Wat doe je precies voor werk?
In twee verschillende culturen is dit een vraag die essentieel, dan wel totaal irrelevant is. In Nederland is de vraag wat doe je voor werk, een normale vraag op feestjes en partijen. We praten in Nederland veel over werk. In Spanje is het echter veel minder gewoon om over werk te praten op feesten en uitjes. Men praat er over alles, maar wanneer je er nieuw bent in een groep is het niet het eerste wat ze je vragen. De vraag komt wel eens aan de orde, maar wanneer de relatie al enigszins opgebouwd is.In het boek minimalism, live a meaningful life (Joshua Fields Millburn, Ryan Nicodemus, 2011) is dit thema één van de zaken die te maken heeft met minimaliseren, met minderen. Je bent niet je werk! "Geld en stressvol werk zijn niet de sleutel tot geluk," stellen de beide auteurs. En daar voegen ze een lijst van (vijf) waarden aan toe die belangrijker zijn dan werk: gezondheid, relaties, passies, groei en contributie (aan de samenleving).
De inleiding van het boek begint als volgt:
Conformity is the drug with which many people self-medicate. Not happy? Buy this. Buy That. Buy Something. Keep up with the Joneses, the Trumps, the Kardashians. After all , you can be just like them, right?
Waarom is het zo moeilijk in Nederland om het thema werk en "wat doe je precies" te vermijden in een gesprek? En waarom kan het in Spanje, maar ook in België wel? Dat heeft natuurlijk alles te maken met cultuurverschillen. In België wordt een relatie gesmeed alvorens het werk ter sprake komt, in Nederland is het niet nodig om een relatie te ontwikkelen om zaken te doen.
Wel bijzonder is het dat precies in dit boek de schrijvers relaties als een van de belangrijkste waarden vinden in het leven van een minimalistisch bestaan. Want van werk wordt je niet gelukkig.
Hierbij zien ze echter een groot fenomeen over het hoofd: soort zoekt soort. Onderzoek wijst uit dat men relaties steeds meer uitzoekt binnen het werk en binnen soortgelijke beroepen. Dit zijn weliswaar de liefdesrelaties, terwijl relaties in het boek veel verder gaan. Maar de heersende cultuur is dat de werkomgeving ook de basis vormt voor persoonlijke relaties. (Volgens ... zoeken hoogopgeleiden maar ook lager-opgeleiden elkaar steeds meer op als partner en voor relaties. Het "downdaten" zoals dat het thema was van de vroegere doktersromannetjes raakt uit de mode.*)
De minimalisten zien juist meerwaarde om bij relaties weer open te staan voor anderen en anders zijn. Of misschien wel juist jezelf zijn, want je werk bepaalt niet wie je bent, maar je passie doet dat wel.
Mijn grote vraag in deze is of dit allemaal klopt, wat de minimalisten stellen. In Spanje praat men nauwelijks over werk, maar is men daar echt gelukkiger? Landen als Nederland en Denemarken staan juist hoog op de lijst van landen waar men gelukkiger is. Hier ga ik nog eens verder over nadenken. Bijvoorbeeld over het thema van werk bij conversaties. Wanneer men wel over werk praat en niet direct over passies, of dat men over werk praat en er achter komt dat dit nu niet de passie is van wat jou of je gesprekspartner bezig houdt. Dat zou natuurlijk wel een probleem zijn. Heeft Nederland een cultuurprobleem wat dat aangaat? Dat men wel veel over werk praat, maar diep van binnen daar niet echt gelukkig mee is. Maar iedereen doet het. Een beetje zoals de openingszin van het boek, keeping up with the Joneses?
...
--
* - 2015/04/soort-zoekt-soort-nogsteeds
-- 21 aug
De uitspraak van Jeff Bezos, "work-life-harmony" (ipv work-life-balance) past bij deze visie, dat je bent wat je werkt. Harmonie is een minder harde scheidslijn tov balans, die de scheiding strikter uitdrukt, waarmee Bezos het niet eens is.
--
21 maart 2019. Twee nieuwe boeken over een soortgelijk thema.
Digital minimalism, choosing a focused life in a noisy world, van Cal Newport, schrijft over het afstand nemen van Facebook en andere sociale en digitale media.
The More of Less, van Joshua Becker, bezingt ook een minimalistisch bestaan in deze drukke materialistische wereld.
Reacties