Roest en botten
Bovenstaande titel is een mogelijke vertaling van "De rouille et d'os" Een Frans-Belgische film uit 2012, naar een boek van een Canadese schrijver met soortgelijke titel (Rust and Bone). 
- Spoileralert: wie de film wil zien doet er goed aan deze beschrijving niet te lezen -
Hoe de titel precies bij de film past is lastig uit te leggen en komt waarschijnlijk beter tot uitdrukking in het boek. Botten spelen in ieder geval een duidelijke rol en roest kan wat figuurlijk genomen worden.
Maar belangrijker dan de titel kreeg ik bij het zien van de film en vooral aan het eind bij 't na-proeven de indruk dat er weinig films zijn die zo concreet een veranderingsproces uitbeelden.
De romantische context is de ontmoeting van een man een vrouw in en bijzondere gelegenheid. De jongeman, Ali is atletisch en heeft nagenoeg geen opleiding gevolgd maar heeft zich toegelegd op de meest ruwe vorm van boxen (Thai, straatvechten,...). Vooraf aan hun ontmoeting is hij op een dieptepunt in zijn leven aanbeland en samen met zijn zoontje bij zijn zus ingetrokken. Zij, Stéphanie daarentegen is qua werk in volle ontwikkeling, maar heeft "alleen" geen stabiele relatie. Beide milieus verschillen; het ruwe leven aan de grens van het sociaal acceptabele (Ali) contrasteert met het sociaal ontwikkelde milieu van Stéphanie. Later wordt duidelijk waarom deze verschillende omgevingen zo belangrijk zijn voor hun relatie en waarom juist zij elkaar nodig hebben.
Waar Ali langzaam weer zijn leven op de rails krijgt, door en baantje als beveiliger, krijgt Stéphanie een ongeluk waar ze haar beide benen verliest. Ze verliest daarmee zo sociale zekerheid waar normaal zijn de norm is en komt in een vergelijkbare situatie als Ali die altijd in het extreme en a-normale (of a-sociale) heeft geleefd.
De toeschouwer ziet dat deze mensen ondanks de extreme verschillen qua achtergrond bij elkaar passen. Steeds meer bij elkaar horen of naar elkaar groeien.
Dat begint wanneer Stephanie met haar ongeluk ook haar relatie verliest. Ali discrimineert niet en ziet haar handicap niet als ongewoon; ze blijft een vrouw. Als buitenstaander denk je dat hij door zijn ongewone leven wel wat gewend is. Als toeschouwer sympathiseer je al snel met hem ondanks zijn extreme leefwereld. Hij is ondanks zijn minder ontwikkelde achtergrond veel minder oppervlakkig dan je zou denken.
Ali wordt via zijn werk betrokken bij illegale afluisterpraktijken die weliswaar zeer succesvol zijn (voor het management en opdrachtgevers) maar die desondanks niet deugen. Hij lijkt zich dit niet aan te trekken, omdat hij er maar zijdelings bij betrokken is.
Stéphanie krijgt via haar verzekering kunstbenen waardoor ze langzaam weer een actiever leven kan leiden. Zo kan ze Ali helpen als coach bij zijn vechtpartijen nadat ze hem eerst tevergeefs van de sport heeft willen afhouden; hij weigert het geld dat ze hem offreert als hij "ermee zou stoppen," maar hij laat zich niet intimideren en zegt simpel: "Ik doe het niet voor het geld."
Naarmate ze elkaar beter leren kennen komt zijn oude leven als barrière tussen hun relatie. Zij kan er niet mee leven dat hij andere vrouwen ontmoet en wanneer hij deze kant van zijn leven wil opgeven wordt de illegale afluisterpraktijk ontdekt en leidt zijn medeplichtigheid ertoe dat hij moet vluchten. Hij vertrekt in de winter naar een trainingskamp samen met zijn zoontje.
Als ook daar alles weer goedkomt met zijn leven valt zijn zoontje onder het ijs, en de enige manier om hem te helpen is met alle kracht die hij heeft (duidelijk tentoongesteld aan t publiek als geloofwaardig persoonlijk kapitaal) zijn hand kapot te slaan aan het ijs.
Of zijn zoontje het redt zal ik niet verklappen en is ook niet meer belangrijk.
Als een heuse documentaire laat een intermezzo zien dat een hand 27 botjes heeft en wanneer die breken nooit meer de kracht krijgen van voor het trauma...
Wat duidelijk is en waarschijnlijk als bedoeld effect van de film en het boek is deze scenario's als beeld van een verandering. Beide hoofdpersonen veranderen , en ieder op hun eigen manier. Het mooie van de verandering van Ali is dat hij zijn belangrijkste wapen - zijn handen - moet opgeven in zijn nieuwe leven. Hij moet zijn kracht ergens anders uithalen.
Zeer geloofwaardig verhaal, met niet alleen als thema veranderen, maar juist ook verlies. Hoe het verder gaat laat de film niet zien, maar je kan denken dat de kracht die in die handen is gekomen met het vele boxen, op een andere manier gedirigeerd tot een nieuw wapen kan worden gesmeed. De handen (en benen) zijn maar symbolisch. De echte (interne) kracht krijgen we niet te zien.
- Spoileralert: wie de film wil zien doet er goed aan deze beschrijving niet te lezen -
Hoe de titel precies bij de film past is lastig uit te leggen en komt waarschijnlijk beter tot uitdrukking in het boek. Botten spelen in ieder geval een duidelijke rol en roest kan wat figuurlijk genomen worden.
Maar belangrijker dan de titel kreeg ik bij het zien van de film en vooral aan het eind bij 't na-proeven de indruk dat er weinig films zijn die zo concreet een veranderingsproces uitbeelden.
De romantische context is de ontmoeting van een man een vrouw in en bijzondere gelegenheid. De jongeman, Ali is atletisch en heeft nagenoeg geen opleiding gevolgd maar heeft zich toegelegd op de meest ruwe vorm van boxen (Thai, straatvechten,...). Vooraf aan hun ontmoeting is hij op een dieptepunt in zijn leven aanbeland en samen met zijn zoontje bij zijn zus ingetrokken. Zij, Stéphanie daarentegen is qua werk in volle ontwikkeling, maar heeft "alleen" geen stabiele relatie. Beide milieus verschillen; het ruwe leven aan de grens van het sociaal acceptabele (Ali) contrasteert met het sociaal ontwikkelde milieu van Stéphanie. Later wordt duidelijk waarom deze verschillende omgevingen zo belangrijk zijn voor hun relatie en waarom juist zij elkaar nodig hebben.
Waar Ali langzaam weer zijn leven op de rails krijgt, door en baantje als beveiliger, krijgt Stéphanie een ongeluk waar ze haar beide benen verliest. Ze verliest daarmee zo sociale zekerheid waar normaal zijn de norm is en komt in een vergelijkbare situatie als Ali die altijd in het extreme en a-normale (of a-sociale) heeft geleefd.
De toeschouwer ziet dat deze mensen ondanks de extreme verschillen qua achtergrond bij elkaar passen. Steeds meer bij elkaar horen of naar elkaar groeien.
Dat begint wanneer Stephanie met haar ongeluk ook haar relatie verliest. Ali discrimineert niet en ziet haar handicap niet als ongewoon; ze blijft een vrouw. Als buitenstaander denk je dat hij door zijn ongewone leven wel wat gewend is. Als toeschouwer sympathiseer je al snel met hem ondanks zijn extreme leefwereld. Hij is ondanks zijn minder ontwikkelde achtergrond veel minder oppervlakkig dan je zou denken.
Ali wordt via zijn werk betrokken bij illegale afluisterpraktijken die weliswaar zeer succesvol zijn (voor het management en opdrachtgevers) maar die desondanks niet deugen. Hij lijkt zich dit niet aan te trekken, omdat hij er maar zijdelings bij betrokken is.
Stéphanie krijgt via haar verzekering kunstbenen waardoor ze langzaam weer een actiever leven kan leiden. Zo kan ze Ali helpen als coach bij zijn vechtpartijen nadat ze hem eerst tevergeefs van de sport heeft willen afhouden; hij weigert het geld dat ze hem offreert als hij "ermee zou stoppen," maar hij laat zich niet intimideren en zegt simpel: "Ik doe het niet voor het geld."
Naarmate ze elkaar beter leren kennen komt zijn oude leven als barrière tussen hun relatie. Zij kan er niet mee leven dat hij andere vrouwen ontmoet en wanneer hij deze kant van zijn leven wil opgeven wordt de illegale afluisterpraktijk ontdekt en leidt zijn medeplichtigheid ertoe dat hij moet vluchten. Hij vertrekt in de winter naar een trainingskamp samen met zijn zoontje.
Als ook daar alles weer goedkomt met zijn leven valt zijn zoontje onder het ijs, en de enige manier om hem te helpen is met alle kracht die hij heeft (duidelijk tentoongesteld aan t publiek als geloofwaardig persoonlijk kapitaal) zijn hand kapot te slaan aan het ijs.
Of zijn zoontje het redt zal ik niet verklappen en is ook niet meer belangrijk.
Als een heuse documentaire laat een intermezzo zien dat een hand 27 botjes heeft en wanneer die breken nooit meer de kracht krijgen van voor het trauma...
Wat duidelijk is en waarschijnlijk als bedoeld effect van de film en het boek is deze scenario's als beeld van een verandering. Beide hoofdpersonen veranderen , en ieder op hun eigen manier. Het mooie van de verandering van Ali is dat hij zijn belangrijkste wapen - zijn handen - moet opgeven in zijn nieuwe leven. Hij moet zijn kracht ergens anders uithalen.
Zeer geloofwaardig verhaal, met niet alleen als thema veranderen, maar juist ook verlies. Hoe het verder gaat laat de film niet zien, maar je kan denken dat de kracht die in die handen is gekomen met het vele boxen, op een andere manier gedirigeerd tot een nieuw wapen kan worden gesmeed. De handen (en benen) zijn maar symbolisch. De echte (interne) kracht krijgen we niet te zien.
Reacties