Surveillance Capitalism (Shoshana Zuboff)

Surveillance Capitalism is een boek van Shoshana Zuboff () en behandelt het op zich wel bekende feit dat de grote internet bedrijven persoonlijke gegevens registreren voor allerlei doelen, maar vooral om deze commercieel te gebruiken: verkopen aan derden. 

Google was de pionier op dit vlak en begon onschuldig met het verkopen van algemene zoekresultaten. Later kwam hier het gepersonaliseerde zoekgeschiedenis bij: alles wat je nu doet op zowel de primaire Google of Facebook sites en alles wat die sites bijhouden op andere (zuster) sites wordt vastgelegd en dus ook weer doorverkocht.

De historicus Karl Polankyi heeft de zogenaamde Double Movement beschreven. Deze werkte tot de jaren '70, en was erop gericht om het kapitalisme te begrenzen en zo de burgers te beschermen. Echter von Hayek en Friedman waren voor een vrije zelfregulerende markt en wilde belastende wetten ongedaan maken en dit - dankzij hun erkenning met Nobelprijzen in de invoering van hun ideeën - heeft de weg voorbereid om door het verwijderen van regels en de Double Movement surveillance mogelijk te maken.

Er is wel weerstand geweest, bv in 1996 tegen het concept van cookies en de hoeveelheid data die bedrijven zouden kunnen verzamelen, en de Federal Trade Commission heeft wel geprobeerd om hier wetgeving voor te maken, maar door 9/11 verloor dit project aan aandacht. Het werd zelfs zo dat door 9/11 er extra aandacht kwam voor het verzamelen van gegevens en de overheid bij Google aanklopte om hen hierbij te assisteren.

Weerstand tegen de onbegrensde verzameling van gegeven door bv Google Streetview kwam er wel, bv in Duitsland maar zonder succes. Ook Google Glass werd gebruikt voor hetzelfde idee (gegevens verzamelen) en zelfs Pokemon Go, dat een dochter (Niantic) is van Google, had vooral ten doel om gegevens te verzamelen.

En het wordt alleen maar erger door bv (Realeyes) menselijke expressie in real time te analyseren en deze te gebruiken in het veld van Behaviorism: dit vakgebied stelt dat alles wat de mens doet, komt van reacties op stimuli van buiten. Pokemon Go is ook hier weer een voorbeeld; het is niet onschuldig achterna lopen van een icon, maar het doelbewust omleiden van mensen richting een gebied waar wat te verkopen valt en dus te verdienen valt aan advertenties.

Maar een volledige surveillance wereld is niet onvermijdbaar.  Daarvoor gaat de schrijver terug tot de publicatie van de utopische wereld van Walden Two van F. Skinner of de dystopische wereld van Orwell in 1984. Orwell ten spijt heeft het big-brother-scenario aan kracht gewonnen in ons leven en met Google visie van Utopia is het mogelijk om een auto stop te zetten, wanneer de bestuurder een afbetaling heeft gemist. Dat Facebook data heeft verkocht aan Cambridge Analytics ligt nog verser in ons geheugen. De vraag is hoe de weerstand geboden kan worden tegen deze alles omvattende technologie. Ook al wordt steeds duidelijker dat verslavingseffecten negatief zijn bij het gebruik van Facebook, is dat nog geen argument geworden om iets te veranderen...Voor als nog zitten we in een trend waar er meer informatie gaat worden verzameld via IoT en dergelijke en is er nog geen keerpunt in zicht.

...

--
2020/05/reinventing-capitalism-in-age-of-big-data

Recensie:

------------

Dit boek ... zal een van de referentieteksten van het publieke discours worden, inderdaad, de uitdrukking surveillancekapitalisme, zal op de lippen van velen terechtkomen, u zult het lezen in de hoofdartikelen van de opiniemakers, het zal worden gerapporteerd door academici , journalisten, zelfs politici die moderniteit willen uitstralen.

Ten slotte, en ik spreek dit ten slotte uit met grote nadruk en spreidde handen, eindelijk, wanneer de geïnformeerde en moderne publieke opinie bezit heeft genomen van de uitdrukking kapitalisme van toezicht, zal het een interpretatieve sleutel hebben gevonden om de mentale verwarring waarin het door spartelt een halt toe te roepen vele jaren waarin hij denkt, praat en schrijft over de digitale samenleving, netwerken, internet en de online wereld. Ten slotte, en je gaat met nog een handgebaar, daar is de verklaring en deze verklaring wordt surveillancekapitalisme genoemd. Ten slotte, en ten derde, kun je alle schuld bij Google, Facebook, sociale netwerken, het netwerk, het internet geven, zonder eruit te zien als arme dwazen die tekeer gaan tegen de grote stalen paardenraces over de vlakten. We kunnen onszelf zelfs een air van modern, zelfs links, modern links, kapitalistisch en burgerlijk links, technologisch en stedelijk natuurlijk geven.

Ik maak geen grapje, dit boek, The age of surveillance capitalism, kan echt een van de teksten worden die de onervaren een ladder bieden om het terras van de moderniteit te beklimmen en van daaruit te kunnen zeggen dat eindelijk het digitale tijdperk is begonnen en je kan het uitleggen..

Helaas, hoewel ik ervan overtuigd ben dat wat ik zojuist heb geschreven een goede kans heeft dat het gebeurt, is en blijft dit een zeer slecht, misleidend, raadselachtig, nep en zeer weinig informatief essay. Shoshana Zuboff, belast met academische eer, zocht een verklaring, misschien vond ze een goede voor de verkoop, maar ze voegde niets nuttigs toe aan het begrip van hedendaagsheid, integendeel, ze verhoogde nog steeds het toch al hoge niveau van mentale verwarring. Om deze reden zal het succes van dit boek het onvermogen om zichzelf te begrijpen meten dat onze samenleving laat zien in het aangezicht van de digitale wereld. Het is een vals recept, surveillancekapitalisme, een misleidende slogan.

Waarom surveillance inzetten die doet denken aan politiesurveillance, de totalitaire staat en de vele controverses die al jaren bestaan ​​over het onvoorwaardelijk verzamelen van persoonsgegevens door staten? Waarom knipogen naar die gemakkelijke herinnering als we in werkelijkheid over iets anders praten en theoretiseren? Alleen om commerciële redenen en om het publiek te hypnotiseren met een makkelijke slogan, een pakkend refrein dat geëtst zal blijven. Om een ​​copyright in te stellen. Hierbij gaat het niet om informatie, maar om adviescontracten en congresafspraken. De titel zelf moet u uiterst achterdochtig maken.

Hebben we het over kapitalisme of hebben we het over toezicht? Of betekent dit dat het traditionele kapitalisme is veranderd en is overgegaan van werk en kapitaal naar gegevens van burgers en hun toezicht? De laatste optie lijkt het meest op de verwarde en overbodige toespraak van Zuboff. Het kapitalisme is veranderd, stelt hij. Hoe, waarom en volgens welk historisch, economisch en politiek traject het verklaart het niet, behalve op een stamelende manier. In werkelijkheid zegt bijna niets over het kapitalisme en zijn vermeende crisis, misschien over zijn vele crises, ondanks het feit dat er tenminste sinds de jaren zeventig over de crisis van het kapitalisme wordt gesproken, besproken en getheoretiseerd. Vreemd genoeg lijkt ze het te negeren, maar toch heeft Zuboff een carrière opgebouwd door bedrijven, technologie en de markt te bestuderen, dus ze zou met kennis van zaken moeten kunnen spreken. Toch mompelt hij verwarrende dingen als Adam Smith en Google, weinig anders. Dus iedereen die op zoek is naar serieuze kritiek op het twintigste-eeuwse kapitalisme en een even serieuze analyse van hoe het gedeeltelijk in het digitale kapitalisme is gedoken, zal teleurgesteld zijn omdat het materiaal gewoon ontbreekt.

Het eerste deel is volledig gewijd aan het uiten van wrok op Google. Dan ook op Facebook, maar vooral op Google. Niet dat er geen gebrek is aan goede redenen om Google ervan te beschuldigen dat het grotendeels de uitkomst heeft bepaald die we zien van de industrie en het digitale kapitalisme. Natuurlijk is Google het meest verantwoordelijk, net zoals het verantwoordelijk is voor de slechtste mixen met de meest duistere apparaten van de Amerikaanse staat, voor de projecten om vaardigheden te grijpen die waren en het zou goed zijn om van de staat te blijven, en ook voor chantage en arrogante praktijken tegen vele industriële realiteiten. Google heeft een schuldig geweten, zonder enige twijfel. Maar de realiteit zoals die is vastgesteld, is niet Google en kan niet alleen worden herleid tot een beschuldiging ertegen, zo gewelddadig als het lijkt, ingegeven door teleurstelling en wrok. Hetzelfde ook toe te voegen aan het dok de mede-Facebook, net zo slecht

, ook al is hij een jongere broer en veel minder sluw dan de eerste, grof in zijn dwaze arrogantie, karikaturaal zelfs in de stompe bewering zichzelf op te dringen als een substituut voor het maatschappelijk middenveld. Het is van deze twee trawanten dat Zuboff zijn stelling van surveillancekapitalisme afleidt als een nieuwe kapitalistische vorm die zich toelegt op het extraheren van gegevens uit het slachthuis dat door gebruikers wordt vertegenwoordigd. Er zit enige waarheid in deze visie van Zuboff, maar er is ook heel weinig origineel, dat nog niet door vele anderen is gezegd en besproken, misschien zonder de naam te hebben uitgevonden die goed aanslaat in de verkoop, maar waarschijnlijk met meer diepgaande analyse. Zuboffs analyse blijft teleurstellend, oppervlakkig, soms hysterisch.

Het boek komt dan in een moeilijk uit te leggen centraal deel, een soort stinkend moeras waarin de toespraak overbodig wordt tot op het absurde, retorische, repetitieve, Zuboff schommelt tussen een soort zelfbewustzijn en een gebabbel van fragmentarische herinneringen en gedachten. Het is misschien een derde van een boek en het is niet duidelijk wat de reden is waarom het niet gewoon is verwijderd in de redactiefase. Het is verontrustende verveling en een totaal gebrek aan iets nuttigs. Zuboff stelt niets voor, hij reconstrueert niets, hij presenteert niets anders dan vage persoonlijke overwegingen vermengd met herinneringen en een verward discours dat de analyse na het eerste bloedbad lijkt te vermenselijken. Onverklaarbaar, voor een auteur van haar niveau, voor een tekst met zo'n ambitie is een derde deel van een boek onverklaarbaar.

In het laatste derde deel herleeft Zuboff en begint opnieuw. Het wil nog een stap verder gaan: surveillancekapitalisme zuigt niet alleen het sap uit gebruikers in de vorm van data, maar heeft het in zijn hoofd om hun leven, meningen, keuzes, gedachten, kortom alles te manipuleren. Om deze reden, herinnert Zuboff zich, zijn die onhandige Facebook al betrapt met hun poten in de jam terwijl ze met de emoties van de gebruikers speelden, maar erger, veel erger, dan de onhandige Facebook, zijn er die grote delinquenten fanatici van MIT MediaLab die jarenlang hebben ze massale manipulatietechnieken verzonnen die de naam sociale fysica dragen.

Deze, zegt Zuboff, doen niets anders dan sociale netwerken bestuderen, ook eindeloze gegevens verzamelen en de dictatuur van statistieken opleggen aan de rijkdom van de menselijke individualiteit. Wat het eerste deel betreft, wordt Zuboffs toespraak op een schijnbaar ongecontroleerde manier emotioneel en repetitief. Ze herhaalt de concepten tientallen keren, blijft stilstaan ​​bij oneindige details, meestal eindeloos eindigend op een ander boek, alsof ze op een gegeven moment uit het oog was verloren dat ze geen recensie aan het schrijven was van een bepaald boek waar ze bijzonder spijt van had. , maar ze was zelf een boek aan het schrijven. Opnieuw raakt de toespraak in de war, hij mompelt beschuldigingen, des te sterker de tonen des te meer hij een vreselijke verwarring veroorzaakt over de concepten, over de betekenis van die studies, blijkbaar niet in staat om de analyse te abstraheren van ad-hominem beschuldigingen gericht aan Alex Pentland, de auteur van Social Physics, die zeker een twijfelachtig karakter heeft, maar om aan te nemen dat de toekomst van het kapitalisme door deze ene geleerde-ondernemer gaat, is onzin zonder excuus.

Het resultaat, net als bij het eerste deel, is dat het duidelijk is dat er voor Zuboff ultra-slechteriken zijn die iedereen proberen te onderdrukken en dat ze het heeft gemerkt en nu schreeuwt als een adelaar om aandacht te krijgen. .

Tijd om af te ronden. De thema's waar Zuboff over spreekt zijn van het grootste belang omdat ze het heden en de toekomst van iedereen, of bijna iedereen, betreffen. Het is waar dat de analyse-instrumenten nog steeds weinig en onnauwkeurig zijn, zodat iedereen, zonder uitzondering, zelfs degenen die zichzelf de air van experts geven, op zicht navigeert en vaak doorgaat met tasten in het proberen de informatie die we geleidelijk vinden op een rij te zetten. . Dat de geschiedenis van de digitale wereld en het moderne kapitalisme bovendien een heel origineel traject heeft gevolgd en daardoor mogelijk aan radicale kritiek onderhevig is, is zeker waar. Wat betreft de ambities om gewetens, voorkeuren en gedragingen te manipuleren, lijkt Zuboff te vergeten dat we ten minste drie religieuze bekentenissen hebben met duizendjarige ervaring in deze kwestie, en meer recentelijk politieke utopieën die gedurende bepaalde perioden zeer efficiënt zijn gebleken en een reclame-industrie die geeft over zeventig jaar gooit hij de voorkeuren van de hedendaagse samenleving naar zijn zin. Dat nu de grote en kleine bedrijven van de digitale wereld niet dit grote nieuws lijken te zijn en op zijn minst een inspanning van historische contextualisering moest Zuboff doen. Dat deed hij niet en dit draagt ​​er ook toe bij dat zijn boek een slecht boek wordt.

Maar nog erger dan het boek zullen de effecten zijn op oppervlakkige lezers of niet-lezers die mede dankzij Zuboff een handige en valse vereenvoudiging van de complexiteit van het heden.

Besteed de komende maanden of jaren aandacht aan de ongezonde erfenis die dit boek zal voortbrengen. 

Opmerking:

- In The Baffler publiceert Evgeny Morozov een fluviatiele en hypererudiete recensie ... Interessant is zijn analyse van de geschiedenis waar Zuboff vandaan komt en de theorieën van de Italiaanse autonoom over het lot van het twintigste-eeuwse kapitalisme in het licht van technologische innovatie. Alleen dat deel verdient de moeite om Morozovs stuk te lezen. Aan de andere kant, zoals vaak met hem gebeurt, verblindt het uit de hand gelopen narcisme van de mens het talent van de analist en intellectueel, zodat Morozov ook verblijft in een oneindige bouillon waarin de acute delen van zijn denken verloren gaan. Ook hij vergeet Zuboffs toespraak te contextualiseren in het licht van de geschiedenis van de reclame-industrie en ook hij vindt geen sleutel om uit te leggen hoe het digitale kapitalisme is ontstaan ​​en waarom.

(bron: https://2000battute.blog/2019/02/14/the-age-of-surveillance-capitalism-shoshana-zuboff/)