La La Land
La La Land als film zou je een bestseller kunnen noemen in vergelijking met een boek. De film is knap geconstrueerd en dat is te zien aan het begin: de openingsscène laat een file zien. Eenvoudiger kan het niet, en meer symbolisch waarschijnlijk ook niet, want wat valt nu van een file te denken in een film? Dat zie je bijna nooit, maar deze file is functioneel en komt bij het einde van de film terug. De twee hoofdrolspelers zitten in deze verkeersopstopping en ook hier is de constructie doelgericht: een man en een vrouw staan achter elkaar, hij toetert want hij heeft haast en rijdt haar voorbij, nadat ze elkaar even boos aankijken. Je weet dan (achteraf) dat hij later in de film een keer ingehaald gaat worden door deze vrouw. De eerste zullen de laatsten zijn? De file als metafoor voor de gewone man, en dat je een shortcut of andere weg moet vinden om de massa te ontlopen.
Of gender nu zo'n grote rol speelt, dat weet ik niet. Het is maar een eenvoudige film, met toch alle ambities om Oscars binnen te slepen. Daar is hij op gebouwd, voor gemaakt.
Ook de enscenering past bij de functie van de film, een jaren zestig beeld, dat ons heimelijk doet denken aan de grote sterren. En de twee protagonisten willen zelf ook stralen. Hij
heeft de ambitie om een jazzcafé te openen, zij wil - net zoals velen in de file van het echte leven- een echte filmster worden. Zijn pad naar succes ligt echter niet voor de hand en in een café ontslaat zijn baas hem als pianist omdat hij zich niet aan de regels houdt. Juist op dat moment wanneer hij woedend de locatie wil verlaten komen ze elkaar opnieuw tegen.
Als snel groeien deze twee aspirant sterren naar elkaar toe en vormen een paar. Een relatie. Twee ego's in Hollywood, gaat dat samen? Wanneer hij haar hoort praten met haar moeder via de telefoon, over het feit dat hij nog geen werk heeft en geen geld, maar wel de ambitie om een eigen onderneming te beginnen zie je de jazz-pianist twijfelen. Hij komt later een oude vriend tegen die succesvol is geworden en die toevallig een pianist zoekt. Een aanbod dat hij via een omweg accepteert. Zij komt hem voor zijn eerste concert opzoeken en merkt dan dat hij een eenvoudige pop-pianist is in een even gelijke muziekband. Totaal niet de jazz-muziek waarvan hij droomde. Zijn carrière lijkt een heel andere weg op te gaan.
Zij lijkt niet veel meer geluk te hebben, wanneer ze na een eindeloze weg van audities afgewezen wordt en dan maar op eigen kracht een one-man-show start, waar ze fors voor moet lenen. Haar inzet is hoog, ze neemt veel meer risico dan hij maar bij de opening verschijnt er nauwelijks publiek.
De relatie houdt geen stand, de laatste zet is wanneer zij gedesillusioneerd van haar performance terugkeert en hij niet is komen opdagen. Maar eenmaal apart, wordt hij gebeld door een filmmaker die op zoek is naar zijn "vrouw." Hij komt haar de boodschap persoonlijk brengen wanneer ze al bij haar ouders ingetrokken is, en ze mag opnieuw auditie doen en dit keer heeft ze wel succes. Vijf jaar later is ze actrice van naam.
Hij heeft dan zijn eigen jazz-club eindelijk, maar zo laat het beeld zien, ze zijn niet bij elkaar gebleven. Om het allerlaatste moment namelijk staat zij met haar nieuwe partner opnieuw in de file en ze besluiten om een shortcut te nemen. "Zullen we gewoon iets gaan drinken en niet naar het feest gaan?" Deze afslag en deze wending zorgt dat zij de jazz-muzikant opnieuw ontmoet en merkt hoe zijn leven gelopen is.
Wederom dus de file. Dit keer met de mogelijkheid om de file te ontlopen, maar het idee is hetzelfde: je moet je eigen weg kiezen in het leven, en daarop inzetten. Zij doet dat linea recta, ze gaat direct op haar doel af. Hij komt er ook maar dan via een omweg.
Dat je deze film kan vergelijken met een bestseller komt omdat het thema een groot publiek aanspreekt en dat de vorm - de file, de de weg naar een doel, je droom achterna jagen, daar goed bij past. Kortom een hele eenvoudige structuur die een groot effect geeft. Of deze film het aantal Oscars waard was weet ik niet. Maar in vergelijking met een bestseller verbaast het me niet.
De paradox van een bestseller is dat het massaal aftrek vindt en tegelijkertijd ook een zekere teleurstelling geeft. Het is maar een bestseller, moet je dan denken. Een eenvoudig verhaal met een duidelijk doel. En belangrijker, met een waarheid tot de deur van de bioscoop...
--
2018/02/de-bestseller-paradox
Of gender nu zo'n grote rol speelt, dat weet ik niet. Het is maar een eenvoudige film, met toch alle ambities om Oscars binnen te slepen. Daar is hij op gebouwd, voor gemaakt.
Ook de enscenering past bij de functie van de film, een jaren zestig beeld, dat ons heimelijk doet denken aan de grote sterren. En de twee protagonisten willen zelf ook stralen. Hij
Als snel groeien deze twee aspirant sterren naar elkaar toe en vormen een paar. Een relatie. Twee ego's in Hollywood, gaat dat samen? Wanneer hij haar hoort praten met haar moeder via de telefoon, over het feit dat hij nog geen werk heeft en geen geld, maar wel de ambitie om een eigen onderneming te beginnen zie je de jazz-pianist twijfelen. Hij komt later een oude vriend tegen die succesvol is geworden en die toevallig een pianist zoekt. Een aanbod dat hij via een omweg accepteert. Zij komt hem voor zijn eerste concert opzoeken en merkt dan dat hij een eenvoudige pop-pianist is in een even gelijke muziekband. Totaal niet de jazz-muziek waarvan hij droomde. Zijn carrière lijkt een heel andere weg op te gaan.
Zij lijkt niet veel meer geluk te hebben, wanneer ze na een eindeloze weg van audities afgewezen wordt en dan maar op eigen kracht een one-man-show start, waar ze fors voor moet lenen. Haar inzet is hoog, ze neemt veel meer risico dan hij maar bij de opening verschijnt er nauwelijks publiek.
De relatie houdt geen stand, de laatste zet is wanneer zij gedesillusioneerd van haar performance terugkeert en hij niet is komen opdagen. Maar eenmaal apart, wordt hij gebeld door een filmmaker die op zoek is naar zijn "vrouw." Hij komt haar de boodschap persoonlijk brengen wanneer ze al bij haar ouders ingetrokken is, en ze mag opnieuw auditie doen en dit keer heeft ze wel succes. Vijf jaar later is ze actrice van naam.
Hij heeft dan zijn eigen jazz-club eindelijk, maar zo laat het beeld zien, ze zijn niet bij elkaar gebleven. Om het allerlaatste moment namelijk staat zij met haar nieuwe partner opnieuw in de file en ze besluiten om een shortcut te nemen. "Zullen we gewoon iets gaan drinken en niet naar het feest gaan?" Deze afslag en deze wending zorgt dat zij de jazz-muzikant opnieuw ontmoet en merkt hoe zijn leven gelopen is.
Wederom dus de file. Dit keer met de mogelijkheid om de file te ontlopen, maar het idee is hetzelfde: je moet je eigen weg kiezen in het leven, en daarop inzetten. Zij doet dat linea recta, ze gaat direct op haar doel af. Hij komt er ook maar dan via een omweg.
Dat je deze film kan vergelijken met een bestseller komt omdat het thema een groot publiek aanspreekt en dat de vorm - de file, de de weg naar een doel, je droom achterna jagen, daar goed bij past. Kortom een hele eenvoudige structuur die een groot effect geeft. Of deze film het aantal Oscars waard was weet ik niet. Maar in vergelijking met een bestseller verbaast het me niet.
De paradox van een bestseller is dat het massaal aftrek vindt en tegelijkertijd ook een zekere teleurstelling geeft. Het is maar een bestseller, moet je dan denken. Een eenvoudig verhaal met een duidelijk doel. En belangrijker, met een waarheid tot de deur van de bioscoop...
--
2018/02/de-bestseller-paradox
Reacties