The Four stages in Life
The art of not giving a fuck van Mark Manson bevat een theorie over de vier stadia in het leven van de mens, en het probleem zit erin wanneer iemand vast komt te zitten in een van die vier "stages."
Het gaat om de volgende vier stadia.
Mimicry. We kunnen niet lopen, praten we zijn volledige afhankelijk van de hulp van anderen, zo schrijft Manson, speels: "we kunnen geeneens die verdomde belasting invullen." Het voorbeeld is duidelijk dat van het hulpbehoevende kind, en het doel is om hier uit te komen, dus om als autonoom en zelfstandig individu door het leven te gaan.
Mensen in dit stadium zijn continue bezig met het zoeken naar goedkeuring en waardering. Manson schrijft dat we wel degelijk bewust moeten zijn van de standaarden en verwachtingen in de wereld om ons heen, maar dat we alle verwachtingen ten spijt, toch zelf moeten leven en handelen.
In dit stadium proberen we te passen in, of ons aan te passen aan, de wereld om ons heen.
In stadium twee, gaat het om zelf-ontdekking. Experimenteren om er achter te komen wie we zijn, en hoe we anders zijn dan de rest. Dit vraagt om het maken van fouten, bewegen, verhuizen, dingen anders doen, etc.. Manson zelf trok vijf jaar de wereld in om zoals hij zegt in dit stadium uit te kunnen maken hoe hij was. Anders was dan de rest.
Dit stadium van ontdekken zorgt dat we dingen doen en herhalen, die gewerkt hebben.
Maar het betekent ook tegen grenzen aanlopen. Zelf ontdekken gebeurt door het erkennen waar je iets niet meer kan. Heel veel self-help goeroes en boeken menen dat dit stadium niet bestaat, of dat je elke grens kan doorboren, maar niet volgens de auteur.
Je moet leren waar je niet goed in bent, en bovendien kom je er in dit stadium achter dat sommige activiteiten hun rendement verliezen, zoals daten, reizen en uitgaan. Na verloop van tijd heb je het wel gezien. [mijn interpretatie].
Gevangen blijven in stage two is aan de Peter Pans (syndroom) van deze wereld gegeven. Na jaren van proberen toch geloven dat iets gaat lukken of gewoonweg niet denken dat je aan het experimenteren bent geweest, en dat je tegen grenzen aan liep.
Het derde stadium is van commitment. De vlegeljaren van Pietje Bell (kent iemand die nog?) zijn voorbij en je komt nu in de volwassen wereld: Double down on a single mission in life.
Dit stadium gaat over het maximaliseren van wat je kan, over het achterlaten van een legacy. Dit stadium zou moeten stoppen met de pensioenleeftijd, maar de ambitieuze laat nooit los, en wil steeds maar meer.
Het laatste stadium, Legacy, gaat over het afronden waar Drie gebleven is in de gezonde manier en het overdragen van de fakkel of het stokje aan de volgende generatie. Van de zijlijn toeschouwen en hulp bieden? 
Het doel is om gelukkiger te worden. Geluk vind je in het eerste stadium doordat je zelf kan lopen, ... in het tweede stadium ben je weliswaar onafhankelijk maar nog steeds afhankelijk van de goedkeuring van anderen, of van geld en overwinningen. In het derde stadium ben je gelukkig wanneer je werk en bezigheden, relaties hebt die door eerdere stadia heen overgebleven zijn. En in vier wanneer je kan consolideren.
Bekend is het fenomeen dat relaties veranderen wanneer mensen verschillende dingen meemaken. Bijvoorbeeld een scheiding of juist samenwonen, waar de ander nog in een ander "tijdperk" zit. Het getrouwde stel met werk, tussen de studenten die nog single zijn, of de gescheiden vader, die zich opeens minder laat zien in de commune waar partners de norm uit maken.
... ik las dit boek, of de samenvatting, eind januari 2019. Dat weet ik nog want ik kwam het in een dagboek tegen. precies deze opsomming. Klopt het ook, en waar zit ik zelf dan? Doen wat je moet doen, ongeacht de goedkeuring van anderen... Maar helemaal los kom je er nooit van... Denk ik.
--
Reacties