Applaus voor de piloot

 Afgelopen donderdag kwam ik met het vliegtuig in Malaga aan. Dat was geen onverdeeld succes. Wat me dan "altijd" opvalt is dat mensen na afloop gaan klappen. Ik moest zeggen, ik was ook wel opgelucht. En ik denk dat het applaus met die emotie te maken heeft gehad. Mensen zijn dan toch opgelucht dat het goed is gegaan.

Bijzonder.

Vliegen is de meest veilige manier van vervoer zeggen statistici, maar kille statistiek helpt je niet wanneer je overvallen wordt door een wind vanuit de Sahara die rood stof in de lucht smijt. Eenmaal aan de grond, en wachtend op de trein vertelde een Engelsman dat zijn vlucht was gecanceld juist omdat de motoren vol met stof zaten. Welke theorie, denk ik dan, heeft een verklaring voor een vooral dat bijna nooit plaatsvindt zoals deze stofwolken die niet alleen de motoren kunnen beschadigen, maar ook het zicht tot nul hadden verkleind.

De piloot moest "dus" een herstart maken en dan vraag je je af, wat er nu precies is gebeurd. Achteraf maakte hij zijn excuses dat hij ons niet ingelicht had over de verandering. De luchtleiding had een aanvliegroute aangegeven die het minste turbulentie zou opleveren, maar de combinatie van turbulentie en slecht zicht deed de piloot beslissen om de landing uit te stellen. 

Het is niet mijn eerste keer dat Malaga problemen geeft door slecht zicht, ik ben al eerder een keer uitgeweken naar Granada voor exact hetzelfde euvel. 

was het een onervaren piloot die het niet direct aandurfde, want dat is een van mijn vragen. Ergens moet je de beslissing nemen om wel of niet te landen en blijkbaar was dat moment er, en koos de piloot de "zekerheid" van de lucht voor die van de landing. Zeer bijzonder wanneer je er bij nadenkt dat juist die lucht het probleem gaf. Hoe kon hij de kans inschatten dat het de tweede keer wel zou lukken en er voldoende brandstof zou zijn om bij een derde keer alsnog uit te wijken.

Vragen die ik niet meer beantwoord krijg, ben ik bang.

Ik heb een milde vorm van vliegangst. Vroeger had ik helemaal geen vliegangst, toen sloep deze in mijn leven, en de laatste jaren is er nog een restje van die angst over.

Maar blijkbaar ben ik niet de enige, die zich onzeker kan voelen. Dat applaus is veel zeggend. We klappen voor een piloot die misschien een fout heeft gemaakt.

De eerste vlucht was ergens honderd jaar geleden gemaakt. Sindsdien is er een hele luchtvaarindustrie. En toch zijn er nog mensen met vliegangst. Dat betekent dat een techniek die een eeuw oud en bewezen is, toch emotionele spanning kan veroorzaken. Honderd jaar is dus niet voldoende om een nieuw fenomeen volledig in te laten burgeren...

Mij heeft het incident in ieder geval weer geholpen om een stukje meer van mijn vliegangst af te komen. Van de voorvallen in de lucht kan ik inmiddels een hele lijst maken: een luchtzak boven Medellin waar plots ook alle verlichting uitviel, onweer op een vlucht naar New York, uitwijken naar andere luchthavens dus, Calima, en zwevend met een propellervliegtuig ergens in Afrika. En dan ben ik ook vergeten dat ik met een zweefvliegtuig boven de Pyramide van Gizeh ben gevlogen, in een tweezitter. Toen voelde ik me - weet ik nog zeer goed - wel wat ongemakkelijk, maar echt bang was ik niet, waarschijnlijk omdat het eerder een vliegende auto leek.

...