Ziekte, norm en uitzonderingen
Vele reacties op het internet over de "verschrikkelijke" term "zelfmoord" waar een beter alternatief zou zijn, beroving van eigen leven, oid. Dat geeft aan dat het fenomeen toch nog uitzonderlijk is. Als het gaat om cultuur dan is zelfdoding een van de acties die het meest ver afstaat van het groepsverband en het publieke domein. Zelfmoord hoort bij de meest individuele actie, bij de persoon die zich juist heeft afgezonderd van de groep en groepen. Hoe dichter hij bij de groep staat hoe groter de kans dat zelfdoding voorkomen kan worden.
Schrijvers, en in het algemeen kunstenaars zijn daarom alleen al een risicogroep voor zelfdoding.
Er zijn vele andere culturele aspecten bij zelfdoding, zoals het rituele fenomeen in de Japanse samenleving, waar "eer" een grote rol speelt.
Men gaat in de moderne tijd misschien wat meer naar de psycholoog, of psychiater maar de echte norm voor ziek zijn is lichamelijk. Alle veranderingen ten spijt en hoe progressief een cultuur zich kan ontwikkelen op het gebied van thema's zoals euthanasie, de norm voor ziek zijn wijzigt maar traag. Geestesziek is "niet echt ziek," het valt niet genoeg op, of wordt toch niet als bedriegend gezien. Ongetwijfeld klopt dit met de statistieken, dat het aantal overlijdensgevallen verbonden zijn met depressies, of andere psychische ziekten, zorgt ervoor dat en bij geestesziektes denkt "dat het wel goed komt."
Bij lichamelijke ziektes, en vooral bij de meest bekende in onze tijd zoals kanker is die relatie tussen ziek zijn en overlijden wel groot. Voor iemand die kanker heeft schrikt men terug omdat die ziekte 1-op-1 geassocieerd wordt met de dood.
Bij depressies niet. Daar is de norm "dat het wel goed komt," of "wel mee valt." Daarom viel het niemand echt op.
Impliciet vraagt de levensbeëindiging van de schrijver aandacht voor het fenomeen psychische ziekte in het algemeen en depressies in het bijzonder.
Dat heeft alles met cultuur te maken. Het individu in depressie zal zich afzonderen van de groep. Het is aan de persoon in die groep die de depressie opmerkt en zal zorgen dat de zieke als onderdeel van de groep blijft...
Uit eigen ervaring weet ik dat afzondering heel "normaal" is, omdat iemand met psychische problemen niet meer normaal functioneert. Psychiatrische centra staan ook altijd aan de rand van een bosomgeving, maar nooit midden in de stad.
--
Mooi verhaal over onbegrip en onvermogen bij zelfmoord uit iemands' omgeving; Wat bezielt iemand...
--
4 april 2016: overlijden blijkt opnieuw zelfmoord, trouw. Wim Brands over de zelfmoord van zijn vader: "... een wilsdaad, waar ik het helemaal niet mee eens was..." (Interview Ikon)
Schrijvers, en in het algemeen kunstenaars zijn daarom alleen al een risicogroep voor zelfdoding.
Er zijn vele andere culturele aspecten bij zelfdoding, zoals het rituele fenomeen in de Japanse samenleving, waar "eer" een grote rol speelt.
Men gaat in de moderne tijd misschien wat meer naar de psycholoog, of psychiater maar de echte norm voor ziek zijn is lichamelijk. Alle veranderingen ten spijt en hoe progressief een cultuur zich kan ontwikkelen op het gebied van thema's zoals euthanasie, de norm voor ziek zijn wijzigt maar traag. Geestesziek is "niet echt ziek," het valt niet genoeg op, of wordt toch niet als bedriegend gezien. Ongetwijfeld klopt dit met de statistieken, dat het aantal overlijdensgevallen verbonden zijn met depressies, of andere psychische ziekten, zorgt ervoor dat en bij geestesziektes denkt "dat het wel goed komt."
Bij lichamelijke ziektes, en vooral bij de meest bekende in onze tijd zoals kanker is die relatie tussen ziek zijn en overlijden wel groot. Voor iemand die kanker heeft schrikt men terug omdat die ziekte 1-op-1 geassocieerd wordt met de dood.
Bij depressies niet. Daar is de norm "dat het wel goed komt," of "wel mee valt." Daarom viel het niemand echt op.
Impliciet vraagt de levensbeëindiging van de schrijver aandacht voor het fenomeen psychische ziekte in het algemeen en depressies in het bijzonder.
Dat heeft alles met cultuur te maken. Het individu in depressie zal zich afzonderen van de groep. Het is aan de persoon in die groep die de depressie opmerkt en zal zorgen dat de zieke als onderdeel van de groep blijft...
Uit eigen ervaring weet ik dat afzondering heel "normaal" is, omdat iemand met psychische problemen niet meer normaal functioneert. Psychiatrische centra staan ook altijd aan de rand van een bosomgeving, maar nooit midden in de stad.
--
Mooi verhaal over onbegrip en onvermogen bij zelfmoord uit iemands' omgeving; Wat bezielt iemand...
--
4 april 2016: overlijden blijkt opnieuw zelfmoord, trouw. Wim Brands over de zelfmoord van zijn vader: "... een wilsdaad, waar ik het helemaal niet mee eens was..." (Interview Ikon)
Reacties