Hoe roep je weerstand op?
Meestal gaat het bij veranderen om weerstand te overwinnen. Maar soms zit iemand in een situatie waarin deze weerstand oproept. Wat verandert er dan?
Twee recente gevallen,
als eerste volg ik al een tijd Taleb, die over toeval en statistiek in het dagelijks leven schrijft, vooral bekend geworden door het boek de zwarte zwaan. In dat boek valt zijn toon nog mee, maar een werk later begint zijn toon qua arrogantie toe te nemen, en neemt hij het op tegen allerlei grootheden, Nobelprijswinnaars, historici - die vaak onderwerp van zijn kritiek zijn en andere VIP's.
Op zich niks mis mee, de vraag alleen is, why. Waarom moet iemand anderen kleineren of kritiek uiten op hen, toch niet om er zelf beter van te worden. Of misschien toch wel. Zou het zo eenvoudig liggen?
Onlangs in juli van dit jaar begint deze schrijver op twitter een feud tegen een gerespecteerde historicus, over de distributie van etniciteit in een bepaalde regio in de geschiedenis. Het blijkt dat deze historicus gelijk had, ook dat nog. Hij zegt onder andere in een van de tweets, "ik heb in het afgelopen jaar meer wetenschappelijke referenties gekregen dan jij in je hele carrière." Nu is twitter / als het gaat om de cultuur van de dagelijkse omgang, geen hoogwaardig medium. Maar waarom zou iemand dat zeggen? Waarom roept iemand zoveel weerstand op?
Bij Taleb kan het gaat om aandacht, maar ik vrees dat het genuanceerder ligt, dat hij gewoon zijn emoties niet onder controle heeft. Wel als scholar etaleren, en dan op twitter de fout in gaan.
De boeken van Taleb gaven het voordeel van de twijfel, maar hij ontmoet steeds meer weerstand bij een toenemend gremium. Allereerst de weerstand binnen de academische wereld (elite) waar hij zich tegen afzet. Logisch dus, maar in toenemende mate door zijn gedrag ook weerstand bij andersdenkenden die zich wel openstellen van een andere visie.
Een tweede voorbeeld van weerstand oproepen is nog recenter. De Spaanse politie doet diverse invallen in Catalonie en zet groot materieel in om de weliswaar illegale voorbereidingen voor het referendum van 1 oktober tegen te gaan.
Waarom is het logisch dat deze actie zoveel weerstand blijkt op te roepen bij zowel de catalanen als binnen de rest van Spanje? De verhouding gaat namelijk mank; ja de Catalaanse regering is ongehoorzaam, maar dan is de vraag, hoe ga je daar mee om? Enkel met zwaar geschut? Wat blijkt - uit peilingen - dat de weerstand tegen deze nationale maatregel toeneemt en het de Catalanen die eerst nog gematigd waren tegen eigen regering nu zich meer achter de onafhankelijkheidsvechters scharen.
Bij het thema Weerstand speelt altijd emotie. In dit, in beide gevallen, de negatieve emotie die het oproept van machtsgebruik. "Ik heb meer publicaties dan jij," "Ik ben sterker dan jullie." Vroeger werkte dat wel.
Twee recente gevallen,
als eerste volg ik al een tijd Taleb, die over toeval en statistiek in het dagelijks leven schrijft, vooral bekend geworden door het boek de zwarte zwaan. In dat boek valt zijn toon nog mee, maar een werk later begint zijn toon qua arrogantie toe te nemen, en neemt hij het op tegen allerlei grootheden, Nobelprijswinnaars, historici - die vaak onderwerp van zijn kritiek zijn en andere VIP's.
Op zich niks mis mee, de vraag alleen is, why. Waarom moet iemand anderen kleineren of kritiek uiten op hen, toch niet om er zelf beter van te worden. Of misschien toch wel. Zou het zo eenvoudig liggen?
Onlangs in juli van dit jaar begint deze schrijver op twitter een feud tegen een gerespecteerde historicus, over de distributie van etniciteit in een bepaalde regio in de geschiedenis. Het blijkt dat deze historicus gelijk had, ook dat nog. Hij zegt onder andere in een van de tweets, "ik heb in het afgelopen jaar meer wetenschappelijke referenties gekregen dan jij in je hele carrière." Nu is twitter / als het gaat om de cultuur van de dagelijkse omgang, geen hoogwaardig medium. Maar waarom zou iemand dat zeggen? Waarom roept iemand zoveel weerstand op?
Bij Taleb kan het gaat om aandacht, maar ik vrees dat het genuanceerder ligt, dat hij gewoon zijn emoties niet onder controle heeft. Wel als scholar etaleren, en dan op twitter de fout in gaan.
De boeken van Taleb gaven het voordeel van de twijfel, maar hij ontmoet steeds meer weerstand bij een toenemend gremium. Allereerst de weerstand binnen de academische wereld (elite) waar hij zich tegen afzet. Logisch dus, maar in toenemende mate door zijn gedrag ook weerstand bij andersdenkenden die zich wel openstellen van een andere visie.
Een tweede voorbeeld van weerstand oproepen is nog recenter. De Spaanse politie doet diverse invallen in Catalonie en zet groot materieel in om de weliswaar illegale voorbereidingen voor het referendum van 1 oktober tegen te gaan.
Waarom is het logisch dat deze actie zoveel weerstand blijkt op te roepen bij zowel de catalanen als binnen de rest van Spanje? De verhouding gaat namelijk mank; ja de Catalaanse regering is ongehoorzaam, maar dan is de vraag, hoe ga je daar mee om? Enkel met zwaar geschut? Wat blijkt - uit peilingen - dat de weerstand tegen deze nationale maatregel toeneemt en het de Catalanen die eerst nog gematigd waren tegen eigen regering nu zich meer achter de onafhankelijkheidsvechters scharen.
Bij het thema Weerstand speelt altijd emotie. In dit, in beide gevallen, de negatieve emotie die het oproept van machtsgebruik. "Ik heb meer publicaties dan jij," "Ik ben sterker dan jullie." Vroeger werkte dat wel.
Reacties