Imagoprobleem Spanje (Costa del Sol)
Wanneer ik zo´n fondsbeheerder reclame zie maken voor Indian Securities dan denk ik, maar hoe kan je nu beleggen in een land waar groepsverkrachtingen orde van de dag zijn (elke 15 minuten wordt er in India een vrouw verkracht, net op het nieuws)? Maar als je die vergelijking doortrekt kan je nergens meer neutraal tegenover staan. Overal is wel een imagoprobleem te vinden. Zo ook aan de Costa del Sol en als je de taal wel spreekt maar de cultuur niet (kent), dan kan dat je extra in de problemen brengen.
Zo denk ik dat Romano - die zijn verhaal in boekvorm wil uitbrengen en de publiciteit al volop heeft opgezocht - zich vergist in een aantal zaken. Allereerst dat onschuld wel moet leiden tot vrijlating, of dat je dan geen (goede) advocaat nodig zou hebben. En dat Spanje buurland van Europa is. En dus gelijke wetten zouden moeten gelden. Van der Dussen spreekt behoorlijk Spaans, maar zijn Spaanse cultuurkennis is onderontwikkeld. 
Vooral deze laatste vergelijking, hierin heb ik mezelf ook sterk vergist. Dit is in de eerste plaats Spanje - hier werkt het anders - en ten tweede bevindt hij zich in / aan de Costa Del Sol,
en dat betekent dat de toerist (als symbool voor het toeristische imago) heilig is, daar mag je niet aankomen. Ben je dan onterecht toch verdachte tot verkrachting dan moet je zorgen voor een hele goede advocaat.
Hier verschilt Spanje nog meer van Nederland. Er zijn publieke scholen en private scholen. De rijke kinderen gaan naar de privéschool, de rest gaan naar de publieke school. Zo ook voor ziekenhuizen, rijk naar privé, normale gezinnen naar de publieke centra's met publieke wachtrijen.
De advocatuur kan je in deze context zien in Spanje. Een slechte advocaat geeft de fiscale aanklager al snel het idee dat de verdediging niet heel serieus te nemen is. Dit kan natuurlijk niet zo, maar het speelt wel mee.
In Thailand moet je uitkijken voor drugssmokkel, in (Zuid) Spanje moet je zorgen dat jet het toerisme niet verstoort, en is de Guiri - de Noord-Europese (residentie)toerist - al snel verdacht.
Een groot probleem in de cultuur van Zuid Spanje is gebrek aan vertrouwen. Niemand vertrouwt niemand, en dat wantrouwen ligt deels aan de Spaanse mentaliteit, maar deels ook terecht door de (kleine) criminaliteit die met Toerisme geïmporteerd wordt. Hoeveel Britse serieverkrachters ik al in de krantenberichten heb zien opduiken is niet normaal. Ze worden in hun eigen cultuur uitgekotst en beginnen in het beloofde land aan een nieuw leven. En niet alleen Britse criminelen. De Costa heeft dus een groot imagoprobleem wat dit betreft.
Politie en het rechtelijke apparaat staan in dienst van het toerisme. In mijn allereerste week in Spanje werd ik ´s nachts opgeschikt door een lawaai dat later van een diefstal afkomstig bleek te zijn. Agenten klommen over de balkons en later hoorde we dat de man in kwestie "was opgepakt." (met de kennis van nu moet je je dus afvragen of ze de echte dader hadden gepakt, of dat ze gewoon iemand moesten oppakken al was het niet echt de dader, om maar indruk te maken) Een indrukwekkend en resoluut optreden. Hoe anders ging dat wel in Nederland? Maar later begreep ik dat de illusie moet worden gewekt dat Zuid Spanje vrij is van kleine criminaliteit en dat je als toerist veilig op straat moet kunnen lopen. Spanje wil met de Costa del Sol een vlekkeloos imago verkopen, maar kan natuurlijk verkrachtingen niet tegenhouden. Ze kan wel snel en hard of streng verdachten veroordelen. Soms dus te snel en te hard.
Onschuldig en dus geen advocaat nodig? Dit is misschien wel de grootste cultuurflater die je kan maken. Waar in de wereld geldt dit fenomeen? Is zijn geval uniek dat hij als onschuldige toch als dader berecht wordt en in de gevangenis beland? Hier kan ik me goed voorstellen dat imago een rol speelt en dat "men" in "Nederland" hem niet wilde helpen. Zo'n zaak is qua imago te vergelijken met drugsmokkel in Thailand en daar wil geen enkele diplomaat zijn handen aan branden.
Hoe moet dat voor hem geweest zijn als echte onschuldige in een gevangenis, waar iedereen paradoxaal genoeg zegt dat hij ook onschuldig is.
Justitie in provinciestadje in Zuid Spanje veroordeelt de verdachte op basis van getuigenverklaringen terwijl DNA-bewijs aanwezig is dat met deze getuigenis conflicteert. Toch maar veroordelen. Dat is het Spanje als typisch machocultuur, snel beslissen en liever snel en hard optreden dan twijfelen als er toch bewijs ontbreekt. Dit past in eerder genoemde toerismecultuur waar buitenlanders en vooral zware delicten het imago van veilig toerisme ook juist voor vrouwen moet verdedigen. Met kans op extra fouten. Dit is typisch een cultuurprobleem. Ik verwacht niet dat dit een uitzonderlijk geval is, maar dat dit vaker voorkomt. Ook de Guiri-betrokkenheid speelt hierbij een rol. De justitie is anders / mogelijk meer genuanceerd voor Spanjaarden. Die weten in ieder geval wanneer ze een goede advocaat nodig hebben.
Dat de zaak na het ontdekken van het DNA van de echte dader niet leidt tot onmiddellijke vrijlating (omdat hij nog schuldig bevonden voor twee gerelateerde delicten) is vooral een bureaucratisch probleem. Die gevallen lijken me niet typisch Spaans, want ook hier in Nederland zijn dit soort gevallen voorgekomen.
Maar als context lijkt me deze informatie toch wel belangrijk. Natuurlijk hoop ik dat Romano zijn leven kan oppakken en zijn verhaal kan verkopen van alle fouten die overal gemaakt zijn. Maar voor zijn persoonlijke groei is deze context niet onbelangrijk, dat hij zijn eigen rol ook ziet in dit verhaal. Ik ben verder zeer benieuwd waar hij zijn leven vervolgt, in Spanje of in Nederland, of ergens anders.
--
Qua Spanje en imagoproblemen is er onlangs nog een belangrijke vondst gemeld, het dagblad El Pais, zou door haar eigenaar Prisa en voorzitter Juan Luis Cebrián, op de lijst staan van de #Panama Papers. Cebrián heeft "vermeende" vriendschapsbanden met een Iraans-Spaanse ondernemer Zandi die hem aandelen van Star Petroleum heeft gegeven die in een Panamees fonds geadministreerd worden. De krant El Pais heeft de journalisten (van La Sexta) die dit openbaar hebben gemaakt een proces aangespannen. En Prisa heeft de journalisten van El Pais verboden om nog samen te werken met La Sexta (dat onderdeel is van media concurrent Atresmedia)
Zo denk ik dat Romano - die zijn verhaal in boekvorm wil uitbrengen en de publiciteit al volop heeft opgezocht - zich vergist in een aantal zaken. Allereerst dat onschuld wel moet leiden tot vrijlating, of dat je dan geen (goede) advocaat nodig zou hebben. En dat Spanje buurland van Europa is. En dus gelijke wetten zouden moeten gelden. Van der Dussen spreekt behoorlijk Spaans, maar zijn Spaanse cultuurkennis is onderontwikkeld.
Vooral deze laatste vergelijking, hierin heb ik mezelf ook sterk vergist. Dit is in de eerste plaats Spanje - hier werkt het anders - en ten tweede bevindt hij zich in / aan de Costa Del Sol,
en dat betekent dat de toerist (als symbool voor het toeristische imago) heilig is, daar mag je niet aankomen. Ben je dan onterecht toch verdachte tot verkrachting dan moet je zorgen voor een hele goede advocaat.
Hier verschilt Spanje nog meer van Nederland. Er zijn publieke scholen en private scholen. De rijke kinderen gaan naar de privéschool, de rest gaan naar de publieke school. Zo ook voor ziekenhuizen, rijk naar privé, normale gezinnen naar de publieke centra's met publieke wachtrijen.
De advocatuur kan je in deze context zien in Spanje. Een slechte advocaat geeft de fiscale aanklager al snel het idee dat de verdediging niet heel serieus te nemen is. Dit kan natuurlijk niet zo, maar het speelt wel mee.
In Thailand moet je uitkijken voor drugssmokkel, in (Zuid) Spanje moet je zorgen dat jet het toerisme niet verstoort, en is de Guiri - de Noord-Europese (residentie)toerist - al snel verdacht.
Een groot probleem in de cultuur van Zuid Spanje is gebrek aan vertrouwen. Niemand vertrouwt niemand, en dat wantrouwen ligt deels aan de Spaanse mentaliteit, maar deels ook terecht door de (kleine) criminaliteit die met Toerisme geïmporteerd wordt. Hoeveel Britse serieverkrachters ik al in de krantenberichten heb zien opduiken is niet normaal. Ze worden in hun eigen cultuur uitgekotst en beginnen in het beloofde land aan een nieuw leven. En niet alleen Britse criminelen. De Costa heeft dus een groot imagoprobleem wat dit betreft.
Politie en het rechtelijke apparaat staan in dienst van het toerisme. In mijn allereerste week in Spanje werd ik ´s nachts opgeschikt door een lawaai dat later van een diefstal afkomstig bleek te zijn. Agenten klommen over de balkons en later hoorde we dat de man in kwestie "was opgepakt." (met de kennis van nu moet je je dus afvragen of ze de echte dader hadden gepakt, of dat ze gewoon iemand moesten oppakken al was het niet echt de dader, om maar indruk te maken) Een indrukwekkend en resoluut optreden. Hoe anders ging dat wel in Nederland? Maar later begreep ik dat de illusie moet worden gewekt dat Zuid Spanje vrij is van kleine criminaliteit en dat je als toerist veilig op straat moet kunnen lopen. Spanje wil met de Costa del Sol een vlekkeloos imago verkopen, maar kan natuurlijk verkrachtingen niet tegenhouden. Ze kan wel snel en hard of streng verdachten veroordelen. Soms dus te snel en te hard.
Onschuldig en dus geen advocaat nodig? Dit is misschien wel de grootste cultuurflater die je kan maken. Waar in de wereld geldt dit fenomeen? Is zijn geval uniek dat hij als onschuldige toch als dader berecht wordt en in de gevangenis beland? Hier kan ik me goed voorstellen dat imago een rol speelt en dat "men" in "Nederland" hem niet wilde helpen. Zo'n zaak is qua imago te vergelijken met drugsmokkel in Thailand en daar wil geen enkele diplomaat zijn handen aan branden.
Hoe moet dat voor hem geweest zijn als echte onschuldige in een gevangenis, waar iedereen paradoxaal genoeg zegt dat hij ook onschuldig is.
Justitie in provinciestadje in Zuid Spanje veroordeelt de verdachte op basis van getuigenverklaringen terwijl DNA-bewijs aanwezig is dat met deze getuigenis conflicteert. Toch maar veroordelen. Dat is het Spanje als typisch machocultuur, snel beslissen en liever snel en hard optreden dan twijfelen als er toch bewijs ontbreekt. Dit past in eerder genoemde toerismecultuur waar buitenlanders en vooral zware delicten het imago van veilig toerisme ook juist voor vrouwen moet verdedigen. Met kans op extra fouten. Dit is typisch een cultuurprobleem. Ik verwacht niet dat dit een uitzonderlijk geval is, maar dat dit vaker voorkomt. Ook de Guiri-betrokkenheid speelt hierbij een rol. De justitie is anders / mogelijk meer genuanceerd voor Spanjaarden. Die weten in ieder geval wanneer ze een goede advocaat nodig hebben.
Dat de zaak na het ontdekken van het DNA van de echte dader niet leidt tot onmiddellijke vrijlating (omdat hij nog schuldig bevonden voor twee gerelateerde delicten) is vooral een bureaucratisch probleem. Die gevallen lijken me niet typisch Spaans, want ook hier in Nederland zijn dit soort gevallen voorgekomen.
Maar als context lijkt me deze informatie toch wel belangrijk. Natuurlijk hoop ik dat Romano zijn leven kan oppakken en zijn verhaal kan verkopen van alle fouten die overal gemaakt zijn. Maar voor zijn persoonlijke groei is deze context niet onbelangrijk, dat hij zijn eigen rol ook ziet in dit verhaal. Ik ben verder zeer benieuwd waar hij zijn leven vervolgt, in Spanje of in Nederland, of ergens anders.
--
Qua Spanje en imagoproblemen is er onlangs nog een belangrijke vondst gemeld, het dagblad El Pais, zou door haar eigenaar Prisa en voorzitter Juan Luis Cebrián, op de lijst staan van de #Panama Papers. Cebrián heeft "vermeende" vriendschapsbanden met een Iraans-Spaanse ondernemer Zandi die hem aandelen van Star Petroleum heeft gegeven die in een Panamees fonds geadministreerd worden. De krant El Pais heeft de journalisten (van La Sexta) die dit openbaar hebben gemaakt een proces aangespannen. En Prisa heeft de journalisten van El Pais verboden om nog samen te werken met La Sexta (dat onderdeel is van media concurrent Atresmedia)
--
Trouw verhaalt over Romano die een nieuw leven wil beginnen, maar toch nog deels vastzit in zijn oude:
Maar Van Der Dussen wil ook bezig blijven. Met het geld van de claims wil hij ook een stichting opzetten om Nederlandse gevangen in het buitenland bij te staan. "Ik wil mij vooral opnieuw mens voelen. Mijn eigenwaarde terugkrijgen en met opgeheven hoofd op straat lopen. Want uiteindelijk heb ik toch gewonnen".
Trouw verhaalt over Romano die een nieuw leven wil beginnen, maar toch nog deels vastzit in zijn oude:
Maar Van Der Dussen wil ook bezig blijven. Met het geld van de claims wil hij ook een stichting opzetten om Nederlandse gevangen in het buitenland bij te staan. "Ik wil mij vooral opnieuw mens voelen. Mijn eigenwaarde terugkrijgen en met opgeheven hoofd op straat lopen. Want uiteindelijk heb ik toch gewonnen".
--
Reacties