Vreemde vogel

Het was te warm om te hardlopen en te druk voor het strand. Ik nam de normale route door de duinen en stopte bij een bord dat me waarschuwde voor jagers. Ik nam het risico en kwam bij een ongerept stuk natuur aan. Het deed me denken aan het verwoestende vuur bij Valencia. Hoeveel hectare was daar nu weer verdwenen, door menselijke fouten. Net als bij Fukushima. Hier stonden nog bomen, net voldoende om het een echt bos te doen lijken. Alleen op grote afstand ver beneden was het gezoem van de snelweg te horen.

De omgeving en het moment vroegen om meditatie. Geen professionele Zen-zitting, maar een huiselijk moment van stilte in de natuur. Rust.

Niet lang na mijn intrede tot het gebied kreeg ik al bezoek. Ik zag het beestje eerst niet, want hoe verder hoe minder scherp ik nog zie. het leek me geen speciale vogel, maar de scherpe ronde snavel herkende ik niet. Zijn bek leek wel een spijker. Los hiervan was hij me op komen zoeken, zoveel was wel duidelijk. Hij staarde naar me en ik keek onbewogen terug.

Het duurde niet lang voordat de vreemde vogel vroeg wat ik hier kwam doen.

- Ik zoek rust. Als ik ga hardlopen schakel ik mijn gedachten uit, nu wil ik nadenken.

Dat klinkt diepzinnig. Wij zijn hier ook voor de rust. Veel ruimte is ons niet meer gegund

- Dat blijkt wel, steeds vaker verdwijnt er bosgebied. Nu weer in Valencia.

Inderdaad tragisch. Maar wanneer er dan nog een stukje natuur is krijgen we toeristen op bezoek

- Ik ben geen toerist.

Voor ons wel. Jullie zijn allemaal hetzelfde. Twee benen, twee armen, een lichaam en een hoofd. Geen wonder dat jullie klagen over een tekort aan diversiteit.

- Wil je dat ik ga?

Heeft geen haast. Ik neem aan dat je straks weer naar huis gaat. Die witte gebouwtjes, rode daken. Knap project wie dat verzonnen heeft, hier midden in de duinen.

- Verdient zeker geen schoonheidsprijs, maar er is nog voldoende natuur over.

Wat overblijft zijn kunstmatige tuintjes. Maar die worden tegenwoordig duurzaam onderhouden. Het is beter dan niets.

- Ach we doen ons best, wilde ik nog zeggen. Ik voelde me opeens in een hoek geduwd door een eenvoudige vogel stond ik mijn eigen soort te verdedigen. Het moest niet gekker worden. 

Op de weg terug vond ik een glasscherf. Het glas fungeert als een vergrootglas en met de zon kan dit leiden tot een brandpunt. Ik liet het glas liggen. Als ik het hier weghaal, ligt er verder nog voldoende voor tien bosbranden. Als het gebeurt, gebeurt het. Het is helaas niet anders.