De coach en zijn (eigen) leven
Een van de zaken die ik zelf niet zou doen als coach is om mijn eigen leven uit te leggen. Laatst kwam ik iemand tegen en die vroeg me iets te vertellen "hoe ik het gedaan had." Ik zou daar in een coachingstraject nooit over beginnen.
Waarom niet?
Omdat ik de norm niet ben. Ik - en vele coaches - ben eerder de uitzondering dan de regel. Toch hebben mensen er behoefte aan. Ze willen in een coach een sterke persoonlijkheid zien, zoals een voetballer, schrijver of kunstenaar waar ze tegenop kunnen kijken.
Dat voetballers andere voetballers coachen lijkt me logisch, of dat traders traders coachen, maar binnen de wereld van organisatieprofessionals waar het normaal gesproken over gaat, is een een-op-een-voorbeeld haast onmogelijk te presenteren.
Het gaat om de ander.
Zo vertelde een coach op zijn site dat zijn vrouw een ernstige ziekte had. Overleefd. En hoe hij daar nu mee om moest gaan? Los dat je zulke persoonlijke details in de openbaarheid zet, wat ik zelf ook niet zou doen omdat privé en zakelijk toch beter gescheiden kan worden, leidt het voorbeeld alleen maar af.
Het is namelijk een vaste regel dat niemand kan inschatten wat jij hebt meegemaakt. Net als de coach dus ook niet volledig kan inschatten hoe het precies is waar de cliënt mee stoeit. Hij kan zich in ieder geval niet 100% inleven. Empathie kan veel, maar niet alles.
Een goeie coach kan echter wel goed luisteren. Daarvoor is het vertellen van je eigen verhaal niet belangrijk. Om goed te luisteren kan je jezelf beter helemaal wegcijferen. En al je ervaringen.
Die beginnende coaches zie je ook, hebben zelf weinig meegemaakt en starten dan als zelfstandig coach. Verhalen van anderen kunnen erg inspirerend werken. Niet zelden stopt zo'n persoon en treedt hij (weer) bij een bedrijf in dienst.
Of een ander veelvuldig voorbeeld is dat de coach in spe begint als werknemer, blogt over zijn nieuwe coachingsleven, maar ook nog werkt bij dat grotere bedrijf. Ook dat gaat vaak niet samen en het is dan ook een opmaat voor een volledig zelfstandig bestaan. De werkgever helpt de coach op weg.
Iedereen coacht wel iemand. Onschuldig. Als amateur.
Maar voor echte coaching is het waarschijnlijk wel nodig dat de coach een voorbeeld kan overleggen, in de zin van zijn eigen leven. Daarom is het vreemd dat er in Nederland ca. tienduizend coaches werkzaam zijn (bron onbekend).
Ik heb er over nagedacht om coach te worden, maar dat idee heb ik ook snel weer los gelaten. Ik zou te veel afgeleid worden als mensen tegen me praten. Je moet dan volledig je eigen leven opzij kunnen zetten, maar vooral ook niet denken aan jezelf. Dat zou ik teveel doen. Denken en al luisterend kom ik op ideeën voor mijn eigen leven. Want daar ontbreekt misschien nog wel het nodige aan. Niet qua coachings-vraag, maar gewoon dingen om te doen.
Voetballers zijn op een gegeven moment uitgespeeld. Dat maakt ze perfect voor de coachingsrol: als je zelf niet meer kan spelen, dan is die straat doodlopend, en dat geeft een kans om iets anders te doen. Bijvoorbeeld om anderen te helpen. Als coach.
--
12 maart 2019. Dit jaar kwam er een nieuw boek uit van life coach Mike Bayer, getiteld: Best Self, Be You, only better. Alleen die titel al is aanstekelijk om te lezen. Hij zet daarin uiteen hoe je vooruit komt door je toxische kant (your anti-self) te dumpen en je best self in de drivers' seat te zetten. Hij doet dit door beide zelven te modelleren a.d.h.v. specifieke kenmerken. Je Best Self is die verschijningsvorm van jezelf die je wilt promoten en doorzetten en sterker laten worden. Maar soms heb je dagen of momenten dat je anti-self boven komt en die saboteert je best self. Denk dan ook goed aan die punten van die tegenheld in je leven, maar hem concreet door de eigenschappen (impulsief, negatief, .) te verbeelden en dat beeld zoals misschien in mijn geval "Speedy Gonzalez" in een denkbeeldige doos te stoppen, deze te verkleinen en weg te stoppen in een verre spelonk.
Reacties