Ronaldo in Lissabon
Christiano Ronaldo the biography is een boek van Guillem Balage, een sportjournalist die ook een biografie over het leven van Messi heeft geschreven (2013). Het boek begint misschien daarom wel met een anekdote waarin Ronaldo Messi zou hebben beledigd. De anekdote wordt in detail uitgepluisd maar het blijft vaag wat de echte intentie van Ronaldo is (geweest).
Wat wel duidelijk wordt uit het boek is dat hij slecht tegen zijn verlies kon (en kan). De biografie heeft een chronologisch karakter, en bijzonder vond ik de Lissabon-periode, de periode waar hij klaar gestoomd wordt voor de verkoop naar de eerste echte grote club (Manchester United).
De biografie begint - in het hoofdstuk Madeira - zoals velen met de beschrijving van zijn familieachtergrond waar de rol van zijn vader bijzonder is in het verhaal, deze geeft Ronaldo een soort anti-voorbeeld. Later in de Lissabon passage refereert de biograaf hieraan wanneer hij zegt dat Ronaldo niet drinkt, rookt noch drugs gebruikt, "hij zag aan zijn vader waar dat toe leidde," en wist ervan af te blijven.
Shaping Destiny - zo begint het Lissabon hoofdstuk met een studie van Erik Erikson, een bekende Duitse psychoanalist - bekend geworden is "omdat hij de frase identiteitscrisis heeft bedacht," maar ook door zijn theorie over ontwikkeling. Zo meent hij dat ontwikkelingskarakteristieken gebonden zijn aan bepaalde leeftijdsjaren. Van 5 tot 12 ontdekken kinderen dingen die hen interesseren en beginnen ze bepaalde talenten te identificeren. ook komt hier hun individualiteit naar boven. In de groep van dertien tot negentien staat de transitie naar volwassenheid centraal waarin vragen als - wie ben ik en wat kan ik rondzingen. "Kinderen ontwikkelen hun identiteit, maar hebben moeite om hun rol in de wereld te vinden." De wens tot erkenning en acceptatie is de voedingsbodem van persoonlijke ontwikkeling. De jong volwassen wordt bewust van hoe anderen hem ziet en vindt het fijn om ergens bij te horen dan wel als individu het naar zijn zin te hebben.
Ronaldo was op deze leeftijd al een sterspeler. Hij was een natuurlijke leider in zijn team en behield die rol in de tijd. Volgens Erikson begint de volwassenheidsfase dus met het zoeken naar een professie in een plaats in de volwassen wereld en wanneer dit gefrustreerd wordt kan een individu zich waardeloos of depressief gaan voelen.
Dit is dus de fase waarin de voetbalheld zich bevindt wanneer hij naar Lissabon gaat (ca. 12). Vanaf dat moment begint iemand zich te beseffen dat alles een prijs heeft en de financiele werkelijkheid deel van een identiteit begint te worden, vooral voor iemand die - zoals Ronaldo - armoede heeft meegemaakt.
"Voetbalfamilies wjiken af van normale gezinnen," omdat ze geneigd zijn om aandacht te geven aan dat ene talentvolle kind, waar alle zorg en aspiraties naar uit gaan. Dit wordt Ronaldo's zin bestemming, concludeert de biograaf vervolgens. "De Ronaldo's van deze wereld zijn bijzonder gefocust en alles (zoals school) dat niet bijdraagt aan het doel, leidt alleen maar af." Ronaldo probeert dus onder school uit te komen. "Zijn opleiding vindt hij op straat en in de kleedkamer." Maar juist die opleiding is de brug naar de normale wereld en bekrachtigt het een persoonlijkheid. het leert ons beter te denken, onze meningen te verdedigen en om meer over de wereld te leren. "Maar," zo vervolgt het, "meestal krijgen stervoetballers deze kans nieten blijven ze in hun eigen wereld opgesloten en ze als kinderen kunnen blijven spelen." Dat is erg makkelijk, voor iedereen, als ook voor de ouders van deze kinderen.
vervolgens beschrijft hij - of dit van de theorie van Erikson komt is niet duidelijk, drie soorten ouders, waar de ouders van Ronaldo passen in de categorie die hun kind niet overladen met regels maar juist vrijheid geven. "Zo waren Dolores en Dinis, ze prijsden hun zoon en kwamen niet te vaak met straf en eisen..."
Het nadeel van zo'n ontwikkeling als "streetwise" zonder ouderlijke controle is dat het kind bepaalde negatieve karaktereigenschappen ontwikkelt zoals egoïsme, intolerantie, arrogantie en misschien wel het meest schadelijke, onzekerheid. Als een jongen opgroeit in een omgeving zonder regels, zonder duidelijke rolmodellen en in de afwezigheid van een vader, dan kan dat alleen maar betekenen dat deze zich onzeker voelt op het pad naar volwassenheid. Is Ronaldo onzeker, vraagt hij vervolgens.
Denk maar na, waarom moet hij zijn lichaam perfect onderhouden? Iemand die zichzelf accepteert zal niet al die moeite doen.... wat ik (in hem) zie is een klein verdwaald kind.
Over egoïsme, later in het boek valt de zin van een trainer die ironisch zegt: we moeten hem even aan het idee laten ruiken dat de bal niet zijn eigendom is.
Het is een bijzondere passage (ook interessant als cultuurelement). Over een natuurtalent, en dat je dus niet zijn gedrag kan benchmarken met normale kinderen, want hij heeft geen normale jeugd gehad. Verderop lees je dat opeens zijn hart op hol slaat en dat hij geopereerd moet worden. Via een laser wordt er iets weggebrand (een zenuw denk ik dan).
Maar welke emotie is het die de jonge Ronaldo zoveel motiveert? Schaamte voor zijn jeugd in armoede, boosheid om het verlies van zijn vader, trots om zelf een vaderfiguur te willen spelen? Los van het gevoel van onbehagen of onzekerheid. Ronaldo is naast het talent altijd bewust dat hij hard "moet" werken. Keihard. Dat maakt hem bijzonder. Maar waar komt die dwang vandaan? Normale kinderen die volwassen worden en zoveel bereikt hebben zouden de teugels al lang een hebben laten vieren.
Dat doet me denken... In Nederland hebben wij inmiddels Max Verstappen. Ook in zijn volwassenheidsfase aanbeland, maar ook (nog) zo'n kind gebleven. Niet normaal.
--
2011/12/cristiano-ronaldo
Wat wel duidelijk wordt uit het boek is dat hij slecht tegen zijn verlies kon (en kan). De biografie heeft een chronologisch karakter, en bijzonder vond ik de Lissabon-periode, de periode waar hij klaar gestoomd wordt voor de verkoop naar de eerste echte grote club (Manchester United).
De biografie begint - in het hoofdstuk Madeira - zoals velen met de beschrijving van zijn familieachtergrond waar de rol van zijn vader bijzonder is in het verhaal, deze geeft Ronaldo een soort anti-voorbeeld. Later in de Lissabon passage refereert de biograaf hieraan wanneer hij zegt dat Ronaldo niet drinkt, rookt noch drugs gebruikt, "hij zag aan zijn vader waar dat toe leidde," en wist ervan af te blijven.
Shaping Destiny - zo begint het Lissabon hoofdstuk met een studie van Erik Erikson, een bekende Duitse psychoanalist - bekend geworden is "omdat hij de frase identiteitscrisis heeft bedacht," maar ook door zijn theorie over ontwikkeling. Zo meent hij dat ontwikkelingskarakteristieken gebonden zijn aan bepaalde leeftijdsjaren. Van 5 tot 12 ontdekken kinderen dingen die hen interesseren en beginnen ze bepaalde talenten te identificeren. ook komt hier hun individualiteit naar boven. In de groep van dertien tot negentien staat de transitie naar volwassenheid centraal waarin vragen als - wie ben ik en wat kan ik rondzingen. "Kinderen ontwikkelen hun identiteit, maar hebben moeite om hun rol in de wereld te vinden." De wens tot erkenning en acceptatie is de voedingsbodem van persoonlijke ontwikkeling. De jong volwassen wordt bewust van hoe anderen hem ziet en vindt het fijn om ergens bij te horen dan wel als individu het naar zijn zin te hebben.
Ronaldo was op deze leeftijd al een sterspeler. Hij was een natuurlijke leider in zijn team en behield die rol in de tijd. Volgens Erikson begint de volwassenheidsfase dus met het zoeken naar een professie in een plaats in de volwassen wereld en wanneer dit gefrustreerd wordt kan een individu zich waardeloos of depressief gaan voelen.
Dit is dus de fase waarin de voetbalheld zich bevindt wanneer hij naar Lissabon gaat (ca. 12). Vanaf dat moment begint iemand zich te beseffen dat alles een prijs heeft en de financiele werkelijkheid deel van een identiteit begint te worden, vooral voor iemand die - zoals Ronaldo - armoede heeft meegemaakt.
"Voetbalfamilies wjiken af van normale gezinnen," omdat ze geneigd zijn om aandacht te geven aan dat ene talentvolle kind, waar alle zorg en aspiraties naar uit gaan. Dit wordt Ronaldo's zin bestemming, concludeert de biograaf vervolgens. "De Ronaldo's van deze wereld zijn bijzonder gefocust en alles (zoals school) dat niet bijdraagt aan het doel, leidt alleen maar af." Ronaldo probeert dus onder school uit te komen. "Zijn opleiding vindt hij op straat en in de kleedkamer." Maar juist die opleiding is de brug naar de normale wereld en bekrachtigt het een persoonlijkheid. het leert ons beter te denken, onze meningen te verdedigen en om meer over de wereld te leren. "Maar," zo vervolgt het, "meestal krijgen stervoetballers deze kans nieten blijven ze in hun eigen wereld opgesloten en ze als kinderen kunnen blijven spelen." Dat is erg makkelijk, voor iedereen, als ook voor de ouders van deze kinderen.
vervolgens beschrijft hij - of dit van de theorie van Erikson komt is niet duidelijk, drie soorten ouders, waar de ouders van Ronaldo passen in de categorie die hun kind niet overladen met regels maar juist vrijheid geven. "Zo waren Dolores en Dinis, ze prijsden hun zoon en kwamen niet te vaak met straf en eisen..."
Het nadeel van zo'n ontwikkeling als "streetwise" zonder ouderlijke controle is dat het kind bepaalde negatieve karaktereigenschappen ontwikkelt zoals egoïsme, intolerantie, arrogantie en misschien wel het meest schadelijke, onzekerheid. Als een jongen opgroeit in een omgeving zonder regels, zonder duidelijke rolmodellen en in de afwezigheid van een vader, dan kan dat alleen maar betekenen dat deze zich onzeker voelt op het pad naar volwassenheid. Is Ronaldo onzeker, vraagt hij vervolgens.
Denk maar na, waarom moet hij zijn lichaam perfect onderhouden? Iemand die zichzelf accepteert zal niet al die moeite doen.... wat ik (in hem) zie is een klein verdwaald kind.Over egoïsme, later in het boek valt de zin van een trainer die ironisch zegt: we moeten hem even aan het idee laten ruiken dat de bal niet zijn eigendom is.
Het is een bijzondere passage (ook interessant als cultuurelement). Over een natuurtalent, en dat je dus niet zijn gedrag kan benchmarken met normale kinderen, want hij heeft geen normale jeugd gehad. Verderop lees je dat opeens zijn hart op hol slaat en dat hij geopereerd moet worden. Via een laser wordt er iets weggebrand (een zenuw denk ik dan).
Maar welke emotie is het die de jonge Ronaldo zoveel motiveert? Schaamte voor zijn jeugd in armoede, boosheid om het verlies van zijn vader, trots om zelf een vaderfiguur te willen spelen? Los van het gevoel van onbehagen of onzekerheid. Ronaldo is naast het talent altijd bewust dat hij hard "moet" werken. Keihard. Dat maakt hem bijzonder. Maar waar komt die dwang vandaan? Normale kinderen die volwassen worden en zoveel bereikt hebben zouden de teugels al lang een hebben laten vieren.
Dat doet me denken... In Nederland hebben wij inmiddels Max Verstappen. Ook in zijn volwassenheidsfase aanbeland, maar ook (nog) zo'n kind gebleven. Niet normaal.
--
2011/12/cristiano-ronaldo
Reacties