Escaleren is eenvoudiger dan appeasement

Escaleren is eenvoudiger dan appeasement. Op elk vlak: persoonlijk, professioneel, organisatorisch, en bij naties...

Via twitter kwam ik op dit bijzondere model:

https://www.lesswrong.com/posts/Dod9AWz8Rp4Svdpof/why-i-think-there-s-a-one-in-six-chance-of-an-imminent

Hoe plausibel het model ook lijkt, de kans van 1 op 6 dat er een kernoorlog start blijft een moeilijk te behappen uitkomst.

Zelf vraag ik me af of de factor interne revolutie niet meegenomen moet worden in het model, maar ook zonder is het een model waar ik van houd: het geeft inzicht en biedt een handvat om verder over de problematiek na te denken.

Waarom is de-escalatie zo moeilijk, en waarom is escalatie zo de standaard, want of we nu een westerse of Ruzzische ideologie gebruiken, in beide gevallen is escalatie wat iedereen verwacht.

Appeasement en diplomatieke relaties zijn niet heldhaftig niet stoer en dus not done in onze wereld. Minder nu alles op scherp staat.

Het zit in onze cultuur om wel boos te worden, maar niet om die boosheid te gebruiken om na te denken, om te reflecteren en om empathie te tonen.

Productief gezien is iets starten makkelijker dan iets eindigen. Een project is zo gevonden, een nieuwe taak ook, maar iets goed afleveren is moeilijk. De details, daar hebben weinig zin in. Dat staat hier natuurlijk niet helemaal mee in verbinding, maar rijmt wel.

...

Economisch betekent een eerste stap zetten dat je niet meer op kan geven. Dit is m.i. geen spel-theoretisch model, maar puur statistiek...