"Dividi-Dos" (en in vieren gedeeld)
Een beetje een anti-climax, die symbolisch (#27S) gekozen verkiezingen in Catalunya. Het resultaat is maar op één manier uit te leggen; "empate" of gelijkspel tussen "independistas" en tegenstanders van een onafhankelijkheid. Diegenen die dit resultaat willen nuanceren; qua stemmen (ca. 53%) hebben de tegenstanders gewonnen, qua aantal zetels hebben de onafhankelijkheidstemmers gewonnen (ca 62 +10 zetels van de 135. Die tien zetels vertegenwoordigd door CUP die ook nog eens TEGEN de huidige president van de Generalitat stemmen; dus ook die 72 vd 135 is geen homogene groep).
Wat verandert er dus, of wat is er qua cultuur aan het veranderen daar in het noorden van Spanje?
-- enige tijd geleden...
Er bestaat sinds niet al te lang geleden een hashtag #Guerracivilisme (GC). Wie deze term heeft geïntroduceerd is me niet bekend, maar het is een begrip dat de cultuur van Spanje in één pennenstreek typeert. Een leider van een politieke partij Ciudadanos - het neutrale "Burgerpartij" - gebruikte deze term. En de hele opkomst van een politieke partij Podemos die in Spanje net zo revolutionair lijkt als haar Griekse "voorbeeld" is een product van het eeuwige Spaanse conflict, namelijk dat van het fanatieke rivaliteits denken en doen. Dat de Guerra civil in Spanje een legaat heeft nagelaten is te zien aan de dualiteit in de politiek. Tot op heden was het of rood of blauw waar je op kon stemmen, of links of rechts of PSOE of PP. ... Maar zoals de Ciudadanos-leider in de krant wordt geciteerd, "zijn de mensen het zat van het guerracivilisme."
--
Ciudadanos heet in Catalunya Ciudadans (C's) en is tegen de onafhankelijkheid, het is blijkens de verkiezingen de tweede grootste partij van de Comunidad. Maar ze heeft het qua dit fenomeen fout. Guerracivilisme blijft.
En dus om het kort te houden - want die verkiezingen en die politieke farce in Catalunya krijgt al teveel aandacht - verandert er weinig. Huidig president Artur Más komt uit het corrupte kamp van zijn held Pujol die miljarden aan vermogen heeft opgebouwd tijdens zijn presidentschap van de Catalaanse Generalitat. Qua corruptie verandert er voorlopig niets maar ook niet aan de tweespalt die karakteristiek is voor Spanje. Tussen noord en zuid, tussen rechts en links, tussen voor en tegenstanders van onafhankelijkheid.
Alles blijft zoals het was. Iedereen vecht tegen iedereen.
-
Toch verandert er wel iets. Juist de politieke partij Ciutatans is een Catalaanse uitvinding en zij is nu de tweede grootste partij in Catalonië, maar groeit ook in de rest van Spanje (en heet daar Ciudadanos). Dus in de jaren dat de politiek in Catalunya een vermogen aan marketing heeft gespendeerd voor een onafhankelijkheidscampagne, groeit er een nevenproduct in het politieke klimaat. Een waar politiek export made in Catalunya.
--
9 November 2015, heeft het parlement in Catalunya met meerderheid van stemmen besloten het onafhankelijkheidsproject door te zetten. Illegaal, "maar laat Madrid ons maar stoppen..."
Inmiddels is ook het motief bekend het waarom van deze onafhankelijkheid. En dat heeft alles te maken met het institutionaliseren van corruptie. De Catalaanse politici zijn even, zo niet meer corrupt als hun Spaanse mede-politici. Een affaire als onze bouwfraude verbleekt bij de proporties (in onderzoek) van Catalunya.
Wat ze willen is een belastingparadijs kweken voor het onafhankelijk land, net zoals Andorra, waar nu al het geld van de illegale Catalaanse politieke maffia zit verborgen...
--
20 December 2015 zijn de Spaanse nationale verkiezingen. Het oude dualisme vervangen door vier partijenstelsel:
De officieuze uitslag laat een beeld zien waar (tov 2010 de vorige verkiezingen) 20% van de kiezers (volgens een vreemd kiesstelsel dat platteland grote gewicht geeft dan stedelijke stemmen) de vernieuwende partijen (Podemos en Ciudadanos) kiezen.
De traditionele partijen in het oude tweepartijenstelsel hebben nu nog maar 60% van de stemmen, terwijl dit in 2010 nog 85% was. Er verandert dus wel iets in Spanje, maar de verandering gaat geleidelijk (20% van de Spanjaarden dus kiest voor verandering).
-- 19 mei 2016
Juni 2016, nieuwe verkiezingen. Podemos schaart zich achter oude revolutionairen, of zoals the economist het verwoordt: de nieuwe revolutionairen kiezen partij voor de oude revolutionairen.
--
2 oktober 2016.
Het laatste event dat de politieke veranderingen in Spanje typeert is het aftreden van Pedro Sanchez, de voorzitter van de PSOE, de Spaanse PvdA. Hij kreeg binnen zijn partij steeds meer tegenstand, door twee ontwikkelingen:
- hij bleef continue NEE zeggen tegen een regering van PP met huidig leider Rajoy, dat zou bereikt kunnen worden wanneer de PSOE zich afzijdig zou houden (Abstencion)
- hij probeerde zelf zonder zijn partij te informeren een regering te vormen en dat heeft weerstand opgeleverd, oa. bij de Socialisten in Andalusië (met als voorzitter Susana Diaz)
De PSOE heeft nu geen leider en dat is typerend voor de crisis in Spanje, waar al twee keer verkiezingen zijn gehouden en er geen regering kan gevormd worden.
In de krant vandaag las ik een artikel met een nadere beschouwing over deze problematiek. Volgens de commentator, de de historie van de PSOE te wijten aan het feit dat er geen ideologie meer ontwikkeld wordt binnen de partij, maar dat de zittende leden bestuurders zijn in het politieke leven en die gekozen worden en in stand gehouden worden in een proces om baantjes te behouden. De binding met de werkelijkheid is binnen de partij volledig kwijt.
Dit alles komt natuurlijk nu - anno 2015, 2016 - naar boven omdat Spanje in een crisis verkeert. Er is een hoge werkeloosheid en de oude mechanismes van een baan vinden door enchufes raakt uitgewerkt en dat voelt vooral PSOE die concurrenten heeft gekregen met de komst van Podemos.
Oude leiders zoals Felipe Gonzalez zijn nog steeds actief in het politieke leven en dat is een ander veeg teken. Wat heeft Felipe Gonzalez nog te zoeken in een modern Spanje?
In de opiniestukken van vandaag (3 okt) staat de vraag waarom PSOE en dus Sanchez zo'n ongekende haat tegen de PP hebben? Het is wel Gonzalez die juist van dat gevoel afscheid wil nemen.
Wat verandert er dus, of wat is er qua cultuur aan het veranderen daar in het noorden van Spanje?
-- enige tijd geleden...
Er bestaat sinds niet al te lang geleden een hashtag #Guerracivilisme (GC). Wie deze term heeft geïntroduceerd is me niet bekend, maar het is een begrip dat de cultuur van Spanje in één pennenstreek typeert. Een leider van een politieke partij Ciudadanos - het neutrale "Burgerpartij" - gebruikte deze term. En de hele opkomst van een politieke partij Podemos die in Spanje net zo revolutionair lijkt als haar Griekse "voorbeeld" is een product van het eeuwige Spaanse conflict, namelijk dat van het fanatieke rivaliteits denken en doen. Dat de Guerra civil in Spanje een legaat heeft nagelaten is te zien aan de dualiteit in de politiek. Tot op heden was het of rood of blauw waar je op kon stemmen, of links of rechts of PSOE of PP. ... Maar zoals de Ciudadanos-leider in de krant wordt geciteerd, "zijn de mensen het zat van het guerracivilisme."
--
Ciudadanos heet in Catalunya Ciudadans (C's) en is tegen de onafhankelijkheid, het is blijkens de verkiezingen de tweede grootste partij van de Comunidad. Maar ze heeft het qua dit fenomeen fout. Guerracivilisme blijft.
En dus om het kort te houden - want die verkiezingen en die politieke farce in Catalunya krijgt al teveel aandacht - verandert er weinig. Huidig president Artur Más komt uit het corrupte kamp van zijn held Pujol die miljarden aan vermogen heeft opgebouwd tijdens zijn presidentschap van de Catalaanse Generalitat. Qua corruptie verandert er voorlopig niets maar ook niet aan de tweespalt die karakteristiek is voor Spanje. Tussen noord en zuid, tussen rechts en links, tussen voor en tegenstanders van onafhankelijkheid.
Alles blijft zoals het was. Iedereen vecht tegen iedereen.
-
Toch verandert er wel iets. Juist de politieke partij Ciutatans is een Catalaanse uitvinding en zij is nu de tweede grootste partij in Catalonië, maar groeit ook in de rest van Spanje (en heet daar Ciudadanos). Dus in de jaren dat de politiek in Catalunya een vermogen aan marketing heeft gespendeerd voor een onafhankelijkheidscampagne, groeit er een nevenproduct in het politieke klimaat. Een waar politiek export made in Catalunya.
--
9 November 2015, heeft het parlement in Catalunya met meerderheid van stemmen besloten het onafhankelijkheidsproject door te zetten. Illegaal, "maar laat Madrid ons maar stoppen..."
Inmiddels is ook het motief bekend het waarom van deze onafhankelijkheid. En dat heeft alles te maken met het institutionaliseren van corruptie. De Catalaanse politici zijn even, zo niet meer corrupt als hun Spaanse mede-politici. Een affaire als onze bouwfraude verbleekt bij de proporties (in onderzoek) van Catalunya.
Wat ze willen is een belastingparadijs kweken voor het onafhankelijk land, net zoals Andorra, waar nu al het geld van de illegale Catalaanse politieke maffia zit verborgen...
--
20 December 2015 zijn de Spaanse nationale verkiezingen. Het oude dualisme vervangen door vier partijenstelsel:
De officieuze uitslag laat een beeld zien waar (tov 2010 de vorige verkiezingen) 20% van de kiezers (volgens een vreemd kiesstelsel dat platteland grote gewicht geeft dan stedelijke stemmen) de vernieuwende partijen (Podemos en Ciudadanos) kiezen.De traditionele partijen in het oude tweepartijenstelsel hebben nu nog maar 60% van de stemmen, terwijl dit in 2010 nog 85% was. Er verandert dus wel iets in Spanje, maar de verandering gaat geleidelijk (20% van de Spanjaarden dus kiest voor verandering).
-- 19 mei 2016
Juni 2016, nieuwe verkiezingen. Podemos schaart zich achter oude revolutionairen, of zoals the economist het verwoordt: de nieuwe revolutionairen kiezen partij voor de oude revolutionairen.
2 oktober 2016.
Het laatste event dat de politieke veranderingen in Spanje typeert is het aftreden van Pedro Sanchez, de voorzitter van de PSOE, de Spaanse PvdA. Hij kreeg binnen zijn partij steeds meer tegenstand, door twee ontwikkelingen:
- hij bleef continue NEE zeggen tegen een regering van PP met huidig leider Rajoy, dat zou bereikt kunnen worden wanneer de PSOE zich afzijdig zou houden (Abstencion)
- hij probeerde zelf zonder zijn partij te informeren een regering te vormen en dat heeft weerstand opgeleverd, oa. bij de Socialisten in Andalusië (met als voorzitter Susana Diaz)
De PSOE heeft nu geen leider en dat is typerend voor de crisis in Spanje, waar al twee keer verkiezingen zijn gehouden en er geen regering kan gevormd worden.
In de krant vandaag las ik een artikel met een nadere beschouwing over deze problematiek. Volgens de commentator, de de historie van de PSOE te wijten aan het feit dat er geen ideologie meer ontwikkeld wordt binnen de partij, maar dat de zittende leden bestuurders zijn in het politieke leven en die gekozen worden en in stand gehouden worden in een proces om baantjes te behouden. De binding met de werkelijkheid is binnen de partij volledig kwijt.
Dit alles komt natuurlijk nu - anno 2015, 2016 - naar boven omdat Spanje in een crisis verkeert. Er is een hoge werkeloosheid en de oude mechanismes van een baan vinden door enchufes raakt uitgewerkt en dat voelt vooral PSOE die concurrenten heeft gekregen met de komst van Podemos.
Oude leiders zoals Felipe Gonzalez zijn nog steeds actief in het politieke leven en dat is een ander veeg teken. Wat heeft Felipe Gonzalez nog te zoeken in een modern Spanje?
 |
| "eens zal alles wat je hier ziet van jou zijn," Gonzalez tegen kroonprinses S Diaz |
In de opiniestukken van vandaag (3 okt) staat de vraag waarom PSOE en dus Sanchez zo'n ongekende haat tegen de PP hebben? Het is wel Gonzalez die juist van dat gevoel afscheid wil nemen.
Reacties