Onvrede, tevreden en ontevreden
Hardop-denkend.
Laatst dacht ik een geweldige gedachte te hebben, die ik maar even vastlegde als tweet;
- Oorlog begint met onvrede.
Het idee hiervan kwam doordat ik nadacht over Rusland, de oorlog met Oekraïne en in hoeverre de russen achter hun leider staan. Dat had weer te maken met de (politiek) filosoof Doegin, waarvan men zegt dat Poetin daar zijn ideeën uit put. Of en in hoeverre dat klopt vraag ik me af. Er was ook een andere Russische filosoof daar... Zelf denk ik dat Rusland een groot, enorm groot land is, en dat de omvang van een gebied als natie de cultuur van het land beïnvloedt. Daar hoor je antropologen niet veel over. Maar die grootsheidwaanzin en dat denken in termen van groot en sterk versus klein en zwak heeft daar natuurlijk mee te maken.
Ik wil het niet over Rusland hebben maar wel over de westerse ideologie en de culturen in de wereld. Dat het westerse economische denken, welk label je het ook wilt geven, zich verspreid en als een keizerrijk over de wereld uitstrekt is natuurlijk niet zonder gevolgen. Die westerse cultuur botst niet zozeer met de Russische cultuur, want russen hebben we gezien zijn vaak nog rijker dan het westen, en tonen met wellust hun overmatige rijkdom, in jachten en hotels. Maar het zit er meer in dat de Russische cultuur zich niet laat onderschikken als deel van iets groters. Als deel van de westerse cultuur. Dus komt Doegin daarom met zijn verhaal over Eurazië. Maar dat is politiek, dat heeft niks met filosofie te maken.
Breder gaat het om onvrede en dat die onvrede natuurlijk niet van vandaag of gisteren afkomstig is. Toen Fukuyama in 1990 over het einde van de geschiedenis schreef, was de wereld (in het westen) euforisch als winnaar van de ideologie, maar daarmee begon ook de onvrede.
Mijn (persoonlijke) probleem zit veel meer aan de kant van tevreden zijn. En ambitie hebben. Zo dacht ik van het weekend. Ja, ik ben eigenlijk best wel tevreden. Of heel tevreden. Maar ik ben niet ontevreden en ik heb zeker geen onvrede die ergens in me woed.
En ik denk dat veel mensen die onvrede wel voelen. En dat kan je dan analyseren waar die vandaan moet komen. We vergelijken natuurlijk vaak onze staat en status met die van anderen... en als het algehele niveau van welvaart daalt, dan heeft dat zijn impact op een brede laag van de bevolking.
Onvrede leidt niet (noodzakelijkerwijs) tot oorlog. Zo is het ook. Onvrede binnen een bevolkingsgroep of van een bevolking is anders dan de persoonlijke of individuele onvrede. Bij deze laatste is het of kan het een motivator zijn om te veranderen, de ambitie te ontwikkelen om beter te worden. Succes te verkrijgen.
Toch weer over Rusland... Wanneer ik beleggers hoor dat de dollar haar hegemonie moet opgeven, omdat Rusland en China de macht overnemen, dan gaat het ook hier over. Maar waar we dan precies zijn is de volgende vraag. Een ding is onvrede hebben of voelen, het andere is of die onvrede ook iets gaat veranderen.
...
Schwartz ziet twee verschillende profielen van keuze-makers: de satisficer en de maximizer. Deze laatste accepteert enkel het beste, de eerste neemt genoegen met een functionele voldoening: deze kiest meer uit noodzaak, en zal eerder gelukkig zijn omdat zijn verwachtingen lager zijn, en als levensfilosofie heeft: goed is goed genoeg. 2020/11/de-keuzeparadox-barry-schwartz [tevreden dus. Ik zie mezelf meer in dat kamp, denk ik...]
Reacties