Het beschaven van de rode vis (Bruno Patino)

La civilizacion du poisson rouge, is een boek van Bruno Patino (journalist).

Het is belangrijk om de aandacht van het publiek vast te houden. In "9 Seconden," het eerste hoofdstuk van het boek, verliest de gemiddelde bezoeker zijn aandacht als hij niet continue bezig gehouden wordt. Deze aandachtsboog (Attention Span) is voor Google een uitdaging om de klant steeds weer iets nieuws te bieden.

Dit boek gaat om die 9 seconden en om dat geheugen van de vis dat niet langer de aandacht op iets gericht kan houden. Vandaar de titel. 

Verslavingen behandelt de huidige attentiecrisis waar we verslaafd zijn geworden aan het kijken naar de telefoon en om elke zoveel minuten te controleren of er nog "iets nieuws" is.

Utopia (hoofdstuk 3) gaat over John Perry Barlow (onafhankelijkheidsverklaring van cyberspace) wiens Utopia niet uit komt. Het rede is geen groot publiek plein maar een circus geworden. 

Spijt gaat over Tim Berners-Lee. En in "De matrix," staat filosoof Byung-Chul Han centraal. Verandering van weg, gaat over de politiek van Mark Zuckerberg om data te verzamelen. Het zwarte gat. Shoshana Zulboff ziet een parallel tussen het gewone kapitalisme en het digitale kapitalisme.

Een dag zonder eind. In "veel werkelijkheden eindigen met de werkelijkheid," staat journalist Max Read centraal. De asymmetrische caleidoscopie gaat over de economie van de twijfel die de economie van de waarheid heeft overgenomen, die geregeerd wordt door het rijk van het geloof (creencias). 

De ongelijke strijd om informatie begint met "een van bekendste scenes in Hollywood, het duel tussen Doniphon en Valence later en Valence en Stoddard eerst (who shot liberty Valance). "This is the west. When the legend becomes fact, print the legend," is een historische uitspraak volgens Patino, want het was niet Stoddard die Valance neerhaalde, maar John Wayne (Doniphon). Echter voor de legende maakt dat dan niet meer uit. Hij refereert aan een parallel van de huidige tijd waar de ervaren media het onderspit moeten delven t.o.v. de nieuwe social media die de oude media geen waardigheid (waarheid en geloofwaardigheid) meer gunt. Marc Lazar vertaalt dit met: ervaring doet er in het huidige tijdperk niet meer toe.   

Bestrijden en saneren bevat een portret van Ray Kurzweil als inleiding over machine learning en de macht van Facebook en Google als leiders van de wereld van platforms. Er is een balans nodig tussen het libertijnse Internet en de jungle van het Net waar continue vigilantie heerst.

.. al lezende overkomt me de gedachte dat Patino baalt van het verdwijnen van de oude wereld waar ervaring heerst. .. Als journalist heb je het niet eenvoudig in deze tijd. Dunkt me.

Een recensie

In [het boek] analyseert Bruno Patino de cerebrale gevolgen van digitale technologie, vooral onder de jongsten. Is onze beschaving gedoemd dezelfde aandachtsspanne, hetzelfde dagelijkse leven en dezelfde horizon te hebben als een goudvis in zijn kom? Dit is wat Bruno Patino,... wil beantwoorden in een geïnformeerd en intelligent essay ..., maar soms een beetje naïef.

Digitale technologie is schadelijk voor jongeren

“Niemand weet wat we met de hersenen van onze kinderen doen.” Dit citaat van een voormalige Facebook-manager vat de kwestie van het boek vrij goed samen. Want ook al zijn de cijfers over de tijd die achter schermen wordt doorgebracht alarmerend (12:04 uur per dag in de Verenigde Staten, twee keer zoveel tijd besteed aan smartphones in 2016 als in 2012), het zijn vooral de gevolgen voor de jongsten die zorgwekkend zijn . Zij zijn het belangrijkste doelwit van Silicon Valley en zijn ‘Persuasive Technology Lab’, degenen die het snelst verslaafd zullen raken. Geen enkele techniek wordt aan het toeval overgelaten om gebruikersverslaving te creëren, noch “willekeurige beloningssystemen” waarvoor “onzekerheid een dwang voortbrengt” noch “volledigheid beter bekend als het “Zeigarnik-effect” ( ...) een reeks acties (...) die zonder pauze aan elkaar moeten worden geketend".

"De beloofde kenniseconomie is getransformeerd in een aandachtseconomie."

Enkele van de schadelijke effecten van de toenemende blootstelling aan schermen zijn al bekend: ‘nomofobie’ (angst om gescheiden te worden van de telefoon), profielschizofrenie (verwarring tussen internetprofielen en echte identiteit), athazagorafobie (angst om onverschilligheid op te wekken op netwerken). Maar misschien wel het ergste zijn degenen die geen bepaalde naam hebben. Zoals het onvermogen om zich langer dan 9 seconden te concentreren, waargenomen bij Millennials, slaapstoornissen of verduistering. Wat betreft de tijd die voor de netwerken wordt doorgebracht waarbuiten “een bedreiging voor de geestelijke gezondheid verschijnt”, wordt deze geschat op dertig minuten.

De beloofde kenniseconomie is getransformeerd in een aandachtseconomie. Omdat de ruimte op internet oneindig is, "moesten we terugvallen op de tijd, tot het punt waarop we inbreuk maakten op fundamentele activiteiten: studie, werk, persoonlijk en sociaal leven, rust." Maar in plaats van deze moderne slavernij te ontvluchten, duiken we er elke dag een beetje gretiger in terug.

In de woorden van de auteur: “het ruggenmerg heeft de hersenen overgenomen” en “we zijn acteurs geworden in onze eigen propaganda.” Netwerken bieden ons alle comfort die we nodig hebben: dat van het denken, aangezien algoritmen ons door dezelfde ideologische wateren laten navigeren en “in de onmetelijkheid van de beschikbare inhoud uiteindelijk altijd vinden wat we zoeken”. Ook dat van de bevrediging van verlangens, aangezien “de aandachtseconomie platforms ertoe heeft aangezet omgevingen te creëren die aan onze verwachtingen voldoen”. En de nachtmerrie van een wereld waar al onze dromen slechts één klik verwijderd zijn.

Dit alles is des te beangstigender omdat de auteur verre van gekant is tegen de komst van het internet.

Gebroken utopie - Dit alles is des te beangstigender omdat de auteur verre van gekant is tegen de komst van het internet. Integendeel, hij was “een van degenen die erin geloofden”. Zoals deze voormalige internetgiganten die nu waarschuwen voor de gevaren die we lopen of zoals de maker van de iPad “die de toegang tot zijn huis verbiedt”.

De beschaving van de goudvis is daarom het verhaal van een gebroken utopie. Een utopie die niet inzag dat door alles op hetzelfde niveau te plaatsen, de ons beloofde toegang tot kennis snel zou veranderen in onbeperkte toegang tot entertainment. En dat alleen ‘economische efficiëntie’ voorrang zou krijgen.

De auteur verklaart echter aan het eind van het boek: “Ik geloof er nog steeds in”. Maar deze keer is er iets anders nodig dan mooie idealen en een refrein van Lara Fabian om er doorheen te komen. (bron: Par Samuel Piquet, https://www.marianne.net/agora/la-civilisation-du-poisson-rouge-ou-l-utopie-brisee-d-un-mordu-du-web)

--

2020/06/surveillance-capitalism-shoshana-zuboff