruitgang is, alles stilstaat en je als een toeschouwer naar een stomme-film om je heen kijkt?
Er zijn, zo denkend, dus mensen die misschien zonder existentiele twijfel door het leven gaan. Ik denk dan aan een monnik die elke dag voor het kraaien van de haan opstaat en aan de slag gaat. Geen ruimte latend voor een duivel die op een schouder zit en roept "ik heb geen zin". "Ik wil niet meer!"
"Neem een pauze (na langere tijd), mediteer (iedere dag), ..." het zijn de gebruikelijke recepten en dan hebben we het nog geeneens over de echte depressies.
Iedereen leert dus pas echt leven wanneer hij of zij een crisis heeft meegemaakt, heeft "overleeft." Of leert overleven. De volgende stap is dat je op tijd een crisis ziet aankomen. Zodat je nog net kan ingrijpen.
--
2015/10/tijd-voor-mindfulness
2014/02/mijn-tweede-crisis2011/09/identiteitscrisis
Of een crisis een puur kapitalistisch concept is weet ik niet, maar wel dat we niet zonder een crisis kunnen. Op persoonlijk vlak niet en ook niet in het werkzame- bedrijfsleven. Crises zijn nodig om na hard lopen tot stilstand te komen en na te denken waar we mee bezig zijn. Geweest.
In het normale leven gebruik ik 90% mijn rationele verstand en tien procent mijn gevoel (schatting) en na een inzinking is dat andersom. Mijn verstand wordt weggeduwd door mijn gevoel. Hoe meer ruimte dat gevoel inneemt hoe moeilijker het is om verstandelijk te redeneren.
Gevoel heeft zo zijn tijd nodig. In een recent bericht schreef ik over iemand die een Pauze neemt in haar werk. Dat was na een burnout. Een burnout is denk ik ook een traag verlopend proces waarin je in je dagelijkse leven te weinig tijd neemt voor je gevoel.
Tijd voor mindfulness past bij deze tijd waarin zoveel mensen in een crisis-situatie moeten zien te overleven.
Als je erin zit is de rationele gedachte: waar was ik zonder een crisis? nauwelijks een hulp. Maar terugkijkend op al die crises in je leven moet je toch maar dankbaar zijn. Waar zou je zijn zonder die perioden waarin alles stagneert? Waar er geen vooruitgang is, alles stilstaat en je als een toeschouwer naar een stomme-film om je heen kijkt?
Er zijn, zo denkend, dus mensen die misschien zonder existentiele twijfel door het leven gaan. Ik denk dan aan een monnik die elke dag voor het kraaien van de haan opstaat en aan de slag gaat. Geen ruimte latend voor een duivel die op een schouder zit en roept "ik heb geen zin". "Ik wil niet meer!"
"Neem een pauze (na langere tijd), mediteer (iedere dag), ..." het zijn de gebruikelijke recepten en dan hebben we het nog geeneens over de echte depressies.
Iedereen leert dus pas echt leven wanneer hij of zij een crisis heeft meegemaakt, heeft "overleeft." Of leert overleven. De volgende stap is dat je op tijd een crisis ziet aankomen. Zodat je nog net kan ingrijpen.
--
2015/10/tijd-voor-mindfulness
2014/02/mijn-tweede-crisis2011/09/identiteitscrisis
Reacties