Wellink heeft verloren
Het zijn er maar een aantal, die het tot directeur van de Nederlandse Bank schoppen. Vroeger gaf dat trouwens nog een hogere status dan "nu" sinds het verschijnen van de ECB. Er is altijd een baas boven baas.
Maar dan ben je in je professionele carrière opgeklommen tot president van DNB, dan is de volgende vraag; hoe ben je daar weggegaan? Met welke status? Praat iedereen nog over je in termen van "dat was pas een goede..."
Sommige professionals redden het tot manager en branden dan vervolgens helemaal af. Het burnout-verschijnsel heeft hiermee te maken, met het feit dat professionals willen groeien, maar dan opeens niet meer beseffen dat ze niet meer kunnen.
Nu heeft Wellink geen burnout gekregen, maar hij is wel van zijn voetstuk gevallen. Wie niet zou je zeggen in de financiële crisis. De crisis van 2008 is ongekend en de maatregelen die genomen moesten worden en die veelal gelaten werden zijn te danken een een terrein dat voor bijna iedereen onbekend was.
In die zin is er niets veranderd. Zelfs nu weten we nog niet of de introductie van het allom bekende Quantative Easing (QE) nu wel of niet doeltreffend is.
Maar Wellink de ex-president weet het wel; QE kan rampzalig uitpakken. Hij noemt het ook het begin van het einde. Een aardige set on-liners.
Maar ik vraag me af in welke psychologische hoedanigheid hij deze woorden richting de ECB-president doet. Zou hij jaloers zijn?
Wat had Draghi dan moeten doen, te midden van een valuta-oorlog; zich onthouden van het wapen dat elk land gebruikt? Volgens Wellink en vele deskundigen die langs de lijn staan wel. Op korte termijn zijn de positieve effecten van Europees QE in ieder geval positief, haast euforisch, misschien wat veel van het goede.
Wellink maakt ook nog een fout. Hij zegt dat de obligatiemarkt maar relatief klein van omvang is, ca. 1200 miljard, "en daar gaat dan 1100 miljard QE overheen," in zulke woorden. Maar die 1100 miljard is het resultaat van een zestien-maandelijk-cumulatief. Per maand gaat het om 60 miljard euro. Dat moet die bond-markt toch wel kunnen verwerken?
Op twitter de vroegere wandelgangen wordt Wellink een loser genoemd.
Hij denkt natuurlijk aan zijn imago als ex-president van DNB, en voelt dat hij iets goed te maken heeft. Dat doet hij dan door uit te halen naar de president van de ECB. Ai, ai ai, wat een risico neemt hij daarmee. Ik kan ook niet beoordelen wat er allemaal gebeurt in de financiële wereld en of het fataal gaat aflopen, maar van Draghi denk ik tot nu toe dat hij iets laat zien wat ik weinig andere heb zien nadoen; een perfecte timing toepassen en dan niet te slapjes handelen. Als Wellink aan het roer zou hebben gestaan zou ik me voorstellen dat hij een Nederlands compromis zou hebben gesloten; wel QE, maar 10 miljard per maand. Wel een stap nemen, maar geen grote stap, schoorvoetend een stapje in de richting, en natuurlijk "omdat iedereen het doet."
Ik weet niet of hij een loser is, maar wel dat hij een strijd verloren heeft; met zijn imago komt het niet meer goed.
--
4 september '15 heeft hij opnieuw kritiek. De analyse van de ECB is onjuist. ,,Ik heb me vaak afgevraagd of de diagnose van de huidige problematiek wel de juiste is'’, stelt Wellink. ,,En als die niet de juiste is, moet je je ook afvragen of de instrumenten die we inzetten wel de juiste zijn.’' ... (EN) maakt zich meer zorgen over de beurskoersen, die mede door alle stimuleringsmaatregelen van centrale banken hard zijn opgelopen. ,,Dát kan verstorend werken op de reële economie.'' Hij vraagt zich daarom af of ,,het risicomanagement van de centrale banken niet aan het falen is''.
Overigs had Wellink wel gelijk qua de verminderde liquiditeit in de markt. Waarvan Draghi zegt: daar moeten beleggers maar aan wennen.
Maar dan ben je in je professionele carrière opgeklommen tot president van DNB, dan is de volgende vraag; hoe ben je daar weggegaan? Met welke status? Praat iedereen nog over je in termen van "dat was pas een goede..."
Sommige professionals redden het tot manager en branden dan vervolgens helemaal af. Het burnout-verschijnsel heeft hiermee te maken, met het feit dat professionals willen groeien, maar dan opeens niet meer beseffen dat ze niet meer kunnen.
Nu heeft Wellink geen burnout gekregen, maar hij is wel van zijn voetstuk gevallen. Wie niet zou je zeggen in de financiële crisis. De crisis van 2008 is ongekend en de maatregelen die genomen moesten worden en die veelal gelaten werden zijn te danken een een terrein dat voor bijna iedereen onbekend was.
In die zin is er niets veranderd. Zelfs nu weten we nog niet of de introductie van het allom bekende Quantative Easing (QE) nu wel of niet doeltreffend is.
Maar Wellink de ex-president weet het wel; QE kan rampzalig uitpakken. Hij noemt het ook het begin van het einde. Een aardige set on-liners.
Maar ik vraag me af in welke psychologische hoedanigheid hij deze woorden richting de ECB-president doet. Zou hij jaloers zijn?
Wat had Draghi dan moeten doen, te midden van een valuta-oorlog; zich onthouden van het wapen dat elk land gebruikt? Volgens Wellink en vele deskundigen die langs de lijn staan wel. Op korte termijn zijn de positieve effecten van Europees QE in ieder geval positief, haast euforisch, misschien wat veel van het goede.
Wellink maakt ook nog een fout. Hij zegt dat de obligatiemarkt maar relatief klein van omvang is, ca. 1200 miljard, "en daar gaat dan 1100 miljard QE overheen," in zulke woorden. Maar die 1100 miljard is het resultaat van een zestien-maandelijk-cumulatief. Per maand gaat het om 60 miljard euro. Dat moet die bond-markt toch wel kunnen verwerken?
Op twitter de vroegere wandelgangen wordt Wellink een loser genoemd.
Hij denkt natuurlijk aan zijn imago als ex-president van DNB, en voelt dat hij iets goed te maken heeft. Dat doet hij dan door uit te halen naar de president van de ECB. Ai, ai ai, wat een risico neemt hij daarmee. Ik kan ook niet beoordelen wat er allemaal gebeurt in de financiële wereld en of het fataal gaat aflopen, maar van Draghi denk ik tot nu toe dat hij iets laat zien wat ik weinig andere heb zien nadoen; een perfecte timing toepassen en dan niet te slapjes handelen. Als Wellink aan het roer zou hebben gestaan zou ik me voorstellen dat hij een Nederlands compromis zou hebben gesloten; wel QE, maar 10 miljard per maand. Wel een stap nemen, maar geen grote stap, schoorvoetend een stapje in de richting, en natuurlijk "omdat iedereen het doet."
Ik weet niet of hij een loser is, maar wel dat hij een strijd verloren heeft; met zijn imago komt het niet meer goed.
--
4 september '15 heeft hij opnieuw kritiek. De analyse van de ECB is onjuist. ,,Ik heb me vaak afgevraagd of de diagnose van de huidige problematiek wel de juiste is'’, stelt Wellink. ,,En als die niet de juiste is, moet je je ook afvragen of de instrumenten die we inzetten wel de juiste zijn.’' ... (EN) maakt zich meer zorgen over de beurskoersen, die mede door alle stimuleringsmaatregelen van centrale banken hard zijn opgelopen. ,,Dát kan verstorend werken op de reële economie.'' Hij vraagt zich daarom af of ,,het risicomanagement van de centrale banken niet aan het falen is''.
Overigs had Wellink wel gelijk qua de verminderde liquiditeit in de markt. Waarvan Draghi zegt: daar moeten beleggers maar aan wennen.
--
Reacties