Poor economics
Poor Economics. Ik dacht in eerste instantie dat het over de wetenschap zelf ging. Maar het is een serieus verhaal. En dat begint met een grafiek. Een eenvoudige grafiek met op de horizontale as het huidige inkomen en op de verticale as, het toekomstige inkomen.
En de S-curve die volgens de auteurs - Abhijit Banerjee en Esther Duflo - ontstaat is typisch voor arme landen, of arme mensen.
Op de website pooreconomics (nu archived) staat een excerpt:
Esther was zes toen ze in een stripboek over Moeder Teresa las dat de stad die toen Calcutta heette zo druk was dat iedereen maar 10 vierkante meter had om in te wonen. Ze had een visioen van een enorm dambord van een stad, met vierkanten van drie meter die op de grond waren afgebakend, elk met als het ware een menselijke pion erin gedoken. Ze vroeg zich af wat ze eraan kon doen.
Toen ze eindelijk Calcutta bezocht, was ze vierentwintig en studeerde ze aan het MIT. Toen ze op weg naar de stad uit de taxi keek, voelde ze zich vaag teleurgesteld; overal waar ze keek, was lege ruimte - bomen, grasvelden, lege trottoirs. Waar werd alle ellende zo levendig weergegeven in het stripboek? Waar waren alle mensen gebleven?
Om zes uur wist Abhijit waar de armen woonden. Ze woonden in kleine bouwvallige huisjes achter zijn huis in Calcutta. Hun kinderen leken altijd veel tijd te hebben om te spelen, en ze konden hem verslaan in elke sport: als hij naar beneden ging om met hen te knikkeren, kwamen de knikkers altijd in de zakken van hun gerafelde korte broek terecht. Hij was jaloers.
Deze drang om de armen te herleiden tot een reeks clichés bestaat al zolang er armoede is: de armen verschijnen, zowel in de sociale theorie als in de literatuur, beurtelings lui of ondernemend, nobel of dief, boos of passief , hulpeloos of zelfvoorzienend. Het is geen verrassing dat de beleidsstandpunten die overeenkomen met deze opvattingen over de armen, ook vaak worden samengevat in eenvoudige formules: "Vrije markten voor de armen", "Maak mensenrechten substantieel", "Behandel eerst conflicten", "Geef meer geld aan de armsten, "" Buitenlandse hulp doodt ontwikkeling ", en dergelijke. Deze grote ideeën hebben allemaal belangrijke elementen van waarheid, maar ze hebben zelden veel ruimte voor doorsnee arme vrouwen of mannen, met hun hoop en twijfel, beperkingen en ambities, overtuigingen en verwarring. Als de armen al verschijnen, is dat meestal als de dramatis personae van een opbeurende anekdote of tragische episode, die bewonderd of beklaagd moet worden, maar niet als een bron van kennis, niet als mensen die geraadpleegd moeten worden over wat ze denken, willen of doen ...
Maar al te vaak wordt de economie van armoede aangezien voor een slechte economie: omdat de armen weinig bezitten, wordt aangenomen dat er niets interessants is aan hun economisch bestaan. Helaas ondermijnt dit misverstand de strijd tegen armoede in de wereld ernstig: eenvoudige problemen leiden tot eenvoudige oplossingen. Het veld van het armoedebestrijdingsbeleid is bezaaid met het afval van onmiddellijke wonderen die minder dan wonderbaarlijk bleken te zijn. Om vooruitgang te boeken, moeten we de gewoonte loslaten om de armen terug te brengen tot stripfiguren en de tijd nemen om hun leven echt te begrijpen, in al hun complexiteit en rijkdom. Dat hebben we de afgelopen vijftien jaar geprobeerd.
We zijn academici en zoals de meeste academici formuleren we theorieën en staren we naar gegevens. Maar de aard van het werk dat we doen heeft ertoe geleid dat we ook maanden, verspreid over vele jaren, ter plaatse hebben gewerkt met NGO-activisten (niet-gouvernementele organisaties), overheidsbureaucraten, gezondheidswerkers en microkredietverstrekkers. Dit heeft ons naar de steegjes en dorpen gebracht waar de armen wonen, vragen stellen, gegevens zoeken. Dit boek zou niet geschreven zijn zonder de vriendelijkheid van de mensen die we daar ontmoetten. We werden altijd als gasten behandeld, hoewel we vaker wel dan niet net binnenkwamen. Onze vragen werden geduldig beantwoord, zelfs als ze weinig zin hadden; veel verhalen werden met ons gedeeld.
Terug in onze kantoren, terwijl we ons deze verhalen herinnerden en de gegevens analyseerden, waren we zowel gefascineerd als verward, en worstelden we om wat we hoorden en zagen in te passen in de eenvoudige modellen die (vaak westers of westers opgeleide) professionele ontwikkelingseconomen en beleidsmakers gebruiken om denk aan het leven van de armen. Vaker wel dan niet, dwong het gewicht van het bewijs ons om de theorieën die we met ons meebrachten opnieuw te beoordelen of zelfs te verlaten. Maar we probeerden dit niet te doen voordat we precies begrepen waarom ze faalden en hoe we ze konden aanpassen om de wereld beter te beschrijven. Dit boek komt voort uit die uitwisseling; het vertegenwoordigt onze poging om een samenhangend verhaal te smeden over hoe arme mensen hun leven werkelijk leiden.
Onze focus ligt op de armsten ter wereld. De gemiddelde armoedegrens in de vijftig landen waar de meeste armen leven is 16 Indiase roepies per persoon en per dag. Mensen die van minder leven, worden door de regering van hun eigen land als arm beschouwd. Tegen de huidige wisselkoers komt 16 roepies overeen met 36 U.S. cent. Maar omdat de prijzen in de meeste ontwikkelingslanden lager zijn, als de armen daadwerkelijk de dingen kochten die ze in de V.S. prijzen, zouden ze meer moeten uitgeven - 99 cent. Dus om je het leven van de armen voor te stellen, moet je je voorstellen dat je in Miami of Modesto moet wonen met 99 cent per dag voor bijna al je dagelijkse behoeften (exclusief huisvesting). Het is niet gemakkelijk - in India bijvoorbeeld, zou je met het equivalente bedrag vijftien kleine bananen kopen, of ongeveer 3 pond rijst van lage kwaliteit. Kan men daar van leven? En toch deden 865 miljoen mensen over de hele wereld dat in 2005 (13 procent van de wereldbevolking).
Wat opvalt, is dat zelfs mensen die zo arm zijn in bijna alle opzichten net als de rest van ons zijn. We hebben dezelfde verlangens en zwakheden; de armen zijn niet minder rationeel dan wie dan ook - integendeel. Juist omdat ze zo weinig hebben, merken we vaak dat ze veel aandacht besteden aan hun keuzes: ze moeten verfijnde economen zijn om te overleven. Toch zijn onze levens zo verschillend als drank en drop. En dit heeft veel te maken met aspecten van ons eigen leven die we als vanzelfsprekend beschouwen en waar we nauwelijks over nadenken.
Leven van 99 cent per dag betekent dat je beperkte toegang hebt tot informatie - kranten, televisie en boeken kosten allemaal geld - en dus weet je vaak bepaalde feiten niet die de rest van de wereld als gegeven beschouwt, bijvoorbeeld dat vaccins kan voorkomen dat uw kind mazelen krijgt. Het betekent leven in een wereld waarvan de instellingen niet zijn gebouwd voor iemand zoals jij. De meeste armen hebben geen salaris, laat staan een pensioenregeling die automatisch wordt ingehouden. Het betekent dat je beslissingen moet nemen over dingen die met veel kleine lettertjes komen, terwijl je de grote lettertjes niet eens goed kunt lezen. Wat vindt iemand die niet kan lezen van een zorgverzekering die niet veel onuitspreekbare ziekten dekt? Het betekent gaan stemmen als je hele ervaring met het politieke systeem een hoop beloften is die niet worden nagekomen; en nergens een veilige plek hebben om uw geld te bewaren, want wat de bankmanager van uw kleine spaargeld kan verdienen, dekt niet zijn kosten om ermee om te gaan. Enzovoorts.
Dit alles houdt in dat om het beste uit hun talent te halen en de toekomst van hun gezin veilig te stellen, veel meer vaardigheden, wilskracht en toewijding voor de armen nodig zijn. En omgekeerd doen de kleine kosten, de kleine barrières en de kleine fouten waar de meesten van ons niet lang over nadenken, een grote rol in het leven van degenen die heel weinig hebben.
Het is niet gemakkelijk om aan armoede te ontsnappen, maar een besef van de mogelijkheid en een beetje gerichte hulp (een stukje informatie, een duwtje) kan soms verrassend grote effecten hebben. Aan de andere kant kunnen misplaatste verwachtingen, het gebrek aan geloof waar het nodig is en schijnbaar kleine hindernissen verwoestend zijn. Een duw op de rechter hendel kan een enorm verschil maken, maar het is vaak moeilijk om te weten waar die hendel zit. Bovenal is het duidelijk dat geen enkele hefboom elk probleem zal oplossen.
Poor Economics is een boek over de zeer rijke economie die voortkomt uit het begrijpen van het economische leven van de armen. Het is een boek over het soort theorieën dat ons helpt te begrijpen wat de armen kunnen bereiken en waar, en waarom ze een duwtje in de rug nodig hebben. Elk hoofdstuk in dit boek beschrijft een zoektocht om te ontdekken wat deze knelpunten zijn en hoe ze kunnen worden overwonnen. We openen met de essentiële aspecten van het gezinsleven van mensen: wat ze kopen; wat ze doen aan de scholing van hun kinderen, hun eigen gezondheid of die van hun kinderen of ouders; hoeveel kinderen ze willen hebben; enzovoorts. Vervolgens beschrijven we hoe markten en instellingen werken voor de armen: kunnen ze lenen, sparen en zich verzekeren tegen de risico's die ze lopen? Wat doen regeringen voor hen, en wanneer laten ze hen in de steek? Het hele boek keert het boek terug naar dezelfde fundamentele vragen. Zijn er manieren voor de armen om hun leven te verbeteren, en wat weerhoudt hen ervan om deze dingen te doen? Zijn het meer de kosten om te beginnen, of is het gemakkelijk om te beginnen, maar moeilijker om door te gaan? Wat maakt het duur? Voelen mensen de aard van de voordelen? Zo niet, wat maakt het voor hen moeilijk om ze te leren?
Poor Economics gaat uiteindelijk over wat de levens en keuzes van de armen ons vertellen over hoe we wereldwijde armoede kunnen bestrijden. Het helpt ons bijvoorbeeld te begrijpen waarom microfinanciering nuttig is zonder het wonder te zijn dat sommigen hoopten dat het zou zijn; waarom de armen vaak eindigen met gezondheidszorg die hen meer kwaad dan goed doet; waarom kinderen van de armen jaar na jaar naar school kunnen gaan en niets leren; waarom de armen geen ziektekostenverzekering willen; en het onthult waarom zoveel magische kogels van gisteren zijn geëindigd als de mislukte ideeën van vandaag. Het boek vertelt ook veel over waar de hoop ligt: waarom symbolische subsidies meer kunnen hebben dan symbolische effecten; hoe verzekeringen beter op de markt kunnen brengen; waarom minder meer mag zijn in het onderwijs; waarom goede banen belangrijk zijn voor groei. Bovenal maakt het duidelijk waarom hoop essentieel is en kennis cruciaal, waarom we moeten blijven proberen, zelfs als de uitdaging overweldigend lijkt. Succes is niet altijd zo ver weg als het lijkt.
Wat vooral opvalt in het boek is de serieuze toon. Het is menens. En verder dat het toch weer steeds dezelfde namen zijn die zich voor dit onderwerp interesseren, zoals Angus Deaton en Dambisa Moyo.
Poor economics gaat verder waar development economics stopt.
--
Reacties