George Orwell. Werk, Leven, Tijd (YF)
Deze biografie van George Orwell is de meest volledige tot op heden, schrijft de uitgever op de kaft. Andere bekende biografieën van deze schrijver zijn*:
- "George Orwell: A Life" by Bernard Crick - This is one of the most comprehensive and authoritative biographies of Orwell.
- "Orwell: The Life" by Michael Shelden - This biography provides a detailed account of Orwell's life and work.
- "The Unknown Orwell" by Peter Davison - This book focuses on lesser-known aspects of Orwell's life and writings.
- "Orwell's England: An Englishman's England" by George Orwell - While not a biography, this collection of essays provides insights into Orwell's views on English society and culture.
- "The Collected Essays, Journalism and Letters of George Orwell" - This multi-volume set includes a wealth of Orwell's writings, which can be very informative about his life and thoughts.
Als het gaat om feitenkennis, wist ik wel iets van George Orwell, maar na het lezen moest ik toch erkennen dat het niet veel was. Was me bekend, dat Orwell - het pseudoniem van (Eric Arthur Blair) een rivier of beekje is ergens in Engeland stroomt? Ik denk het niet. Het is een klein detail in het verhaal waar de echte naam van Eric ... niet goed paste bij zijn boeken, en hij een pseudoniem zocht, zonder daar een duidelijke voorkeur voor te hebben. Uiteindelijk is Orwell een gigantisch begrip geworden, waar het beekje nooit op kon hopen.
En waar "moet" je nog op letten bij al die verschillende verhalen van biografen? Bijvoorbeeld op het tijdsbeeld dat er nog geen bikini's waren en mensen wanneer ze gingen zwemmen bijna geheel aangekleed waren. De anekdote in dit boek gaat dat Orwell al zijn kleren uittrok en naakt ging zwemmen. Helaas kwam er toen net een bezoeker bij het meer, waardoor Orwell niet meer uit het water durfde en moest wachten "tot de kust veilig was." Dat soort verhalen.
Wat leert dit boek? Dat elk leven anders is. Een cliché. Ik denk dat dit werk laat zien dat mijn stokpaardje klopt in de zin dat een biografie een afspiegeling is van de tijd en de tijdgeest. De Biografie staat in de buurt van Geschiedenis in de bibliotheek (denk ik).
Dan de auteur, Yuri Felshtinsky is geboren als Russische burger, maar keerde zich duidelijk tegen het regime aldaar. "Dus," lees je in dit boek veel inherente kritiek op Rusland en de verspreiding van het boek van Orwell, vooral Animal Farm.
De structuur van de biografie is als volgt:
- Oorsprong en jeugd
- Een politieke kolonie
- Terugkeer (vanuit de kolonie)
- Verplaatsing naar Frankrijk
- Terugkeer naar Engeland
- Dagelijkse leven en routine van de schrijver
- Eileen en de reis naar de arbeiders locaties
- Het boek over Wigan Pier en niet enkel daarover
- Spanje ["hij vocht mee in de Spaanse burgeroorlog," Orwell in Spanje... Net als Hemmingway (en ...) sla ik zelf over.]
- Van Pacifisme naar patriotisme voor WO
- Vooruitlopend op zijn tijd
- De laatste roman [ gaat over 1984].
Veel van wat je kan vertellen is ook op Wikipedia te vinden. De afbeelding van x over de vergelijking tussen Orwell en Huxley komt ook in het boek voor. Beiden gingen naar Eton, maar Huxley was negen jaar ouder.
...
Een extract - van Animal Farm -
= De fabel krijgt vorm en inhoud =
Een paar dagen nadat Richard thuiskwam, begon Orwell met het schrijven van het toneelstuk dat hij de afgelopen maanden en jaren had voorbereid. Hij bedacht meteen de titel: Animal Farm. In het Russisch staat de fabel ook bekend als skotni dvor [letterlijk: de kraal].
Maar de meest nauwkeurige vertaling was waarschijnlijk die van de uitgever Prometei, eigendom van Oekraïense ballingen, die in 1947 een vertaling van het boek in West-Duitsland publiceerde. Het was de eerste buitenlandse editie van Orwells werk. In het Oekraïens heette het Kolhosp tvarin [The Animal Kolkhoz].
De fabel Animal Farm werd een van de hoogtepunten van Orwells literaire werk. Door de jaren heen, na zijn gelukkige ontsnapping uit Spanje, en vooral tijdens de Tweede Wereldoorlog, zag de auteur met verbazing toe hoe de macht van de Sovjet-Unie en Stalin in Groot-Brittannië steeds groter werd, en hoe de gevolgen van wat er na de Oktoberrevolutie van 1917 gebeurde voor de Angelsaksen verborgen bleven. Stalin was in de ogen van Orwell de ware vijand van de mensheid. Niet alleen vernietigde hij zijn eigen volk, maar hij creëerde ook een model dat gemakkelijk in Engeland kon worden overgenomen en toegepast. Orwell noemde het ‘grammofoonbewustzijn’: mensen stoppen met denken en herhalen mechanisch wat in hun hersenen is opgenomen als op een plaat. [663]
Zo kwam het boek aan het licht waarin, gemotiveerd door nobele doelstellingen, huisdieren in opstand komen tegen de ‘uitbuitende’ mensen, en uiteindelijk niet langer de onbeperkte macht genereren van een diersoort, de varkens, maar van een unieke dictator: de meest bekwame, sluwe en meedogenloze leider, die de macht greep dankzij zijn intriges op de boerderij.
Het is niet bekend of Orwell bekend was met de 19e-eeuwse Russische literatuur, en in het bijzonder met de werken van Michail Saltikov-Schedrin, die het beeld van het varken gebruikte in de reeks essays <<Za rubezhom»> [in het buitenland], voor het eerst gepubliceerd in het tijdschrift Otechestvennie Zapiski in 1880. In de laatste tekst van de serie getiteld "Torzhestvuyushaya svinia ili Razgovor svini s pravdoyu» [Het zegevierende varken of het varken praat met de waarheid], dit onaantrekkelijke dier neemt het uiterlijk aan van een gewone man die de aardse goederen van de stal boven alles waardeert. Vervolgens neemt het varken de rol aan van de mensen die erop staan ‘alles te eten’ en te beweren dat ‘boeken moeten worden uitgeroeid’. Animal Farm had dus voorgangers in hetzelfde land dat dat van Orwell werd prototype en object van artistieke analyse.
ruim een halve eeuw later.
Animal Farm luidde een nieuw genre in. Utopia is een projectie in de toekomst van huidige vreugde en verdriet, hoop en teleurstelling, bewondering en haat, maar altijd vanuit een gefocust en vaak overdreven, zelfs karikaturaal perspectief. De dystopie bevindt zich op de tegenovergestelde plaats, dat wil zeggen in werkelijkheid. Het feit dat de werken van Orwell en andere utopische auteurs soms ‘dystopieën’ worden genoemd, is het resultaat van een misverstand. Traditioneel worden werken die een gelukkige en mooie toekomst beschrijven als utopische, ‘positieve’ utopieën beschouwd. Boeken die een donkere en beangstigende toekomst beschrijven, 'negatieve' utopieën, worden 'dystopieën' genoemd. Maar elke toekomstige realiteit, of ze nu niet gerealiseerd is of niet realiseerbaar is, blijft slechts een utopie, of ze nu een positief of een negatief teken heeft.
Nu we hebben vastgesteld dat Animal Farm een utopie is, kunnen we er ook aan toevoegen dat het een duidelijk verwoorde fabel is; een didactisch werk; een indicatie van hoe men zich wel en niet moet gedragen; een waarschuwing, gekleed in een artistieke en figuratieve vorm, maar die altijd een reële basis heeft. Het is belangrijk om de beelden van de fabel levendig en gedetailleerd te kunnen beschrijven, om een fabel te schrijven die echt klinkt. Het is natuurlijk geen gemakkelijke taak, maar Orwell slaagde erin, omdat het idee van het werk al lang in hem rijpte, misschien zelfs sinds Birma. Orwell was van mening dat hij een 'sprookje' had geschreven en noemde het genre van het boek als volgt: 'A Fairy Story'.
Toen Orwell zijn hoofdpersoon, een autocratische varkensdictator, de naam Napoleon gaf, probeerde hij niet alleen associaties te creëren met de Franse usurpator die erop uit was de wereld te veroveren; Trotski noemde Stalin vaak Bonaparte en gebruikte ook de term Bonapartisme om het beleid van Stalin te beschrijven, dat hij als ‘contrarevolutionair’ beschouwde. Dus Orwells 'Napoleon' suggereerde de lezer de naam Stalin.
Het is mogelijk dat Orwell op de hoogte was of had gehoord van de wisselvalligheden die zich in de jaren dertig in de USSR voordeden met betrekking tot de evaluatie vande figuur van Napoleon Bonaparte. In juni 1937 deed zich een schandaal voor met het boek Napoleon van de Sovjethistoricus E. V. Tarle, dat de auteur bijna het leven kostte. Zijn objectieve beoordelingen van de persoonlijkheid van Napoleon werden uitgeroepen tot ‘een duidelijk voorbeeld van vijandelijke penetratie’, en kritiek op Tarle’s werk verscheen gelijktijdig in de Pravda en Izvestia op 10 juni 1937. Gezien het feit dat tegelijkertijd in Moskou maarschalk Tukhachevsky en andere soldaten (die allemaal ter dood werden veroordeeld en geëxecuteerd) achter gesloten deuren werden berecht, in de nacht van 11 op 12 juni), is het duidelijk dat Tarle's leven hing in die tijd aan een zijden draadje. Er gebeurde echter niets vreselijks met de historicus. Niet alleen kreeg hij op persoonlijk bevel van Stalin ‘gratie’, maar zijn boek werd ook in de lijst opgenomen
van klassiekers en Tarle werd verheven tot de rang van academicus.
Ondanks dat het plot in de vorm van een fabel werd verteld, beschouwden bijna alle lezers het boek als een zeer slimme parodie op de revolutie van 1917 en wat er daarna in Rusland gebeurde. Het verhaal is het verhaal van de rebellie van de dieren tegen hun eigenaar, een boer genaamd Mr. Jones, een dronken en luie man, die hen behandelde zoals mensen huisdieren gewoonlijk behandelen; behandeling die, naar de mening van het wijze oude varken dat de opstand inspireerde, buitengewoon wreed en oneerlijk was. Alle personages in het werk, van eendjes en geiten tot paarden en vooral varkens, zijn eigenaardige sociaal-politieke types die in het dagelijks leven van welk land dan ook voorkomen, hoewel het boek wordt gezien als een parodie op de postrevolutionaire Sovjetrealiteit.
Animal Farm is een allegorie over de oorsprong van het stalinisme, over hoe de revolutie onvermijdelijk van aard verandert, hoe de collectieve wil geweld uitoefent op het individu, en vervolgens op een natuurlijke en onvermijdelijke manier wordt getransformeerd in de wil van een enkel individu dat zijn macht veiligstelt door een combinatie van geweld en demagogie.
Op een avond, toen de eigenaar, dronken als altijd, naar bed ging, riep het eerbiedwaardige oude varken alle dieren bijeen voor een vergadering. 'De oude commandant (zo noemden ze hem altijd, hoewel hij werd getoond als de Pracht van Willingdon) werd zo gerespecteerd op de boerderij dat iedereen bereid was een uur slaap te verliezen om te horen wat hij te zeggen had.' Natuurlijk begon de commandant zijn toespraak met de begroeting 'Kameraden'. De gebruikelijke 'klasse'-demagogie volgde, maar deze keer waren alle mensen de uitbuiters en alle dieren de uitgebuite. “Laten we eerlijk zijn: onze levens zijn ellendig, hard en kort. We worden geboren, ze geven ons net genoeg voedsel om in leven te blijven, en degenen onder ons die daartoe in staat zijn, worden gedwongen te werken tot het laatste beetje van onze krachten; en op het moment dat we niet langer nuttig zijn, offeren ze ons op met angstaanjagende wreedheid. De reden voor zo'n ellendig bestaan is dat bijna alles wat door dieren wordt geproduceerd 'door mensen wordt gestolen'. Het blijkt dat de mens het enige wezen is dat consumeert zonder iets te produceren. "Als we de mens van het toneel verwijderen, zal de oorzaak van honger en overwerk voor altijd verdwijnen."
De commandant spoorde de dieren aan om in opstand te komen tegen de menselijke onderdrukking en riep hen herhaaldelijk op standvastig te zijn, waardoor de dieren niet konden luisteren naar de bedrieglijke argumenten van degenen die hen verzekerden dat ze dezelfde doelstellingen hadden als mensen. ‘Het zijn niets meer dan leugens’, verkondigde hij. "De mens dient alleen zijn eigen belangen." En laat er onder ons, dieren, een perfecte eenheid zijn, een perfecte kameraadschap in de strijd. Alle mannen zijn vijanden. Alle dieren zijn vrienden.»>
Zo verschijnt de eerste slogan die de menigte in slaap wiegt. Vervolgens zullen steeds geavanceerdere soortgelijke slogans worden uitgevonden, de oude zullen worden getransformeerd in overeenstemming met de doelen en verlangens van degenen die dit gevaarlijke spel zijn begonnen. Het hele gebouw is gebaseerd op een theorie die de volgelingen van de Commander 'animalisme' noemden. Orwell was waarschijnlijk in de verleiding om het 'commanderisme' te noemen in analogie met het marxisme of leninisme, maar hij hield zich in zodat de parodie niet al te gemakkelijk leek.
De dieren verdrijven uiteindelijk de arme meneer Jones van de boerderij en creëren de dierenboerderij, waar aanvankelijk "alle dieren gelijk zijn", een manier om de oude slogan van de commandant te vernieuwen.
Sommige lezers zullen Marx herkennen als de belangrijkste inspirator van de opstand, hoewel zijn prototype waarschijnlijk Lenin is. Dan verschijnen zijn volgelingen, de varkens, die de beelden van Stalin en Trotski verpersoonlijken. 'Napoleon was een woest uitziend Berkshire-zwijn, het enige Berkshire-zwijn op de boerderij, niet zo'n prater, maar met de reputatie dat hij zijn zin kreeg, Sneeuwbal‘Hij had een levendiger karakter, hij sprak snel en was inventiever, maar hij was minder serieus dan Napoleon.’ Als de Commandant, de eerste leider van de ‘boerenopstand’, in zijn idealen lijkt te geloven, breekt er een persoonlijke strijd om de macht uit tussen zijn opvolgers, Sneeuwbal en Napoleon (Trotski en Stalin).
Sneeuwbal (Trotski) wordt met een zekere sympathie beschreven, zij het met duidelijke ironie en soms zelfs spottende tonen. «Sneeuwbal was bezig de andere dieren te organiseren in wat hij Dierencomités noemde. Daarin was hij onvermoeibaar. Hij vormde het Eierproductiecomité voor kippen, de Clean Tail League voor koeien, het Comité voor de heropvoeding van wilde kameraden (wiens doel het temmen van ratten en konijnen was), de Whiter Hair Movement voor schapen en verscheidene anderen, naast het organiseren van lees- en schrijflessen. Meestal eindigden al deze projecten op een mislukking. >>
Tegelijkertijd wordt aangenomen dat Orwell Trotski's politieke biografie vrij goed kende en Sneeuwbal afbeeldde als een intellectueel met niet alleen welsprekendheid, maar ook militaire vaardigheden. Bovendien geeft een specifieke episode in het verhaal aan dat de schrijver bekend was met de werken van Trotski, in het bijzonder met zijn beschrijving van het conflict met Stalin met betrekking tot de constructie
van de waterkrachtcentrale van Dnjepr. Het was Trotski die oorspronkelijk het idee voorstelde om een grote waterkrachtcentrale te bouwen aan de wateren van de Dnjepr, een idee dat belachelijk werd gemaakt door Stalin, die beweerde dat het project vergelijkbaar was met een boer die een grammofoon koopt. [664]
Pas na Trotski's ballingschap. Stalin sprak zich resoluut uit voor de bouw van de waterkrachtcentrale van Dnjepr en presenteerde dit idee als zijn eigen idee.
Iets soortgelijks gebeurt in Animal Farm. Sneeuwbal's plan om een windmolen te bouwen wordt aanvankelijk belachelijk gemaakt en geminacht door Napoleon. Nadat hij het plan voor de molen had doorgenomen, bekeek Napoleon 'zorgvuldig elk detail van de plannen en snoof aan een of twee lijnen, en stond toen een tijdje op terwijl hij ernaar keek vanuit zijn ooghoeken: toen hief hij plotseling een poot op, urineerde op de plannen en liep weg zonder een woord te zeggen. Maar net als in het geval van Trotski en Stalin voerde de dictator het project uiteindelijk uit.
Een ander aspect dat Sneeuwbal met Trotski en Napoleon met Stalin identificeert, is de houding ten opzichte van andere ‘dierboerderijen’, waar ze nog nooit hadden gehoord van ‘animalisme’, dat wil zeggen van marxisme-leninisme. Sneeuwbal wil graag een revolutionaire opstand in hen uitlokken en stuurt zijn boodschappers – de duiven – om nieuws te verspreiden over wat
wat er gebeurt op het gebied van de vrijheid van dieren. Ondertussen is Napoleon alleen bezig met het versterken van zijn eigen machtspositie in zijn eigen koninkrijk. Hoe kunnen we hier niet de directe botsing zien van het trotskistische idee van een permanente wereldrevolutie, die niet tot enige praktische resultaten leidt, tegen het plan van Stalin om ‘het socialisme op te bouwen in één land, omgeven door een kapitalistische omgeving’?
In de wekelijkse discussies op de boerderij, waarin Sneeuwbal altijd met Napoleon in discussie ging over actuele economische problemen, waardoor deze een principieel discussiekarakter kregen, portretteerde Orwell de
toespraken van de antistalinistische oppositie van 1996-1997, vóór de ballingschap en na de verdrijving van Trotski, de ontmanteling van de oppositie en de berouwverklaringen van de oppositieleiders: “De twee waren het oneens over alles waarover men het oneens kon zijn. Geen van beiden stelde voor om meer hectares gerst in te zaaien, de ander aarzelde niet om meer hectares haver te vragen, en als de een zei dat dit of dat veld perfect was voor kool, verklaarde de ander dat het nutteloos was, behalve voor wortels. Ieder had zijn volgelingen, en tussen hen ontstonden hevige geschillen. In de vergaderingen kwam Sneeuwbal vaak als overwinnaar tevoorschijn dankzij zijn briljante toespraken, maar Napoleon handelde beter door steun te zoeken. Hij genoot een bijzonder aanzien onder de schapen.
Uiteindelijk wordt Sneeuwbal van de boerderij verdreven vanwege de intriges van Napoleon, zoals met Trotski gebeurde. Er vindt de onvermijdelijke overgang plaats van onbeperkte vrijheid naar de zwaarste dictatuur van Napoleon. De onvermijdelijkheid van deze evolutie heeft zijn wortels in de utopie van totale gelijkheid, in de aard van de sociale organisatie van dierengemeenschappen, waaronder vooral de menselijke gemeenschap (aangezien mensen ook tot de dierenwereld behoren). Orwell toont de transformatie van revolutionaire principes en programma's in hun tegendeel als een onvermijdelijk feit: het resultaat van elke poging om utopieën in het leven te verwezenlijken. Het enige dat Orwell, een sympathisant van revolutie en socialisme, overschat is de ‘onbeperkte vrijheid’ in de wereld.eerste dagen na de revolutie. In werkelijkheid heeft zoiets nooit bestaan en had het ook niet kunnen bestaan, omdat onder de vlag van de dictatuur van het proletariaat in Rusland, slechts een paar weken na de Oktoberrevolutie van 1917, de zwaarste dictatuur van de communisten werd gevestigd, die terreur en geweld beoefenden tegen iedereen die blijk gaf van hun onenigheid met hen.
De schrijver maakt op levendige en kunstzinnige wijze de spot met propaganda en symboliek als integrale onderdelen van de lof van de ‘revolutionaire samenleving’, die dictator Napoleon schaamteloos en onbeschaamd blijft gebruiken en alles in zijn voordeel doet keren. Bijvoorbeeld het dierenboerderijschild gevormd door een hoef en een hoorn, waarin de hamer en sikkel gemakkelijk te herkennen zijn. Of het volkslied Beasts of England, dat eveneens een variatie is, van parodische en paranoïde aard, van de destijds bekende Internationale.
De tekst van de Orwelliaanse hymne is primitief en uiterst utopisch, en behoefde geen commentaar op de bijzondere welsprekendheid ervan. Niet opdringerig en lyrisch, met opzet oubollig in zijn poëtische intentie. In zoverre beschikte u, volgens de tekst, over een grote mobiliserende kracht.
«Zelfs de domsten hadden de melodie en een deel van de tekst al geleerd, terwijl de slimsten, zoals de varkens en honden, het hele lied in een paar minuten uit hun hoofd leerden. En toen, na een paar voorbereidende repetities, zong de hele boerderij Beasts of England.
in formidabele harmonie.»>
Het beeld van het varken Napoleon, de vorming van zijn sekte, het bedekken van hem met onderscheidingen en onderscheidingen, waardoor hij alle mogelijke eretitels kreeg, inclusief die van 'Vriend van alle eendjes', toen precies in die tijd het prototype van de 'vriend' vrienden werd en een ontmoeting had met de leiders van de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk, getuigt van de uitzonderlijke persoonlijke moed van Orwell. Hij was nooit bang om tegen de autoriteiten in te gaan, hij erkende ze nooit, en dat deed hij ook niet
Ik had idolen nodig.
Centraal in het verhaal dat Animal Farm vertelt staan natuurlijk de sociale pijlers van het totalitarisme en zijn propagandistische demagogie: de belangrijkste slogans of de zeven geboden, die geleidelijk aan worden vergeten of onder verdenking worden gesteld en uiteindelijk ten einde komen.
verschillen aanzienlijk:
- Wie op twee benen loopt, is een vijand.
- Hij die op vier poten loopt of vleugels heeft, is een vriend.
- Geen enkel dier zal kleding dragen.
- Geen enkel dier slaapt in een bed (later toegevoegd: met lakens).
- Geen enkel dier drinkt alcohol (later toegevoegd: teveel).
- Geen enkel dier zal een ander dier doden (later toegevoegd: zonder reden).
- Alle dieren zijn gelijk (later toegevoegd: maar sommige zijn gelijker dan andere).
Het laatste gebod was het fundamentele principe. In zijn gewijzigde vorm conditioneerde het de gehele sociale essentie van het totalitarisme, zowel door het feit dat er een hogere entiteit is – de leider, als door de verdeling van een gemeenschap van formeel gelijkwaardige wezens in lagen die verschillende privileges genieten of daarvan beroofd zijn. Het is belangrijk om hieraan toe te voegen dat Orwell op deze manier het idee van a presenteerde
bevoorrechte elite, geen heersende klasse, omdat hij dacht dat deze in de USSR niet was gecreëerd. De opkomst van een dergelijke klasse zou het begin van de ineenstorting van het totalitarisme hebben betekend. Voor Orwell was er slechts een geprivilegieerde sociale laag onder het juk van de dictator, of een kleine dominante groep, zeer onstabiel van samenstelling, en altijd als categorie behouden, maar niet als een reeks specifieke individuen met hun families en geliefden. In die zin was Orwell, niet beïnvloed door marxistische klassendoctrines, veel dichter bij het begrijpen van de waarheid over de sociale structuur van de USSR dan de naoorlogse communistische dissidenten, die een verwrongen marxistisch wereldbeeld behielden en beweerden dat zich in de USSR een nieuwe heersende klasse had gevormd: de nomenklatura van de communistische partij. In deze posities bevonden zich bijvoorbeeld de voormalige leider van de Joegoslavische partij Milovan Djilas, die het totalitarisme bekritiseerde in zijn baanbrekende boek The New Class, of het voormalige lid van de Sovjet-nomenklatura M. Voslensky, die naar het Westen vluchtte en zijn monumentale werk The Nomenklatura publiceerde.
Keer op keer keert Orwell terug naar de ideologische propagandadominantie die dictator Napoleon en zijn handlangers hebben over dieren. Deze handlangers zijn overigens gewetenloze wezens voor wie niets heilig is, maar die zichzelf voorstellen als trouwe en zelfopofferende volgelingen van de oude leider, de Oude Commandant, en de nieuwe: Napoleon.
Het boek beschrijft op zeer nauwkeurige wijze hoe de cultus van het dode oude zwijn, de initiatiefnemer van de revolutie, ontstond en wat het werd, op dezelfde manier als de cultus van Lenin in de USSR.en werd een hulpinstrument in relatie tot de cultus van Stalin. [665] Het "mausoleum" waarnaar alle dieren gaan om hulde te brengen, komt zelfs in de roman voor. De schedel van de oude commandant wordt op een platform geïnstalleerd en elke ochtend passeren alle bewoners van de boerderij, verplicht maar schijnbaar vrijwillig, die "heilige plaats" om hem te eren. In werkelijkheid is wat ze met die daad doen een eerbetoon aan Napoleon.
Noten.
[663. Dit is wat Orwell schreef in de proloog van de Engelse editie (Times Literary Supplement, 15 september 1070).]
[664. Archief van L.D. Trotski. Trotski, L., «Stalina-stalina of Sovjet-Sovetov? Növaya kampaniya protiv “trotskizma"». Trotski bracht dit incident ter sprake in andere publicaties, waaronder enkele die in het Engels en het Frans werden gepubliceerd. Zowel Stalins vermelding van ‘grammofoons’ tijdens de plenaire zitting van het Bolsjewistische Centraal Comité in 1926 als de
Trotski's opmerkingen over de kwestie werden opgepikt door de westerse pers. Zie Trotski. L.. <«<Stalin, de boer en de grammofoons, in De uitdaging van de linkse oppositie
(1926-27), Pathfinder Press, Verenigde Staten, 1989, blz. 222-223. ]
Varkens.
Maar wat vond Orwell nu zelf van Varkens? Die gedachte kwam in me op toen ik het boek las, en de biograaf er letterlijk over schreef. Vond Orwell zelf varkens minderwaardige dieren?
En dus kan je meer vragen gaan stellen. Hoe werd / wordt het boek Animal Farms ontvangen in moslim-landen?
... Later meer.
--
* - Mistral
Reacties