Dagboek van een nomadische chirurg (Diego Rivas)
Een nomadische chirurg, of een chirurgische nomade?
Op de cover staat in een foto afgebeeld hoe het verhaal in elkaar steekt: de chirurg op de voorgrond, de Kilimanjaro op de achtergrond en een vrachtwagen die daarvoor staat. Een speciale vrachtwagen.
Diego Gonzalo Rivas (familie van Manuel Rivas vraag ik me af) begint in dit boek - Curando el Mundo - al vroeg met een obsessie voor pijn en de dood. In een korte inleiding schrijft hij over zijn droom die pas kan beginnen wanneer de wereld en hij er klaar voor zijn: de pandemie. Hij vertrekt uit zijn standplaats (Shanghai) en besluit de wereld rond te trekken met wat dan mogelijk is geworden: een enkel-armige chirurgische robot afgeleid van de veel-arm intuitive (Da Vinci) machine die al jaren doorontwikkeld is in combinatie met een mobiele unit. Helemaal duidelijk wordt dit mij niet hoe al die elementen tot een droom samenkwamen.
De chirurg uit Galicia vertelt in geografisch getekende hoofdstukken hoe hij de wereld, geneeskunde en zijn methode daarin zit. De wereld is die van armoede Ghana, Gaza, Liberia of Butan, of ontwikkeling zoals Kiev, een maand voor de Russische invasie. Chernobiel is een regio die hij bezoekt en waar hij vertelt over de situatie decennia na de ramp. Mensen die aan straling werden blootgesteld kunnen nog steeds niet in de zon lopen. Dat soort details.
In Sierra Leone lees ik over een Nederlandse Chirurg die daar gestationeerd is en helpt aanbiedt aan het project, Tom Gressnit. Die naam blijkt verkeerd gespeld te zijn, het gaat waarschijnlijk om Tom Gresnigt. Het is grappig dat zonder dit soort boeken, ontwikkelingswerk bijna geen gezicht heeft.
Hij maakt op andere momenten ook andere referenties, niet altijd aan andere medici, maar bijvoorbeeld aan een schrijver in het geval van Javier Reverte die een boek schreef met als titel: zwervend door Afrika (in het Spaans is vagabonding een werkwoord dat niet zo direct vertaald kan worden). Hij leest het boek, en onderstreept vele passages. Waaronder dat deel waar deze schrijver opmerkt dat je Afrika niet hebt gezien wanneer je de Kilimanjaro niet hebt bezocht.
Ik ben dus niet in Afrika geweest, behalve in Marokko, Mauritanië, Senegal, Zuid Afrika, Kenia en Egypte. Daarover - Egypte - overigens geen woord.
Veel technische details over de robot voor zijn minimally invasive chirugy. Maar daar gaat het ook niet echt om. Wat dan precies wel het echte onderwerp is, word mij niet helemaal duidelijk. Geografisch speelt Afrika een belangrijk rol, en zelf denk ik dat Galicia en Finisterre waar hij geboren is, wel eist van een verklaring bieden. Finisterre, zo zegt hij zelf is te zien als het einde der wereld. Dat is misschien veelzeggend.
Zelf denk ik aan de niet nomade, zoals die Tom die zich vasthecht aan een plek. Ook kom ik dan op een passage waar de arts schrijft dat zijn romantische leven niet belangrijk is. Mensen hechten waarden aan langdurige relaties, en hij kan zich soms niet indenken dat mensen tien jaar bij elkaar blijven, "letterlijk: hoe kan je het tien jaar met dezelfde vrouw uithouden."
Over die ene zin valt nog wel wat te zeggen, ook qua lezerspubliek van dit boek.
Van de vele boeken over dit onderwerp - geneeskunde en de kennis van de wereld en de mens - heeft dit bij mij minder een snaar geraakt. Curando el Mundo, de wereld genezen is ook wel een ambitieuze titel. Maar hij heeft een duidelijke boodschap voor veranderingsdeskundigen: de echte verandering gebeurt door innovatie!
Wat me weer verbaasde was dat Diego ook gast is geweest in "La Revuelta:"
https://www.rtve.es/play/videos/la-revuelta/diego-gonzalez-rivas-180924/16253762/
Die aflevering heb ik nu nog niet gezien.
Reacties