Blighty (Lowe, McArthur)

 Een boek voor de vakantie misschien? In mijn geval was het een van de vele boeken die ik aan het opruimen ben. Maar ik ben ook wel geïnteresseerd in cultuur en wat typisch British is, bijvoorbeeld. Lees je dat in dit boek? 

Ja. 

Allereerst de humor. Het is geen boek om serieus te nemen. Maar de details liegen er toch ook niet om, zelfkritiek is Britten niet vreemd. Dacht ik, maar wat is nu typisch British? Bv om halverwege in het boek te schrijven, die komt uit Noord-Ierland en dat is (dus) geen Brit.

Het boek is gestructureerd aan de hand van de vier jaargetijden, heeft geen inhoudsopgave en ook geen index. De auteurs schreven als "koppel" eerder het boek, is it just me or is everything Shit?

Ludiek zijn de diverse lijsten, die ik dan gelijk als eerste even doorloop. Zoals de Top Enemies, die is ook direct de leukste. Dat zijn de Denen, Fransen, Romeinen, Normandiër, "maar dat zijn ook weer Denen," Spanjaarden, Duitsers, The Yanks, "After all we've done for them," etc). Over de Nederlanders schrijven ze dan, dat wij hun probeerden te rivaliseren "for naval Supremacy, before giving up to become potsoddon whore-masters,"... Bij de Favoriete dieren komt o.a. de Ezel naar voren. Dissolute Monarchs (een hele waslijst, tot aan Henry VIII), en mythische figuren (zoals The Hobby Horse, The Green Night, en Bean Nighe, een schotse wasmoeder-fee, met een bijzondere uitleg, zoek maar op, beginnend bij afbeeldingen. Onder de Top Ten Racists vinden we Churchill zelf...

Wat mij persoonlijk opvalt is hoe ondoorgrondelijk Engelse cultuur is. In de zin dat je heel wat kennis moet hebben om die cultuur echt te kennen. De oudste schedel die gevonden is in Engeland is die van de Cheddar Man, nee niet die van kaas...

Het verhaal begon met de Druïden, leuk om te lezen, maar hoe relevant nog. Te vergelijken met Wilhelm Tell in Zwitserland denk je dan. Toch zit er nog steeds leven in de druïden. Meestal zijn de passages vrij klein, een enkele paragraaf, over Diana gaan er wel twee bladzijde aan.

Ik las aandachtig het verhaal over Elgar (bekend van de opera's) en die blijkt dan auteur van Pomp and Circumstance, waar in het nationale lied te vinden is van Land of Hope and Glory. Dat heeft Elgar gecomponeerd.  

Maar Benjamin Britten kom je dan weer niet in het boek tegen.

Bij een foto van Lord Nelson (het hoofdstuk over the last bastion, en over het empire, doet de vraag oproepen of dit empire echt zo slechts was, en wanneer je het vergelijkt met de Nazi's "valt het gelukkig wel mee," concluderen de auteurs.

John Mayor behoort - Is member - tot The order of the Garter, een orde van knighthoods. "Gives the order, wears the garters." [een garter is een soort kousenband die bruidsmeisjes dragen].

Onder de vele foto's is die van George Cruikshank [een karikaturist die ook voor Dickens illustreerde] het meest bijzonder, een cartoon vanuit de tijd van... maar ook hier moet je precies weten wat het verhaal en de context is.

Er is nog een hoop te leren over andere culturen, denk ik zo maar. oppervlakkig komen we een eind, maar echt een cultuur doorgronden, moet je toch wel ergens een tijd wonen...