Klamer voorspelt einde van de Euro
... Bang voor domino-effect, na Griekenland kan Spanje, Portugal volgen... Beloond voor slecht gedrag, moral hazard noemen wij economen dat. De ECB is niet voldoende, moeten ook vakbonden meekrijgen... uiteindelijke zijn het de sterke landen - zoals Duitsland - die eruit stappen. Muntunies bestaan nooit langer dan 25 jaar... De rotte appels blijven over...
Zo even wat losse citaten van Hoogleraar economie Arjo Klamer in een uitzending van Nova. Waar blijft de econoom van de economische dialoog vraag ik me af; waar zijn de “gesprekken over economie.” Dit lijkt weer terug naar af, naar de monoloog. En ik zoek het cultuurelement in "de discussie."
Dit verhaal lijkt een beetje op het verhaal van een belegger aan de zijlijn die of net een koersstijging heeft gemist en als beer in zijn hol bleef of een koersdaling moest incasseren terwijl deze eerder prominent als stier naar buiten trad. “Zie je wel, dat heb ik gezegd,” is m.i. het zwakste retorieke middel dat er maar is.
Zelf denk ik dat denken in termen van “zwakke en sterke broeders” achterhaald is. Wallonië was ooit sterk en is nu zwak, en terwijl RBS een aantal jaren geleden nog een deel van een Nederlandse bank overnam, is het anno 2009 het Spaanse Santander die noodlijdende Engelse banken van de ondergang redt. En hoe sterk is de Nederlandse economie van Arjo Klamer eigenlijk? In de wandelgangen hoor ik dat ZZP-ers al voor 12 euro per uur aan de slag gaan.
Waarom zou de Euro, of beter gezegd waarom zou Europa een probleempje in Griekenland niet kunnen oplossen? Kees de Kort – AFS Capital Management – verwoordde het onlangs goed, m.i: “De Angelsaksische landen blazen het probleem in Griekenland op om de aandacht van hun eigen problemen af te leiden.”
Dat is pas cultuur.
Overigens, over cultuur gesproken.
Weet u wat het (culturele) verschil is tussen Keynes en Adam Smith? De eerste was een Engelsman, de tweede een Schot.
Ingewijden kenden waarschijnlijk al de anti-euro houding van de hoogleraar;
Hoe zou het toch komen dat het zo mis is gegaan met Arjo Klamer? ... De tekst maar eens nagelezen.
Ai.
De werkloosheid zou stijgen, schreven de anti-euro's. Er zouden sociale spanningen komen. Ook speet het de schrijvers dat overheden niet langer geld konden uitgeven ('investeren' heet dat in sommige kringen) om in een recessie de economie op te krikken en banen te redden.
Ai.
De werkloosheid ging daarna omlaag in plaats van omhoog. De sociale uitverkoop laat nog steeds op zich wachten. Het strenge begrotingsbeleid heeft de eurozone inmiddels redelijk recessiebestendig gemaakt.
Van het pamflet werd dan ook gehakt gemaakt. Van Klamer overigens ook.
Ook vakgenoten hebben hem niet altijd even hoog zitten. Toen in 2000 micro-economen Heckman en McFadden de Nobelprijs wonnen voor hun econometrische modellen, serveerde Klamer de keuze van het Nobelcomité af met de originele motivering: 'Volstrekt oninteressant voor leken'. Peter Kooreman, Gronings hoogleraar micro-economie, begreep die reactie wel. Econometrie is namelijk 'iets voor knappe koppen', zo merkte hij vals op tegenover een avondblad. 'Dat betekent ook dat mensen afhaken en juist zij zijn sneller geneigd om dit onderdeel van het vak als minder relevant te beschouwen.'
Onaardig, maar is het ook waar? Klamer zelf geeft daar impliciet antwoord op in zijn geschriften. Zo deed hij uit de doeken in NRC Handelsblad dat het bij de euro draait om geloof. Voor of tegen het project is een kwestie van wel of niet geloven. (En Klamer heeft verstand van geloven, want zijn vader was een bekende dominee).
Niks briljante economische analyse. Niks messcherpe argumentatie. Gewoon: geloof. Arjo Klamer afficheert zich zo als een anti-eurozeloot met de diepgang van een Hoovercraft.
Jammer, want het anti-eurodebat verdient een intellectuele zwaargewicht.
(Bron: Arjo Klamer, de anti-eurozeloot, door Sheila Sitalsing)
Het probleem is dat als je je eenmaal uitspreekt niet meer los kan komen van die mening en dat verder je gedrag gaat bepalen. Het is dan moeilijk om nog te veranderen.
16 mei 2010:
Hoe dan ook, gaat mijn voorkeur uit naar deze kritiek dan naar loze uitingen van schrijvers die buiten Europa wonen, zoals deze van Leon de Winter die deze Europese Unie een geperverteerd circus noemt.
--
Nog even de geschiedenis van de euro
--
Andere voorbeelden voor het uiteenvallen van de monetaire unie, de veel genoemde opsplitsing van het Habsburgse Rijk, na de Eerste Wereld Oorlog, waren de landen in het voormalige rijk alleen nog aan elkaar verbonden door hun munt, de kroon. Dat was een onhoudbare situatie en de muntunie werd opgebroken
--
8 juli 2015 is het eindelijke weer eens mis met de euro, door het Griekenland en mogelijk Grexit probleem. En dan komt de Groene Amsterdammer, met een oud artikel uit 2002 van Arjo getiteld, weldra sterft de euro. Je hoopt dat ze even de moeite nemen om met een nieuwe actuele analyse te komen, maar nee, gewoon een oud verhaal.
Zo even wat losse citaten van Hoogleraar economie Arjo Klamer in een uitzending van Nova. Waar blijft de econoom van de economische dialoog vraag ik me af; waar zijn de “gesprekken over economie.” Dit lijkt weer terug naar af, naar de monoloog. En ik zoek het cultuurelement in "de discussie."
Dit verhaal lijkt een beetje op het verhaal van een belegger aan de zijlijn die of net een koersstijging heeft gemist en als beer in zijn hol bleef of een koersdaling moest incasseren terwijl deze eerder prominent als stier naar buiten trad. “Zie je wel, dat heb ik gezegd,” is m.i. het zwakste retorieke middel dat er maar is.
Zelf denk ik dat denken in termen van “zwakke en sterke broeders” achterhaald is. Wallonië was ooit sterk en is nu zwak, en terwijl RBS een aantal jaren geleden nog een deel van een Nederlandse bank overnam, is het anno 2009 het Spaanse Santander die noodlijdende Engelse banken van de ondergang redt. En hoe sterk is de Nederlandse economie van Arjo Klamer eigenlijk? In de wandelgangen hoor ik dat ZZP-ers al voor 12 euro per uur aan de slag gaan.
Waarom zou de Euro, of beter gezegd waarom zou Europa een probleempje in Griekenland niet kunnen oplossen? Kees de Kort – AFS Capital Management – verwoordde het onlangs goed, m.i: “De Angelsaksische landen blazen het probleem in Griekenland op om de aandacht van hun eigen problemen af te leiden.”
Dat is pas cultuur.
Overigens, over cultuur gesproken.
Weet u wat het (culturele) verschil is tussen Keynes en Adam Smith? De eerste was een Engelsman, de tweede een Schot.
Ingewijden kenden waarschijnlijk al de anti-euro houding van de hoogleraar;
Hoe zou het toch komen dat het zo mis is gegaan met Arjo Klamer? ... De tekst maar eens nagelezen.
Ai.
De werkloosheid zou stijgen, schreven de anti-euro's. Er zouden sociale spanningen komen. Ook speet het de schrijvers dat overheden niet langer geld konden uitgeven ('investeren' heet dat in sommige kringen) om in een recessie de economie op te krikken en banen te redden.
Ai.
De werkloosheid ging daarna omlaag in plaats van omhoog. De sociale uitverkoop laat nog steeds op zich wachten. Het strenge begrotingsbeleid heeft de eurozone inmiddels redelijk recessiebestendig gemaakt.
Van het pamflet werd dan ook gehakt gemaakt. Van Klamer overigens ook.
Ook vakgenoten hebben hem niet altijd even hoog zitten. Toen in 2000 micro-economen Heckman en McFadden de Nobelprijs wonnen voor hun econometrische modellen, serveerde Klamer de keuze van het Nobelcomité af met de originele motivering: 'Volstrekt oninteressant voor leken'. Peter Kooreman, Gronings hoogleraar micro-economie, begreep die reactie wel. Econometrie is namelijk 'iets voor knappe koppen', zo merkte hij vals op tegenover een avondblad. 'Dat betekent ook dat mensen afhaken en juist zij zijn sneller geneigd om dit onderdeel van het vak als minder relevant te beschouwen.'
Onaardig, maar is het ook waar? Klamer zelf geeft daar impliciet antwoord op in zijn geschriften. Zo deed hij uit de doeken in NRC Handelsblad dat het bij de euro draait om geloof. Voor of tegen het project is een kwestie van wel of niet geloven. (En Klamer heeft verstand van geloven, want zijn vader was een bekende dominee).
Niks briljante economische analyse. Niks messcherpe argumentatie. Gewoon: geloof. Arjo Klamer afficheert zich zo als een anti-eurozeloot met de diepgang van een Hoovercraft.
Jammer, want het anti-eurodebat verdient een intellectuele zwaargewicht.
(Bron: Arjo Klamer, de anti-eurozeloot, door Sheila Sitalsing)
Het probleem is dat als je je eenmaal uitspreekt niet meer los kan komen van die mening en dat verder je gedrag gaat bepalen. Het is dan moeilijk om nog te veranderen.
16 mei 2010:
Hoe dan ook, gaat mijn voorkeur uit naar deze kritiek dan naar loze uitingen van schrijvers die buiten Europa wonen, zoals deze van Leon de Winter die deze Europese Unie een geperverteerd circus noemt.
--
Nog even de geschiedenis van de euro
--
Andere voorbeelden voor het uiteenvallen van de monetaire unie, de veel genoemde opsplitsing van het Habsburgse Rijk, na de Eerste Wereld Oorlog, waren de landen in het voormalige rijk alleen nog aan elkaar verbonden door hun munt, de kroon. Dat was een onhoudbare situatie en de muntunie werd opgebroken
--
8 juli 2015 is het eindelijke weer eens mis met de euro, door het Griekenland en mogelijk Grexit probleem. En dan komt de Groene Amsterdammer, met een oud artikel uit 2002 van Arjo getiteld, weldra sterft de euro. Je hoopt dat ze even de moeite nemen om met een nieuwe actuele analyse te komen, maar nee, gewoon een oud verhaal.
Reacties