Het falen van Risico Management
The failure of Risk Management (Why it is broken and how to fix it) is een boek uit 2009, van Douglas W. Hubbard. Hij schreef het boek vlak voor de crisis in 2008 en nam toen deze uitbrak een jaar extra tijd om e.e.a. te actualiseren. Het boek kwam toen precies op tijd in de zin dat zijn stelling dat risico management weinig voorstelt, paste bij de tijdgeest. Men had weinig oog voor risico management.
Zijn profiel op Amazon stelt het volgende:
Douglas W. Hubbard is the inventor of Applied Information Economics (AIE). He is an internationally recognized expert in the field of measuring intangibles, risks, and value, especially in IT value...
Hij schreef zijn eerste boek How to measure anything over risico en over het onmeetbare (intangibles) in business. Een aantal van zijn stellingen in dat boek herhaalt hij in dit boek, nml:
- wat je meetprobleem ook precies is, het is eerder gedaan
- je hebt meer data dan je denkt
- je hebt minder data nodig dan je denkt
- het verkrijgen van meer data is goedkoper dan je denkt
- en als toevoeging na het schrijven van dit tweede boek: ... je hebt waarschijnlijk hele andere data nodig dan je denkt. (tFoRM, Hfdstk 8 Black Swans, Red Herrings)
Het boek bestaat uit drie delen, het eerste (hoofdstuk 1-3) is een soort inleiding over de financiële crisis en de ervaring hoe RM in die tijd gebruikt werd. Deel twee "Why it is broken" (hoofdstuk 4-9) laat zien waar risico management vooral gebruikt wordt en wat het precies is. Deel drie "How to fix it" (10-12) geeft oplossingen.
...
Er zijn veel definities over zowel risico als management. Er is een verschil tussen risico en onzekerheid. Risico is de waarschijnlijkheid en de omvang van een ongewenste gebeurtenis. En voor risico management kan je in eenvoudig taalgebruik zeggen dat het is: being smart about taking chances. Maar los van een definitie, hoe meet je de omvang en de kans van iets? Bijvoorbeeld dat je huis door bliksem wordt getroffen, of dat er een ramp plaats vindt, of dat er een terugroepactie komt voor een product dat iets mankeert? Dat is risico. En hoe manage je dat? Ook hiervoor is een eenvoudige definitie: middelen inzetten om een bepaald doel te bereiken. Bij management gaat het om schaarse middelen zoals tijd en geld inzetten om een taak uit te voeren.
Het denken in termen van risico's is al eeuwen oud, en het begin zou je kunnen situeren bij de koning of leider van een stad die zijn land ommuurde , dan wel die actie om extra provisie in te slaan voor de winter. Met de tijd werd risico management steeds belangrijker. Echter tot op "heden" (voor de crisis) werd risico management vooral kwalitatief beoefend, dat betekende dat kansen als "zeer onwaarschijnlijk" of "mogelijk" werden gecategoriseerd zonder enige kwantificering. Een groot manco. Daarnaast blijken veel risico's onderling gerelateerd (zoals bij hydraulische systemen in vliegtuigen ondanks dat ze redundant zouden zijn uitgevoerd).
Daarnaast zijn meningen van expert meestal "biased." Men overschat zijn eigen kwaliteiten (zie het artikel: unskilled and unawareof it, van Kruger en Dunning. Tevens zijn de ervaringen van mensen in het algemeen vooringenomen. hierbij refereert de schrijver aan een onderzoek van Daniel Kahneman: mensen schatten kansen slecht in, door iets met een extreme impact, of iets dat te recent gebeurd is, te hoog mee te tellen.
Het boek geeft inzicht in "the current state of affairs" (deel twee) a.d.h.v. de "four horsemen" van risico management, de pilaren waar de professie op gebouwd is: Dat zijn de actuarissen, the war quants, economen en management consultants. De eerste categorie is de oorspronkelijke professie. Zij zijn professioneel en kundig, maar krijgen vaak niet de ruimte om buiten hun strikte scope te beoordelen. Zo ging het tijdens de financiële crisis fout bij i.c. IAG - de verzekeraar waar actuarissen vooral hun werk doen, in het beoordelen van macro-economische risico, terwijl de bevoegdheden enkel op micro-economische bereik lag. Dus individuele wanbetalers werden opgespoord, maar niet het falen van een hele sector op zich. War Quant waren de ingenieurs en wetenschappers die de kansen op invasies inschatte, en economen kregen methoden tot hun beschikking om investeringen te toetsen op calamiteiten. De vierde categorie is de minst serieuze, het zijn gladde verkopers die vooral modellen en projecten implementeren bij grote bedrijven die - blijkens onderzoek - niks opbrengen.
....
Drie verschillende bedrijven (the economist intelligence unit, Aon een verzekeringsbedrijf en een consulting bureau) komen rond 2007 met een inventarisatie van risico management bij bedrijven. Een van de conclusies is dat het gebruik toeneemt (35 tot 60%) van de bedrijven (uit een pool van 320 organisaties) gebruikt RM tools en methoden, of heeft een (chief risk officer) CRO in dienst.
Hoe kan het beter? Door calibratie training. In het boek staan hiervoor oefeningen, waarbij je van uitspraken niet alleen het inhoudelijke antwoord moet geven, maar tevens het percentage van zekerheid. Dit is een methode om meer en beter in statistische verhoudingen te leren werken.
Vervolgens gaat het boek in op de Monte Carlos Simulaties, en Bayesiaanse schattingen. Vooral simulaties zijn belangrijk, niet alleen voor het modelmatige, maar juist ook om de onderdelen van het model - de risicofactoren - beter in kaart te brengen. Voor elke factor kan je vervolgens schattingen maken. M.b.v. additionele informatie kan je vervolgens kijken hoe met meer investeringen, een betere risicoschatting kan gemaakt worden. Wanneer je als investeerder 30 mille kan verliezen dan is een investering van 8 duizend euro geen weggegooid geld.
Organisatorisch zijn er diverse knelpunten waarom risico management niet goed werkt, o.a. omdat organisaties in silo's werken en informatie niet integraal gebruikt wordt. Dit is ook het punt waar actuarissen een te nauwe focus hebben. Dit geldt voor specialisten in het algemeen.
Dan valt opeens de naam van Taleb en zijn boek de Zwarte Zwaan en Fooled by randomness. Taleb heeft natuurlijk veel op dit gebied geschreven, maar de auteur is behoorlijk kritisch over deze schrijver. Hij geeft twee punten waar hij het met Taleb eens is, maar veel meer kanttekeningen waar hij kritiek heeft. O.a. op zijn gebruik van de expert, die Taleb geen enkele waarde toegeeft, "terwijl hij zelf wel experts aan het woord laat komen, zoals Kahneman," zegt de schrijver vervolgens. Maar een nog duidelijker punt is zijn kritiek op het overbekende LTCM voorbeeld van Taleb. "Die," zo meent Hubbard, "is niet failliet gegaan om hun risicomodel, maar om de overmatige leverage die ze toepasten."
Al met al een boek dat een breed beeld geeft van het onderwerp. De grote vraag is hoe het nu, tien jaar later gesteld is met risk management in bedrijven. Voor de particuliere belegger zijn er zeker aanknopingspunten om beter en meer over risico na te denken.
--
2012/06/risk-management-impulsief-of-met...
Zijn profiel op Amazon stelt het volgende:
Douglas W. Hubbard is the inventor of Applied Information Economics (AIE). He is an internationally recognized expert in the field of measuring intangibles, risks, and value, especially in IT value...
Hij schreef zijn eerste boek How to measure anything over risico en over het onmeetbare (intangibles) in business. Een aantal van zijn stellingen in dat boek herhaalt hij in dit boek, nml:
- wat je meetprobleem ook precies is, het is eerder gedaan
- je hebt meer data dan je denkt
- je hebt minder data nodig dan je denkt
- het verkrijgen van meer data is goedkoper dan je denkt
- en als toevoeging na het schrijven van dit tweede boek: ... je hebt waarschijnlijk hele andere data nodig dan je denkt. (tFoRM, Hfdstk 8 Black Swans, Red Herrings)
Het boek bestaat uit drie delen, het eerste (hoofdstuk 1-3) is een soort inleiding over de financiële crisis en de ervaring hoe RM in die tijd gebruikt werd. Deel twee "Why it is broken" (hoofdstuk 4-9) laat zien waar risico management vooral gebruikt wordt en wat het precies is. Deel drie "How to fix it" (10-12) geeft oplossingen.
...
Er zijn veel definities over zowel risico als management. Er is een verschil tussen risico en onzekerheid. Risico is de waarschijnlijkheid en de omvang van een ongewenste gebeurtenis. En voor risico management kan je in eenvoudig taalgebruik zeggen dat het is: being smart about taking chances. Maar los van een definitie, hoe meet je de omvang en de kans van iets? Bijvoorbeeld dat je huis door bliksem wordt getroffen, of dat er een ramp plaats vindt, of dat er een terugroepactie komt voor een product dat iets mankeert? Dat is risico. En hoe manage je dat? Ook hiervoor is een eenvoudige definitie: middelen inzetten om een bepaald doel te bereiken. Bij management gaat het om schaarse middelen zoals tijd en geld inzetten om een taak uit te voeren.
Het denken in termen van risico's is al eeuwen oud, en het begin zou je kunnen situeren bij de koning of leider van een stad die zijn land ommuurde , dan wel die actie om extra provisie in te slaan voor de winter. Met de tijd werd risico management steeds belangrijker. Echter tot op "heden" (voor de crisis) werd risico management vooral kwalitatief beoefend, dat betekende dat kansen als "zeer onwaarschijnlijk" of "mogelijk" werden gecategoriseerd zonder enige kwantificering. Een groot manco. Daarnaast blijken veel risico's onderling gerelateerd (zoals bij hydraulische systemen in vliegtuigen ondanks dat ze redundant zouden zijn uitgevoerd).
Daarnaast zijn meningen van expert meestal "biased." Men overschat zijn eigen kwaliteiten (zie het artikel: unskilled and unawareof it, van Kruger en Dunning. Tevens zijn de ervaringen van mensen in het algemeen vooringenomen. hierbij refereert de schrijver aan een onderzoek van Daniel Kahneman: mensen schatten kansen slecht in, door iets met een extreme impact, of iets dat te recent gebeurd is, te hoog mee te tellen.
Het boek geeft inzicht in "the current state of affairs" (deel twee) a.d.h.v. de "four horsemen" van risico management, de pilaren waar de professie op gebouwd is: Dat zijn de actuarissen, the war quants, economen en management consultants. De eerste categorie is de oorspronkelijke professie. Zij zijn professioneel en kundig, maar krijgen vaak niet de ruimte om buiten hun strikte scope te beoordelen. Zo ging het tijdens de financiële crisis fout bij i.c. IAG - de verzekeraar waar actuarissen vooral hun werk doen, in het beoordelen van macro-economische risico, terwijl de bevoegdheden enkel op micro-economische bereik lag. Dus individuele wanbetalers werden opgespoord, maar niet het falen van een hele sector op zich. War Quant waren de ingenieurs en wetenschappers die de kansen op invasies inschatte, en economen kregen methoden tot hun beschikking om investeringen te toetsen op calamiteiten. De vierde categorie is de minst serieuze, het zijn gladde verkopers die vooral modellen en projecten implementeren bij grote bedrijven die - blijkens onderzoek - niks opbrengen.
....
Drie verschillende bedrijven (the economist intelligence unit, Aon een verzekeringsbedrijf en een consulting bureau) komen rond 2007 met een inventarisatie van risico management bij bedrijven. Een van de conclusies is dat het gebruik toeneemt (35 tot 60%) van de bedrijven (uit een pool van 320 organisaties) gebruikt RM tools en methoden, of heeft een (chief risk officer) CRO in dienst.
Hoe kan het beter? Door calibratie training. In het boek staan hiervoor oefeningen, waarbij je van uitspraken niet alleen het inhoudelijke antwoord moet geven, maar tevens het percentage van zekerheid. Dit is een methode om meer en beter in statistische verhoudingen te leren werken.
Vervolgens gaat het boek in op de Monte Carlos Simulaties, en Bayesiaanse schattingen. Vooral simulaties zijn belangrijk, niet alleen voor het modelmatige, maar juist ook om de onderdelen van het model - de risicofactoren - beter in kaart te brengen. Voor elke factor kan je vervolgens schattingen maken. M.b.v. additionele informatie kan je vervolgens kijken hoe met meer investeringen, een betere risicoschatting kan gemaakt worden. Wanneer je als investeerder 30 mille kan verliezen dan is een investering van 8 duizend euro geen weggegooid geld.
Organisatorisch zijn er diverse knelpunten waarom risico management niet goed werkt, o.a. omdat organisaties in silo's werken en informatie niet integraal gebruikt wordt. Dit is ook het punt waar actuarissen een te nauwe focus hebben. Dit geldt voor specialisten in het algemeen.
Dan valt opeens de naam van Taleb en zijn boek de Zwarte Zwaan en Fooled by randomness. Taleb heeft natuurlijk veel op dit gebied geschreven, maar de auteur is behoorlijk kritisch over deze schrijver. Hij geeft twee punten waar hij het met Taleb eens is, maar veel meer kanttekeningen waar hij kritiek heeft. O.a. op zijn gebruik van de expert, die Taleb geen enkele waarde toegeeft, "terwijl hij zelf wel experts aan het woord laat komen, zoals Kahneman," zegt de schrijver vervolgens. Maar een nog duidelijker punt is zijn kritiek op het overbekende LTCM voorbeeld van Taleb. "Die," zo meent Hubbard, "is niet failliet gegaan om hun risicomodel, maar om de overmatige leverage die ze toepasten."
Al met al een boek dat een breed beeld geeft van het onderwerp. De grote vraag is hoe het nu, tien jaar later gesteld is met risk management in bedrijven. Voor de particuliere belegger zijn er zeker aanknopingspunten om beter en meer over risico na te denken.
--
2012/06/risk-management-impulsief-of-met...
Reacties