Je moet er wel in Geloven
Geloven, de uitdaging om je zelf steeds te overtreffen. Dit is de letterlijke vertaling van de autobiografie van Diego Simeone, ex-voetballer en nu bekend trainer van Atletico Madrid. Het is door zijn eenvoudig en doelgerichte taalgebruik gemakkelijk te lezen. Elk van de negentien hoofdstukken gaat over een werkwoord. Dat geeft het boek een krachtige boodschap: bij alles gaat het om werken of doen.
Verder staat op elke vijf pagina's een uitspraak die hij ergens op die bladzijde heeft gedaan of doet, zoals, wanneer hij schrijft over leiderschap (hoofdstuk twee: leren):
Ik vocht niet om het leiderschap. Er is geen strijd om leiderschap. De leider wordt gekozen door de omringende die de leider uitkiezen. Het is onmogelijk om op die plek te komen zonder gekozen te worden.
Verder is de stijl toegankelijk alsof hij tegen je spreekt als tegen een speler, en hij doet dat onomwonden in het Spaans waar de Argentijnse invloeden overheersen, zo heeft hij het over "el arquero" (doelman, in 't Spaans: elk portero) of over "el pibe," een jochie, een woord dat ze hier niet echt kennen. Of schrijft hij podés (straattaal "je ken") in plaats van puedes ("je kan").
Negentien korte hoofdstukken, beginnend met (de eerste tien met) dromen, leren, emotioneren, najagen, strijden, controleren, waarderen, winnen en leiden.
In hoofdstuk twee vertelt hij dat hij met oudere spelers mag meedoen en dat het hem verplicht om te denken.
Impliciet - valt me op - schrijft hij veel over cultuur. Bijvoorbeeld dat de individuele voetballer zich verbindt met de groep. Hoe de groep opgebouwd is uit individuele inspanningen. Dat begint wanneer de voetballer geen balbezit heeft, dan gaat het erom om de ruimte te beheersen, hetgeen alles met de collectiviteit te maken heeft. ... en (bv) dat een aanvaller ook weer mee terug moet wanneer de bal richting de verdediging gaat. Dat is een eis van het collectief. Maar ook over het verschil tussen de Britse league (waar ze minder snel fluiten voor een overtreding) dan in het (macho, mijn observatie) Spanje "en dus speelt men in Spanje korter door al de overtredingen."
... wanneer de aandacht aan een kant is, dan is aan de andere kant de afleiding.
Ook geeft hij heel scherp aan dat een professional niet zonder de amateur kan. De professional wordt betaald om te voetballen, de amateur verbindt zich met het lot van de club. Hij is de supporter (hoofdstuk drie: emotioneren).
Hij vergelijkt het voetballen met boxen omdat daar je tegenstander ook je steeds uit het lood wil slaan. Niet letterlijk, maar met intimiderende handelingen. Zo verdedigt hij Neymar dat hij niet zozeer provoceert, maar op zijn manier zijn eigen spel speelt.
Een van de mooiste frases zit in het begin van het boek: de persoonlijkheid overwint van de crisis. Iedereen heeft wel talent en zeker op dat niveau. Maar - zegt de coach, Messi is zo geweldig omdat zijn persoonlijkheid ervoor zorgt dat hij de crisis overkomt. Door niet bij de pakken neer te zitten, maar een uitweg te zoeken. En dus heel praktisch geeft hij een omschrijving van leiderschap: bij een crisis zorg je voor een (nieuw weg of een) uitweg.
Een zeer belangrijk moment in zijn leven komt (hoofdstuk vier: najagen) wanneer hij in Italië met Maradona speelt. "Bijzonder leerzaam... je hoeft alleen maar naar hem te kijken hoe hij alles doet."
Omgaan met weerstand: pas bij moeilijkheden (een crisis) leer je groeien, tenminste als je de kans pakt (hoofdstuk over waarderen). "Waarderen" gaat ook over dat je nooit de ander onderschat!
Het nadeel van de compacte bundel aan losse vertellingen is dat het grotere beeld wat vaag blijft. Bij organiseren, vertelt Simeone over dat het publiek Passie wil zien, maar wat hij nu echt met organiseren bedoelt blijft onduidelijk.
Over coaches: die lijken op elkaar. Hoe zou het geweest zijn wanneer Guardiola niet Barcelona maar een minder team zou hebben gecoacht? Vraagt hij retorisch. Luis Aragones (Spanje) en Bilardo (Argentinië) zijn niet zo verschillend als iedereen denkt, enkel gebruiken ze een andere taal! Of, over de verschillen tussen Menotti (die zich liet inspireren door de school van Michels met mooi voetbal) en Bilardo voor wie winnen het enige doel was.
En over trainen zegt hij dat niet elk team een structuur heeft zoals Real Madrid, dat vooral goede spelers heeft of Duitsland. Argentinië schrijft hij verderop is een melting pot van culturen, van Fransen, Italianen, Criollos en dus overheerst daar de individuele kwaliteit die de ruimte moet krijgen. Maar toch moet je daar een team van kunnen maken. Al twijfelt hij of het Argentijnse team ooit een stabiele identiteit krijgt (hoofdstuk 19 - voelen).
Overwinnen: ik begrijp niet waarom iedereen maar denkt dat iets onmogelijk is wanneer het misschien alleen maar moeilijk is. Je moet weten om een kans te zien, ook bij moeilijkheden. Winnen begint bij het overwinnen van individuele doelen. Het team volgt dan vanzelf.
Waar zit nu precies het geloven van de titel? Dat is nog niet zo eenvoudig te destilleren. Er is geen specifiek hoofdstuk. In het hoofdstuk over perceptie schrijft hij over Kabala en over bijgeloof. Daar gelooft hij niet in , al heeft hij bepaalde rituelen.
Het geloven zit voornamelijk in zijn eigen ervaring die hij opgebouwd heeft, door naar andere te kijken en te leren van de verschillen in cultuur. Zo heeft hij veel kunnen relativeren, maar hij blijft geloven in zijn eigen filosofie, die is serieus (ik houd niet van de makkelijke weg) en gestructureerd.
Het boek is vooral interessant voor de voetbalfan, het heeft weinig van een biografie. Hij zoeft van het ene land en team naar het andere zonder dat je als lezer weet in welk tijdsframe hij nu weer zit. En over zijn privé leven lees je nauwelijks iets. Ja hij heeft bij de bevalling van zijn vrouw de geboorte van zijn zoon gemist, omdat hij het voetbal de voorrang gaf. Ook daar van heeft hij geleerd.
--
2016/10/doelen-stellen-wel-ritualiseren-niet
2014/05/de-coach-en-de-fans
Reacties