Lekker sportief, CR7
Op twitter zweeft de grap over Ronaldo en Messi door de spelonken, met als context dat de laatste altijd beter is dan de eerste, behalve nu dan als het gaat om belastingonduiking wint Ronaldo eindelijk van Messi. Volgens zeggen gaat het om 165 miljoen euro die hij via belastingparadijzen rondgesluist heeft om minder belasting te betalen.
Lekker sportief?
Dat zijn dus de idolen van onze tijd, je betaalt 100 euro voor een plaats in de arena van el classico (die dan deze zaterdag in een onnozol gelijkspel eindigt, 1-1), en je weet dat het geld dat CR7 verdient met zijn marketing nauwlijks de algemene economie helpt, maar vooral in zijn eigen zak verdwijnt.
Voorbeeldige sporters, of gewoon jochie die miljoenen verdienen per jaar maar verder mensen zoals jij en ik? Topsporters anno 2016.
Toch klinkt het niet erg sportief. "Wij" die hard voor ons geld moeten werken en "zo eerlijk mogelijk" belasting betalen, en dan die topsporters die via exclusieve adviseurs zo veel mogelijk belasting weten te ontduiken.
Belasting. Druk. In de wielersport is doping het middel geweest om tot het maximale te rivaliseren. De druk wordt steeds groter.
Maar. Zouden wij niet hetzelfde doen als we de kans kregen en in die positie zaten? Is de ontduiking op hun niveau te vergelijken met onze kleinschalige zwartwerkklussen?
Onlangs - toen ik naar een min of meer populair televisieprogramma keek - zei iemand me, die Arturo schijnt een verschrikkelijk asociaal figuur te zijn. In het programma is hij een ster, aimable, populair, gezellig, altijd een leuk woord gereed, ... maar buiten de camera's om is gedraagt hij zich walgelijk. Hij draait dan om als een blad en geeft je geen blik waardig.
Wat wij op het scherm zien, live, is natuurlijk grotendeels entertainment. Dat het leven daarbuiten heel anders loopt weten we onbewust misschien wel, of misschien ook niet. Want je ziet het echte leven van de sterren enkel voor de buis.
Misschien is er ook niet zo veel verschil. Een topscorer is meestal geen echte gentlemam. Zoals Suarez wiens honsdolle optreden net zo eenvoudig weer vergeten wordt als hij een nieuwe wedstrijd speelt. Competitie brengt een andere ethiek met zich mee dan cooperatie. Op het veld en het heetst van de strijd zal niemand zijn hoed afnemen en zeggen: "schiet jij deze bal er maar in, ik neem de volgende wel."
Geld verdienen, veel geldverdienen is vaak een afgeleide / bijproduct van een zeer competitieve instelling. Dat is niet altijd sportief.
Voor het merk CR7 maakt het niet uit, een beetje meer of minder belastingfraude... Dat merk blijft zijn waarde behouden. zo snel verandert de wereld niet.
Bij de in dit geval Spaanse belastingdienst gaan ze ook volgens het competitieve model werken. Daar hopen ze nog meer grote vissen te vangen. Cultuur verspreid zich als een virus, "jullie competitief, wij ook!"
De cultuurmechanismes die opvallen zijn:
1. Het milieu waarin je je begeeft bepaalt in hoeverre je een eigen koers kan varen tegenover de weerstand die je kan bieden tegen "slechte" invloeden. In het milieu van de Ronaldo's vliegen de accountants en adviseurs als aasgieren om je heen om je het beste advies van de wereld te bieden. Dat advies - "ik weet een manier hoe je minder belasting kan betalen en netto meer overhoudt" - is ook bedoeld om een service-fee aan de grootverdiener af te troggelen. Zij die in een ander milieu bewegen ondervinden dergelijke invloeden niet. Bij de gewone man valt namelijk niet zoveel te halen.
2. De stijl van werken in het ene gebied - sportcompetitie - sijpelt door naar het andere gebied - finance - en daar werken soortgelijke regels: hoe meer je kan verdienen hoe beter en dus een maximalisatie van opbrengsten, als een topsporter tegenover de zwakkere partijen zoals de overheid (belastingdienst) waar deze laatste meestal verliest. Totdat deze zich ook op het niveau van de topsporters gaan begeven met een zelfde soort stijl: hard tegen hard.
3. Op persoonlijk vlak zou je misschien nog kunnen zeggen dat Ronaldo hoorde van Messi's belastingsfraude en als aartsrivaal heeft geprobeerd om hem dan maar daar af te troeven. Misschien wat ver gezocht.
--
https://www.nrc.nl/nieuws/2016/12/03/kijken-zo-sluizen-ronaldo-en-mourinho-hun-miljoenen-weg-a1534910
Lekker sportief?
Dat zijn dus de idolen van onze tijd, je betaalt 100 euro voor een plaats in de arena van el classico (die dan deze zaterdag in een onnozol gelijkspel eindigt, 1-1), en je weet dat het geld dat CR7 verdient met zijn marketing nauwlijks de algemene economie helpt, maar vooral in zijn eigen zak verdwijnt.
Voorbeeldige sporters, of gewoon jochie die miljoenen verdienen per jaar maar verder mensen zoals jij en ik? Topsporters anno 2016.
Toch klinkt het niet erg sportief. "Wij" die hard voor ons geld moeten werken en "zo eerlijk mogelijk" belasting betalen, en dan die topsporters die via exclusieve adviseurs zo veel mogelijk belasting weten te ontduiken.
Belasting. Druk. In de wielersport is doping het middel geweest om tot het maximale te rivaliseren. De druk wordt steeds groter.
Maar. Zouden wij niet hetzelfde doen als we de kans kregen en in die positie zaten? Is de ontduiking op hun niveau te vergelijken met onze kleinschalige zwartwerkklussen?
Onlangs - toen ik naar een min of meer populair televisieprogramma keek - zei iemand me, die Arturo schijnt een verschrikkelijk asociaal figuur te zijn. In het programma is hij een ster, aimable, populair, gezellig, altijd een leuk woord gereed, ... maar buiten de camera's om is gedraagt hij zich walgelijk. Hij draait dan om als een blad en geeft je geen blik waardig.
Wat wij op het scherm zien, live, is natuurlijk grotendeels entertainment. Dat het leven daarbuiten heel anders loopt weten we onbewust misschien wel, of misschien ook niet. Want je ziet het echte leven van de sterren enkel voor de buis.
Misschien is er ook niet zo veel verschil. Een topscorer is meestal geen echte gentlemam. Zoals Suarez wiens honsdolle optreden net zo eenvoudig weer vergeten wordt als hij een nieuwe wedstrijd speelt. Competitie brengt een andere ethiek met zich mee dan cooperatie. Op het veld en het heetst van de strijd zal niemand zijn hoed afnemen en zeggen: "schiet jij deze bal er maar in, ik neem de volgende wel."
Geld verdienen, veel geldverdienen is vaak een afgeleide / bijproduct van een zeer competitieve instelling. Dat is niet altijd sportief.
Voor het merk CR7 maakt het niet uit, een beetje meer of minder belastingfraude... Dat merk blijft zijn waarde behouden. zo snel verandert de wereld niet.
Bij de in dit geval Spaanse belastingdienst gaan ze ook volgens het competitieve model werken. Daar hopen ze nog meer grote vissen te vangen. Cultuur verspreid zich als een virus, "jullie competitief, wij ook!"
De cultuurmechanismes die opvallen zijn:
1. Het milieu waarin je je begeeft bepaalt in hoeverre je een eigen koers kan varen tegenover de weerstand die je kan bieden tegen "slechte" invloeden. In het milieu van de Ronaldo's vliegen de accountants en adviseurs als aasgieren om je heen om je het beste advies van de wereld te bieden. Dat advies - "ik weet een manier hoe je minder belasting kan betalen en netto meer overhoudt" - is ook bedoeld om een service-fee aan de grootverdiener af te troggelen. Zij die in een ander milieu bewegen ondervinden dergelijke invloeden niet. Bij de gewone man valt namelijk niet zoveel te halen.
2. De stijl van werken in het ene gebied - sportcompetitie - sijpelt door naar het andere gebied - finance - en daar werken soortgelijke regels: hoe meer je kan verdienen hoe beter en dus een maximalisatie van opbrengsten, als een topsporter tegenover de zwakkere partijen zoals de overheid (belastingdienst) waar deze laatste meestal verliest. Totdat deze zich ook op het niveau van de topsporters gaan begeven met een zelfde soort stijl: hard tegen hard.
3. Op persoonlijk vlak zou je misschien nog kunnen zeggen dat Ronaldo hoorde van Messi's belastingsfraude en als aartsrivaal heeft geprobeerd om hem dan maar daar af te troeven. Misschien wat ver gezocht.
--
https://www.nrc.nl/nieuws/2016/12/03/kijken-zo-sluizen-ronaldo-en-mourinho-hun-miljoenen-weg-a1534910
Reacties