Argentijnse Avonden
Een boek uit al weer 2012, en ik had nooit van de schrijfster noch van het boek gehoord. In eerste instantie dacht ik dat dit een soort geromantiseerd biografisch verhaal was, maar het is pure geschiedenis, waar meerdere geschiedlijnen samenkomen. Of beter gezegd, vertrekken.
En met een mooie verzameling foto's halverwege.
Maar zowel de eerste als de tweede emigratieonderneming eindigt niet positief. Hij wordt heel symbolisch overvallen en haast dodelijk gewond door de lokale bevolking. Wat nog onduidelijk is of dat de de Nederlandse immigranten zijn, maar logischer is het dat het "authentieke" Argentijnen zijn geweest.
Daar sta je dan.
De overstap begint ten tijden van Peron (Eva, de eerste vrouw van Peron), gaat verder met een tweede periode waarin Isabel (de tweede vrouw) aan de macht komt, dan zien we een kort fragment van het militaire regime, net wanneer Holland de finale in 1978 bereikt, tot aan de democratische periode.
De ontwikkeling van het land komt niet echt goed tot uitdrukking, wel de opbouw van de Nederlandse Nederzetting die zich wel ontwikkelt, en op lijkt te gaan in de Argentijnse cultuur. Het verhaal eindigt (en begint) met een bezoek van de koninklijke familie.
Maar zelfs dat helpt niet. Denk ik dan. Argentinië krijgt door Maxima niet meer aandacht. Misschien wel via de media, en het Adios Nonino, maar niet economisch. De banden tussen Nederland en Argentinië breidden zich door de jaren niet uit maar krimpen eerder (al heb ik dit niet echt onderzocht).
De overval in het huis van de vader doet me denken aan die boerengeschiedenis in Zuid Afrika, waar blanke boeren zijn achtergebleven en nu moeten samenleven met de oorspronkelijke bevolking. In Argentinië is het er niet zo erg aan toe, maar waar deze verhalen samenkomen is dat juist de agrarische sector, in Argentinië altijd exponent van rijkdom en groei, juist op zijn retour is. Argentinië was een van de rijkste naties ooit, juist ten tijden toen landbouw nog een grote factor was in de (wereld) economie. Dat is nu veel minder. En Argentinië is daarbuiten nooit echt ontwikkeld geworden.
Tot op de dag van vandaag. En in dit boek lees je dat ook terug. Het is geen uitnodiging voor jonge architecten om hun heil daar te vinden... Wel een land voor idealisten om zich daar te verliezen.
Argentinië (als cultuur) kan je een beetje vergelijken met Nederlands' voetbal. Er zitten uitstekende spelers, maar als elftal (land, natie) wordt het nooit wat.
Reacties