Een Ketel 1 verhaal
Door een fles Ketel 1, werd ik op een proustiaanse manier naar mijn jeugd verplaatst. Ik zag de fles,
Schiedam, Nolet en mijn leven stond even stil. Ik heb aardig wat van de wereld gezien, maar ik heb in feite het grootste gedeelte van mijn leven in Schiedam gewoond. Het eerste wat me te binnen schoot was de familie Dirkzwager, zij woonden op de stadhouderslaan, vlak bij het Noletziekenhuis. Ik had me toen nooit afgevraagd waarom een streekziekenhuis de naam Nolet droeg en wist zelf niet dat Nolet een familienaam was. Een bekende familienaam. In Schiedam. En was die ene Nolet familie van die andere Nolet? Over Dirkzwager las ik later op het internet dat ze naar Brabant waren verhuist omdat de gemeente Schiedam ze geen ruimte meer aanbood. Hun jongste zoon kende ik. Er was iets met die familie (op een andere manier dat er met ons iets was). Meer wist ik toen niet.
Ik was aanwezig op de borrel bij alex in Spanje - op een zonnig straatterras in Marbella, vlak voor hun kantoor - en Taco de accountmanager kwam opeens naar me toe met de bewuste fles Ketel 1 "Die heb jij gewonnen," waren zijn woorden meen ik. Ik had die middag inderdaad een prijsvraag ingevuld, en vroeg me terstond af of het toeval was dat ik gewonnen had. Een multiple-choice vraag, vijfentwintig procent kans, een aantal deelnemers... Het zou zo maar kunnen.
Kort geleden had een kennis van ons hier een prijs gewonnen in de nationale loterij. 15.000 Euro. Loterijen vormen hier de manier om de crisis te vergeten, hopend op het winnende lot en wanneer het zo dichtbij komt zoals deze keer, dan geeft je dat toch te denken. Blijkbaar kan het dus zomaar. 15 mille, maar misschien ook een miljoen. Of tien.
Maar in het Nederland dat ik kende speelde de loterij lang niet zo'n grote rol. Beleggen wel en niet geheel toevallig was ik op bezoek bij alex. Daar kom ik niet vaak. Het "beleggerscentrum" doet me een beetje aan Dudok in Rotterdam denken, door de kranten en tijdschriften. En de massief houten tafel die je ziet bij binnenkomst. Ik luister graag naar verhalen van medelanders en gisteren bij de borrel moest ik aan de hand van een zo'n verhaal denken aan "Het Diner," de roman van Herman Koch waarin tijdens het voorgerecht de geschiedenis uitwijkt naar de familie Lohman in Frankrijk. Opeens gaat het over cultuur, over Nederlanders in Frankrijk, in de Dordogne en ik vraag me af hoe typisch die situatie is, en hoe deze groep Nederlanders verschilt van die in Parijs, of van de Nederlanders in Zuid Frankrijk of zelfs die in Spanje? En In Spanje heb ook weer vele subculturen, waar de Hollanders in Marbella er ook weer een van is.
Op weg naar huis moest ik opnieuw denken aan dat ene verhaal en dat mijn gevoel op een bepaald moment "die Spanjaarden" leken te verdedigen. Ik was echt verdwaald. Mijn probleem is dat ik nergens meer bijhoor, er is geen groep die lijkt op wat ik hier doe. Ja er zijn die business lunches, de referrar-business, maar daar houd ik niet van. Alex zit in de buurt.
Eerder in de week werd ik gebeld door een medewerker van de Today's Groep. Die dachten, "een Nederlander in Spanje," laten we die eens bellen. En ze hadden inderdaad een aardig aanbod. Er viel me wel iets op aan de jongen aan de andere kant van de lijn.
Soms denk ik dat ik nu andere keuzes moet maken dan dat ik vroeger maakte. Overstappen naar de Todays groep? Een extra rekening openen, ervaren hoe het is bij een "andere club"? Ik weet het nog niet.
Eerst maar eens kijken wat ik met die fles doe. Een schot in de roos, dat wel.
Ik was aanwezig op de borrel bij alex in Spanje - op een zonnig straatterras in Marbella, vlak voor hun kantoor - en Taco de accountmanager kwam opeens naar me toe met de bewuste fles Ketel 1 "Die heb jij gewonnen," waren zijn woorden meen ik. Ik had die middag inderdaad een prijsvraag ingevuld, en vroeg me terstond af of het toeval was dat ik gewonnen had. Een multiple-choice vraag, vijfentwintig procent kans, een aantal deelnemers... Het zou zo maar kunnen.
Kort geleden had een kennis van ons hier een prijs gewonnen in de nationale loterij. 15.000 Euro. Loterijen vormen hier de manier om de crisis te vergeten, hopend op het winnende lot en wanneer het zo dichtbij komt zoals deze keer, dan geeft je dat toch te denken. Blijkbaar kan het dus zomaar. 15 mille, maar misschien ook een miljoen. Of tien.
Maar in het Nederland dat ik kende speelde de loterij lang niet zo'n grote rol. Beleggen wel en niet geheel toevallig was ik op bezoek bij alex. Daar kom ik niet vaak. Het "beleggerscentrum" doet me een beetje aan Dudok in Rotterdam denken, door de kranten en tijdschriften. En de massief houten tafel die je ziet bij binnenkomst. Ik luister graag naar verhalen van medelanders en gisteren bij de borrel moest ik aan de hand van een zo'n verhaal denken aan "Het Diner," de roman van Herman Koch waarin tijdens het voorgerecht de geschiedenis uitwijkt naar de familie Lohman in Frankrijk. Opeens gaat het over cultuur, over Nederlanders in Frankrijk, in de Dordogne en ik vraag me af hoe typisch die situatie is, en hoe deze groep Nederlanders verschilt van die in Parijs, of van de Nederlanders in Zuid Frankrijk of zelfs die in Spanje? En In Spanje heb ook weer vele subculturen, waar de Hollanders in Marbella er ook weer een van is.Op weg naar huis moest ik opnieuw denken aan dat ene verhaal en dat mijn gevoel op een bepaald moment "die Spanjaarden" leken te verdedigen. Ik was echt verdwaald. Mijn probleem is dat ik nergens meer bijhoor, er is geen groep die lijkt op wat ik hier doe. Ja er zijn die business lunches, de referrar-business, maar daar houd ik niet van. Alex zit in de buurt.
Eerder in de week werd ik gebeld door een medewerker van de Today's Groep. Die dachten, "een Nederlander in Spanje," laten we die eens bellen. En ze hadden inderdaad een aardig aanbod. Er viel me wel iets op aan de jongen aan de andere kant van de lijn.
Soms denk ik dat ik nu andere keuzes moet maken dan dat ik vroeger maakte. Overstappen naar de Todays groep? Een extra rekening openen, ervaren hoe het is bij een "andere club"? Ik weet het nog niet.
Eerst maar eens kijken wat ik met die fles doe. Een schot in de roos, dat wel.
Reacties