Beyond Outrage

Wat is er fout gegaan met onze Economie en met onze Democratie en hoe kunnen we dit goedmaken? Dit ondertitel is wel eenvoudig te vertalen. Maar hoe vertaal je Outrage nu precies? Volgens Google Translate is het verontwaardiging, maar volgens het woordenboek is het belediging. Zelf begon ik vanaf Rage, dat woede betekent en toen moest ik direct denken aan Woede van Salman Rushdie, maar dat heet oorspronkelijk: Fury, zoals in Fire and Fury een boek van Michael Wolff.
Afhankelijk van de te kiezen vertaling gaat Outrage over iets wetsmatig dat verkeerd zit en dat voelt als een klap in je gezicht, of over een emotie, die van boosheid, zonder een specifiek doel of gramschap. En dan kan je denken - ik zocht dit op - aan iemand die lichtgeraakt is (maar daardoor wel boos), of iemand die gewoon lastig is, al dan niet met reden, of iemand die kwaadgezind is. En als je de Gele-Hesjes-Demonstratie neemt dan zijn die mensen niet meer lichtgeraakt, of lastig, maar inmiddels kwaadgezind.

Hoe dan ook. Robert Reich, de schrijver legt zelf ook niet precies uit wat hij met outrage bedoelt, maar met beyond outrage doelt hij op het volgende. Outrage of verontwaardiging is te begrijpen, zo schrijft hij in de inleiding. Door alles wat er gebeurt en de ravage die de financiële sector heeft achtergelaten. Maar, je beledigd voelen is nog geen reden voor actie. Om in actie te komen moet het verder gaan. Beyond Outrage.
Hij schreef dit boek in 2012 als reactie op de financiële crisis, maar ook als begeleidend schrijven bij de occupy-beweging waarvan je destijds- en Robert Reich zet hier op in in dit werkje - kon verwachten dat het een grote beweging zou worden. Maar Occupy stierf een vroege dood.
Echter door de Gele Hesjes wordt het boek opnieuw actueel. En de vraag is gerechtigd, hoe het toch komt dat er zo duidelijk problemen zijn in de maatschappij, en ook dat de oorzaak wel duidelijk is, maar dat de menigte zijn schouders ophaalt. Tot december 2018, waar Occupy 2.0 lijkt op te staan.
Van Occupy zegt men dat haar afgang komt door het ontbreken van een organisatie. Dat is ook hetzelfde probleem dat de Democraten hebben, ze zijn veel minder goed georganiseerd dan de republikeinen.
Reich gaat echter in op de economie, zijn vakgebied. In deel een, The Rigged Game, het verziekte spel, beschrijft hij hoe het spel van het grootkapitaal, de middenklasse weggevaagd heeft over de jaren heen en dat nu het moment is aangekomen dat het spel niet langer werkt. Het komt erop neer dat de superrijken via lobbies allerlei wetgeving heeft gewijzigd in hun voordeel, door dan wel wetgeving af te schaffen (deregulering), dan wel door het publieke goed te marginaliseren. De rijken stemmen tegen overheidsvoorzieningen zoals gezondheidszorg en onderwijs en voor defensie-uitgaven om de logische redenen dat de welvarende zich bewegen in private instituties (scholen), terwijl de rest van de bevolking afhankelijk is van publieke instellingen waar - door dit proces - steeds minder geld voor beschikbaar is.
Dit is niet een proces dat zich in de laatste jaren heeft ontwikkeld. Reich laat zien dat The Great Prosperity begon na de oorlog en doorliep tot eind jaren zeventig. De lonen gingen omhoog, alsook de werkgelegenheid en daarmee de groei van de middenklasse. Nu gebeurt precies het tegenovergestelde: the great regression (1981 - 2007) en terwijl de lonen en de middenklasse daalt stijgt het inkomen van de superrijken, the 1%.
Van de corporaties hoeven we geen wonderen te verwachten, want die hebben hun eigen spel, schrijft Reich en dat speelt rond aandeelhouderswaarde, waardoor de groei van de werkgelegenheid daar plaatsvindt waar het meeste marge te behalen is, en dus niet in de VS (waar het hier om gaat).
Het hoofdstuk sluit af met de retorische vraag, voor wie is de economie nu precies?

Het tweede deel gaat in op de opkomst van de Regressive Right. Dit is vooral een politiek hoofdstuk en gaat in op wat regressive right, Regressief Rechts precies is. "Dat zijn groepen die niet gewoon conservatief zijn, zoals behoudend, maar juist regressief: ze willen terug naar de tijd van de VS waar er nog geen grote overheidsinmenging was, en waar er geen sociale en centrale instituties waren zoals de FED. De essentie vat Reich samen met de hergeboorte van Sociaal Darwinisme. De republikeinen die deze politiek aanhangen vinden dat het de eigen schuld is van de armen dat ze niet hoger op gekomen zijn. De rijkste overleeft.
Centraal in dit hoofdstuk als ook in de politiek van de VS waar lobbies en partij donaties zorgen voor een onevenwichtige democratie, staat de rechtzaak, Inwoners tegen de verkiezingscommissie, of in het echt: Citizens United versus FEC:
Citizens United vs. Federal Election Commission is een arrest van het Hooggerechtshof van de Verenigde Staten d.d. 21 januari 2010. Het stelt dat de overheid verkiezingspropaganda door "onafhankelijke" organisaties en bedrijven niet kan verbieden. (Wikipedia)
Dit betekent dat - zo vertelt Reich - het recht van Geld gelijk staat met het recht van speech. Geld is vrije meningsuiting en kan niet afgeschermd of begrenst worden.
Het deel eindigt met de tien  grootste economische leugens, zoals: de rijken zijn jobcreators, corporaties creëren meer werk wanneer de belastingen verlaagd zouden worden, door het verkleinen van de omvang van de overheid komt er meer werk, minder regulering zorgt voor een sterkere economie, medicare moet teruggeschroefd worden, onze veiligheidsnetten zijn overmatig genereus, sociale zekerheid is een ponzi-schema, het is niet eerlijk dat lagere en middenklassen minder belasting betalen, en sommigen helemaal geen belasting betalen (omdat ze nauwelijks inkomen hebben) en dus (leugen tien) zou een flat tax eerlijker zijn.
Lezers uit Europa halen hun wenkbrauwen op...

Deel drie: beyond outrage, what you need to do. Dit hoofdstuk gaat dus in op de oplossingen, wat kan America doen en wat moeten ze doen. Zoals get big money out of politics. Dit is een typisch hoofdstuk voor de Amerikaanse lezer.

De vorm van het boek is ludiek, met eigengemaakte illustraties die de inhoud verfraaien:

Acht jaar na het verschijnen van dit boek, moet je echter concluderen dat Occupy op leven na dood is, en dat er van de hervormingen niet terecht is gekomen.
Iedereen is het er wel over eens dat er niet goed is aan het huidige kapitalistische systeem. Maar hoe verander je dat? Zes jaar na Outrage en Occupy lijkt er nu een nieuwe beweging op gang te komen. Ik zie nog niet hoe hier veranderingen uit gaan komen. Ja, Corporate France in de vorm van Altice heeft werknemers een eenmalige toelage aangeboden van 1000 euro. Men voelt zich schuldig. Bijzonder is misschien wel dat de beweging in Frankrijk en (dus) in Europa begint, i.p.v. in de VS. Voor de VS lijkt me de stap nog te groot. Maar wie weet, wat de nabije toekomst biedt.

--
2018/07/waar-is-het-gemeenschappelijk-goed

-- 15 okt 2020. Angrynomics, is een boek dat hetzelfde thema heeft, woede onder de bevolking. How we can rearrange our economies to produce more equality and less anger. Wat opvalt aan dit boek is dat het van een Hedgefund manager afkomstig is: Eric Lonergan, en Mark Blyth. En dan is het niet verbazend wat hun oplossing is: de overheid moet investeren in een fonds - National Wealth Fund, om daarmee met de groei van het vermogen meer middelen te hebben en de inkomsten van 4 tot 6% aan burgers te verdelen. 

-- 17 dec '21. Ik las ooit iets over de anatomie van boosheid, over eiserigheid (we eisen dat mensen of situaties worden zoals wij willen), almacht (geworteld vanuit een eigen ovetuiging) en veroordeling van de ander.

-- 17 feb 22 tweet van R.Reich over Starbucks.